Die vierde stem. François Bloemhof

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ * *

      Twee uur en ’n bietjie later is dit tyd vir middagete. Die kantoor is amper leeg.

      Annemi gaan badkamer toe en knap haar grimering op. Sy haat die moesie op haar wang, sy wens sy kon dit afkrap. Sy voel dit bepaal haar: die meisie met die moesie. Dit sit nie op ’n mooi plek, soos wie was daardie model nou weer, Cindy Crawford s’n nie – langs haar bolip sou sy daarvan kon hou, veral as die res van haar gesig gelyk het soos Cindy Crawford s’n. So in die middel van haar linkerwang maak dit haar te uitkenbaar. Mense kan sê: “Het jy gesien sy is al weer laat? Die meisie met die moesie.” Haar hare het nie genoeg van ’n rooi skynsel om opvallend te wees nie. Haar oë is bruin; dis beter as blou, want daar is meer mense met bruin oë. En haar lippe is veels te vol na haar sin, maar sy is gewoond daaraan om hulle in te trek. As dit net nie vir die moesie was nie.

      Toe sy by die badkamer uitkom, hoor sy die bohaai.

      “Wat de donner het hier aangegaan!”

      Dis meneer Burger. Sy het hom nog nooit so kwaad gehoor nie. Hy praat nooit hard nie, is altyd so beheers. Sy het gedink dis so erg as wat dinge kan raak toe hy haar uitskel, maar nóú!

      “Wat is dit?” vra Annemi vir ’n nuwerige vrou wie se naam sy vergeet het.

      “Daar’s ’n klomp koffie oor sy papiere uitgegooi. Hy was ’n rukkie uit sy kantoor uit, net ’n paar minute, en toe hy terugkom, swem sy werk in die koffie!”

      “Sjoe.”

      “Nou sê hy iemand het aspris sy koppie omgekeer.”

      “Maar . . .”

      Die vrou lag. “Want dit kan mos nooit hyself gewees het nie! Hy wil weet of iemand in sy kantoor was, maar niemand het enigeen daar sien ingaan nie.”

      Meneer Burger kyk op en sien hulle. Annemi beweeg vinnig weg van die ander vrou af sodat dit nie kan lyk of hulle oor hom praat nie, maar nou het dit juis so gelyk.

      Toe sy badkamer toe is, het sy verby sy kantoor geloop. Sy probeer onthou: die deur was toe, dink sy. Sy is seker dit was toe. Maar sy het ook nie rêrig opgelet nie.

      By haar rekenaar skep sy ’n volgende dokument.

      Net ’n ruk, toe is Joan terug. Sy leun oor na Annemi toe en fluister: “Ek het gehoor wat gebeur het.”

      “Dit was ’n groot storie. Hoeveel van sy werk is . . . bederf?”

      “Weet nie. Dis seker ’n groot gemors.”

      “O.”

      “Kan nie sê ek blameer jou nie.”

      “Ekskuus?” sê Annemi.

      “Moenie vir my wil vertel dit was nie jy nie. Dit sal net te toevallig wees!”

      “Maar . . .”

      “Toe nou maar, ek sal vir niemand sê nie.”

      “Maar ek . . .”

      “Jy sal maak dat ek vir jou respek kry,” knipoog Joan.

      Annemi kyk weg, na haar rekenaarskerm. Sy kan nie onthou wat sy wou tik nie en moet in die lêer kyk om haar geheue te verfris.

      Sy lig haar kop en sien een van die ander vroue na haar kyk.

      Die vrou kyk weg.

      Daar was ’n glimlag.

      As sy haar kop draai, gaan sy sien daar is nog iemand wat haar dophou.

      Nog ’n páár.

      Sy gryp haar handsak en staan op. Daar is net een uitgang en sy kies koers daarheen. Sy moet buite kom, lug kry, al het sy so baie werk. Sy kyk nie terug nie, want sy wil nie dalk meneer Burger se gesig sien nie.

      Sy is buite. Sy loop deur die stad se strate. Die plek op haar hand brand. Sy wil die pleister aftrek en dit krap totdat dit beter voel, maar bedwing haar.

      Wat as meneer Burger haar inroep en ondervra? Hy moet óók dink dit was sy. Hoe harder sy probeer om onskuldig voor te kom, hoe meer skuldig sal sy lyk.

      Sy is skielik daarvan bewus dat ’n man na haar kyk, maar sy vermy sy oë – netnou dink hy dalk sy stel in hom belang. Sy vat haar handsak stewiger vas en besef hoe opmerklik die pleister op haar hand is. Die man moet wonder watter stupid vroumens dit is wat haarself so gekrap het.

      Nee, hy kan nie weet wat gebeur het nie.

      Maar hy kan raai.

      Toe Annemi verby hom is, kan sy voel hy kyk haar agterna en sy is verlig toe sy om die hoek ontsnap.

      Sy wens sy was nie so bly oor wat met meneer Burger se papiere gebeur het nie, nou is dit amper net so goed sy hét dit gedoen. Dit herinner haar ook te veel aan ander kere toe iets slegs gebeur het met mense wat naar met haar was, en sy bly was daaroor. Sy sou graag wou gedink het sy het al ’n beter persoon geword.

      Sy wou wegkom in dié strate, maar dis raserig en vuil. Sy besluit om terug te gaan werk toe.

      * * *

      Annemi sit by haar werkstasie. Sy kyk nie in die rigting van meneer Burger se kantoor nie, sy is te bang hy roep haar in.

      Sy dink aanhoudend aan die man by wie sy op straat verby is.

      Sy wonder hoekom.

      Sy moet seker nou die jogurt eet, maar op ’n manier geniet sy die hongerpyne omdat dit haar laat voel sy het beheer oor iéts. As sy drie of vier kilogram kan verloor . . . Nee, meer. As mense haar dan opmerk, sal dit wees as gevolg van iets wat sy bereik het.

      Elke keer as Joan ’n oproep kry, sê sy vir die persoon in ’n harde fluisterstem: “Ons het ’n saboteur op kantoor! Dit kan nou net interessanter raak hier!” En dan sagter: “Ek het hopelik later meer te sê.”

      Annemi tik.

      Háár telefoon lui vir die eerste keer.

      “Goeiedag, Annemi Prinsloo wat praat, hoe kan –”

      “Hartjie. Wanneer kry jy eendag ’n selfoon?”

      Sy sal nooit een kry nie. Dit gee jou breinkanker, het sy iewers gelees.

      “Hallo, Mammie. Ons is baie besig, kan ek Mammie dalk later . . .”

      “Laat hulle jou hard werk? Bel my dan vanaand. Dis belangrik.”

      So ’n kort gesprek, maar soveel jare se goeters is daarby ingeroer. Sy betrap haarself dat sy in trane is.

      “Jy moenie nou staan en sleg voel nie,” sê Joan en gee ’n snesie aan. “Ek sou dit ook gedoen het. Ek dink ek sou daai koffie oor sy ou vet kop uitgesmyt het!”

      “Dis . . . Ag.”

      “Jy’s almal se held hier rond.”

      Ag, СКАЧАТЬ