Goedheid en guns. Jenna-Leigh February

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      Die werklikheid van my jong, deurmekaar lewe destyds was egter nagte deurgebring in antie dié of daai se spaarkamer. Op die rusbank van hierdie of daardie vriendin wat baie ouer as ek was. Selfs ’n rukkie in ’n skuiling vir vroue. In daardie stadium van my lewe was my geestelike oë verblind. Ek kon myself nie sien nie. Laat staan nog God se groter plan vir my lewe.

      Soms het ons ander mense nodig om stukkies van die legkaart van jou lewe vir jou aan te dra. As jy in sulke tye fyn kyk en goed luister, merk jy soms die verbasende inplekval van selfs die stukkendste stukkie van jou lewe op. Hierdie uittreksel uit ’n brief wat my ma goedgunstiglik vir my geskryf het, is een so ’n stukkie.

      Meisiekind

      Ek wonder waarom God dikwels – so voel dit – wasbakke kies om met ons te praat? Die bad … die stort. Is dit oor ons daar uiteindelik allenig is? Daar ’n minuut se stilte is? Of oor daar iets voor te sê is om roetinetakies met vreugde te verrig?

      Wat dit ook al is, onthou jy nog die dag voor Ouma weg is? Ek het in die kombuis voor die wasbak gestaan. Een van die ooms het in ’n kamer gebid.

      Skielik was God waarneembaar by my. “Ek kan julle ma oombliklik genees!” het Hy beslis gesê. Skaars twee minute later – die oom wat gebid het, het haastig kom sê: “God maak Mamma gesond!”

      Teen hanekraai die volgende dag was sy volmaak by Hom.

      “Wie is Hy dat selfs die winde en die golwe Hom gehoorsaam?” roep sy skapies duskant uit. “Hy wat die dood gebruik om ’n punt te bewys!” roep sy skapies uit die ewigheid terug. Hy is die opstanding en die lewe. Dié wat in Hom glo, sal lewe, al het hulle ook gesterwe … Glo jy dit?

      Ek het by wasbakke begin, omdat ek iets oor ’n aand in ons lewe wou sê. Meer spesifiek, die nag toe jy weggegaan het.

      “Away in a manger, no crib for a bed …” ’n Jaar of wat ná Ouma se dood – ek was voor ’n ander wasbak doenig – het ek die Heilige Gees die woorde hoor “sing”. Hy het stilgebly en vir my gewag om iets te sê. Versigtig het ek die antwoord in my oorweeg, oplaas die woorde gekry. “Here, ons moet almal êrens begin …”

      Vir my het jy, Jenna-Leigh, “goedheid en guns”, nie begin die dag toe jy “bo” uitgekom het nie. Lank voor die fans, die televisie en die radio het jy begin. Jy was eerste. Die res het later gekom. Om die waarheid te sê, jy was nog ver weg, toe het die jy wie jy nou is reeds begin. Soos die vader van die verlore seun, toe jy nog ver was, het jou hemelse Vader jou self gesien en jou aardse mamma toegelaat om jou saam met Hom te sien. Die stukkende aand toe jy weg is, het God gekom en woorde gesê. Toe Hy dit gesê het, was dit so. Dit was volbring.

      “Jou kind is my skapie. Sy was Myne voor sy joune was. Ek het haar net vir jou geleen. Ek het haar liewer as wat jy haar ooit sal hê. Moenie vrees nie; Ek is die goeie herder, onthou? Nege en negentig laat Ek staan. Ek gaan die verdwaaldes haal.”

      Dit was donker toe jy geloop het, onthou jy? Daardie nag was ek net té ontsteld en té vol vrees. Daarom het Hy gekom en woorde gesê wat meer as blote woorde was. Dit was ’n bevestiging en ’n voldonge feit. Jy sou die een wees wat Hý sou vind. Sý vonds en die skapie van sy weide.

      Ek bid dat dit altyd spesiaal vir jou sal bly. Die feit dat mense jou nie ontdek het nie, maar dat jou Herder jou gevind het. Hy het nege en negentig agtergelaat en self na jou kom soek. Hy het niemand gestuur nie; Hy het self gekom. Dis hoe lief Hy jou het – Hy het die hemel agtergelaat vir jou.

