Die vierde stem. François Bloemhof

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ idee van wat ’n held veronderstel is om te wees nie,” sê Annemi. “Of ’n heldin nie.”

      Dis waarskynlik nie die woorde waarop Joan reageer nie, eerder die stemtoon. “Ek wou net help. Party mense wil mos nie gehelp word nie.”

      Nietemin leun sy tien minute later weer oor: “Jy onthou ek het jou vertel van Penny se seun?”

      Annemi hou op met tik. “Penny se seun?”

      “Die een wat die sielkundige gaan sien het.”

      “O, ja?”

      “Dit gaan baie beter met hom.”

      “O.” Duidelik word daar meer van ’n respons van haar verwag. “Ek is bly.”

      “Ek dink jy gaan deur ’n moeilike tyd. Wag nou, wag nou, moenie praat nie. Ek het die man se naam vir jou.”

      “Joan . . .”

      “Manrich. Snaakse naam. Nou weet ek nie meer wat sy van is nie, ek het nie dit ook afgeskryf nie. Maar ek het die nommer, ek het dit verlede week al gekry. Hierso.”

      Dankie of fok jou?

      “Dankie, Joan. Ek weet jy bedoel dit goed.”

      Sy skuif die lêers reg. Skuif dit wéér reg. Sy dink aan hoe sy later die werkstasie sal opruim en opruim tot lank nadat die ander hier weg is, voor sy geregverdig sal voel om die kantoor te verlaat.

      “Annemi, dis geen sonde om . . . iemand te gaan sien nie. Daai tye is verby, jare en jare al. Almal doen dit en almal is bipolar en almal is op ’n pilletjie. Dit sê niks slegs van jou nie.”

      “Dankie, Joan. As ek hoor van iemand wat berading nodig het, sal ek vir hom of haar die nommer gee. Nou moet ek aangaan met my werk.”

      “Ek verstaan.” Joan begin weer tik, met ’n egalige ritme.

      Toe die telefoon nog ’n maal lui, ruk Annemi se skouers. Dit sal weer haar ma wees. Die kermende klankie in die stem sal haar nog . . .

      Maar dis ’n verkeerde nommer.

      So ongemerk moontlik herlei sy haar foon na die skakelbord. Sy sien nie kans vir nog een gesprek nie.

      Sy loer na die papiertjie met die nommer op.

      Manrich.

      Sy sal die man móét bel; vir hom, of iemand soos hy. Joan sê hy het Penny se seun gehelp. Dalk kan enigiemand gehelp word?

      2

      Al weet Manrich iewers in sy agterkop dis nie regtig so nie, is dit so al asof hierdie vertrek donkerder is as die vorige.

      Hoekom het hy paniekerig geraak waar hy was? Hy is amper lus en draai terug, want wat loop hy nie dalk alles mis in die vertrek wat hy verlaat het nie?

      Hier verby die deur wat UNDERWORLD sê, is daar egter ook mense: hy hoor ’n geskuifel en asemhaling. Hopelik het hy deurgeloop na groter opwinding!

      Iemand skuur teen hom verby, nie per ongeluk nie, want ’n hand tas oor sy bolyf. Die hand word teruggetrek, die persoon beweeg aan, soek seker ’n meisie.

      So donker . . .

      Stil ook. Die kloppende geluid van die vorige ruimte het verdwyn toe hy die deur agter hom toegemaak het.

      Hy gaan dieper die vertrek in, bots teen iemand en skram weg.

      Maar die persoon teen wie hy gebots het, is met ’n gladde beweging vas teenaan hom. Dit is ’n vrou of meisie, want hy ruik ’n parfuum wat onsubtiel moet gewees het om mee te begin en sy dra baie daarvan. Arms vou om sy bene; sy moet op haar knieë gegaan het. Manrich glimlag toe hy voel hoe sy begin om sy jeans se gulp oop te maak. Hy haat dit as hulle eers wil praat, jy kom mos nie hierheen om hartsgeheime te ruil nie. ’n Hand glip by die opening in en bring (hy glimlag ook by dié gedagte) die vergestalting van sy begeerte in die oopte; hy het nie ’n onderbroek aan wat dinge kon bemoeilik nie.

      Die mond wat daaroor sluit, is ’n warm skok. Hy is weer bewus van ’n klopping soos in die vorige vertrek, maar dié keer is dit in sy kop.

      Toe Manrich buk en aan die persoon se wang raak, voel hy ’n krapperigheid: dis toe nie parfuum wat hy geruik het nie, maar een van daardie soeterige naskeermiddels. Hy ruk opsy, bêre sy tools en beweeg in ’n ander rigting.

      Hy vind haar skaars ’n minuut later, sy meisie vir die aand. Sy is moer mooi, want dis hoe hy haar sien. Vir al wat hy weet, het sy net die helfte van haar tande en pokmerke soos ander meisies porieë het. Sy kan enigiemand wees wat hy wil hê en hy wil haar juis só hê, sonder identiteit.

      “Let me help you with that,” sê hy en trek haar bloes oor haar kop voor hy sy hemp se knope losmaak. Hy skop sy skoene uit en hoor sy doen dieselfde; hopelik sal hulle dit weer in die donkerte kan vind. Hulle is darem in ’n hoek waar niemand bo-oor hulle sal val nie. Hulle skil mekaar se langbroeke af; hare voel ook soos ’n paar jeans. Van naby hulle kom ’n steungeluid en die besef van die nabyheid van ander soekendes laat Manrich tuis voel, ’n lid van ’n groot familie wat hier tot hul reg kom. Hy is amper lief vir die hele lot van hulle. Voor hy dalk te hard na sy broek moet soek as hy dit eers laat val het, haal hy ’n kondoom uit die agtersak, byt die omhulsel vas en skeur dit oop, en kry die smaak van lateks voor hy dit aanrol. Hy het lube ook gebring, maar toe hy tussen die meisie se bene tas, voel hy sy is nat genoeg. Hy stuur haar agteruit asof hulle dans, tot teen die muur: só gestut, lig sy haar bene en hy moet hom net vinnig oriënteer voor hy met een stoot diep by haar ingaan.

      Sy gil.

      Om hulle gaan die donker lewe voort.

      Toe hy die klub ’n kwartier later verlaat, sê die man onder by die deur met ’n laggie wat net smalend genoem kan word: “See you soon.”

      Manrich sug. Só sal dit wees.

      * * *

      Helga is een van daardie vroue wat minder probleme sou hê as sy minder tyd gehad het vir dink. Heelparty minder welgestelde vroue sou wat wou gee vir haar ellendige lewe. Dít gebeur met haar en sy vererger dit, dát gebeur met haar en sy vererger dit. Sommige mense beland nie in situasies nie, hulle gooi hulself daarin.

      “Dis dieselfde leë roetine oor en oor,” weeklaag sy.

      Manrich knik.

      “Pierre kom laat van die kantoor af en vroegoggend is hy al weer uit. Daar kan dae verbygaan dat ek en hy nie gepraat kry nie. Waar is die dae toe ons . . . Ek sal nie verbaas wees as hy ’n skelmpie het nie.”

      “Is dit hoekom jý ander mense sien?”

      Hy het al telling verloor van Helga se bedmaats. Ryk voorstedelike vrou. Voorslag by fondsinsamelings. Sosiale steunpilaar vir die gemeenskap. Slet.

      “Ek weet nie. Seker nie. Ek het nog altyd die behoefte gehad om dit te doen. Lovers te hê. Ek bedoel, ’n paar van hulle. So, dat hy nie so baie . . . dat Pierre nie vir my beskikbaar is nie, is dalk nie die rede nie.”

      “Sal dit jou hinder as jy uitvind Pierre sien wel iemand anders? СКАЧАТЬ