      Daar is ’n rede hoekom ek sê jy het nie soos ’n kurkprop opgeskiet nie. Goddank vir mense wat reguit opskiet! Jy, egter, het met ’n ompad gekom. Die nag toe Hy jou “skapie” noem en die dag toe jy “my Herder” en “goedheid en guns” sê het jy en God ontmoet. Die nag en die dag was ewe. Sáám het julle sin gemaak, die skapie en die Herder wat halfpad ontmoet. Jy dié kant om, ’n halwe sirkel. Hy dáái kant om, ’n halwe sirkel. Aan die bopunt het julle full circle gekom. Jy en jou Herder was nog altyd bedoel om te wees!

      Vir my is dít die storie – van jou en van God. Julle het terselfdertyd onder begin en bo geёindig. Verag nie Nasaret of die dag van “klein begin” nie. Ons almal moet êrens begin …

      Hoe oud was jy toe jy weg is? Nie oud genoeg nie. Dít het my gebreek.

      “Wat saak maak, is nie die kwantiteit tyd wat jy saam met haar gehad het nie. Dit is die kwaliteit tyd,” het God beslis gesê. “Wat jy gedoen en gesê het; hoeveel jy belê het in die tyd dat jy haar wél by jou gehad het. Dis wat vir My tel.”

      “Cliché, cliché!” sê mense dalk. Dit wat Hy vir my persoonlik sê, dít is sy Woord vir my!

      Vir ander mense maak sy woorde dalk nie sin nie. Ek self kan op ’n manier insien waarom sommige mense gedink het Petrus-hulle was op Pinksterdag gesuip. Hulle het nie sin gemaak nie. Petrus was daar om reg te help. “Julle sien en hoor vandag waarvan Joёl gepraat het!” Joël se woorde wat gestalte kry. Alles wat is, was eers woorde. “Laat daar lig wees. En daar was lig.”

      Mooi so, Petrus! Antwoord die dwaas nie na sy dwaasheid nie. Antwoord Hom na die Woord wat in vervulling kom. Dit wat vooruit gesê word … en dan gebeur. Sal God iets sê en dit nie doen nie, of iets spreek en dit nie waar maak nie? Hy skep met woorde.

      Kinders van die lig is nie dronk nie; hulle is slim …

      God was sober daardie nag toe Hy met my gepraat het. Daar was liefde in sy waarheid. Hy het die waarheid nie opgedollie om ons te pas nie. Hy het nie ons pyn of die werklikheid van ons lyding ontken nie. Hy het die groter werklikheid erken. Hy het erken, en nie ontken nie, dat Hy die Christus, die Herder, die groter werklikheid is.

      Weet jy wat is mooi? Hy het my nie verby daardie nag probeer rypdruk na môre toe nie. Nie mooi broodjies gebak of gelieg en die waarheid probeer versag nie. Die waarheid was hard. Jy het geloop. Die tyd voordat jy terug sou wees, sou kort wees. Bitter kort en bitter intens. Dit was die werklikheid. My eie gebrokenheid moes ek met soberheid deur; my tyd gekoppel aan ’n ander se tyd.

      Jy weet en ek weet, kind, dat daar tye is dat die kring van ’n ander se arms nie groot genoeg is om die pyn binne-in ons dood te druk nie. Daar is tye dat Hy self moet ingryp en self moet kom. Dat Hy sy Woord moet spreek en dit wat kortkom met woorde moet skep.

      Hy het daardie nag verder as ons al twee se seer gesien. Hy het vandag en môre gesien. Vir my het Hy gesê wat Hy moes; vir jou het Hy jou gang laat gaan, maar nie alleen nie. Hy het saam met jou gegaan en Hy het saam met my gebly.

      Onthou jy nog sy eerste wonderwerk? Sy ma wat vir die bruilofswerkers sê: “Doen net alles wat Hy vir julle sê.” Hy wat vir sy dissipels sê: “Julle is my vriende as julle alles doen wat Ek julle beveel.” Jesus en sy mamma wat uit een mond praat.

      Wat, wonder ek egter, het Maria daardie dag laat weet om te doen wat Hy sê … Om haar kind se vriend te wees?

      Onthou jy Christus aan die kruis, sy ma wat onder staan? Hulle afskeid?

      Daar is iets waaraan ek nooit gedink het voordat Hy dit daardie nag vir my gesê het nie.

      “Jy verloor haar vanaand as jou kind. Hou goeie moed! Ek gee haar vir jou terug, as jou suster. En jou vriendin.”

      Daardie nag het Hy my, geestelik, jou ma gemaak.

      Dis nie ’n nuwe storie hierdie nie, kind. Dis die een van Abraham en God en van God en Job. Dit wat Hy in die eerste plek gegee en ons verloor het, СКАЧАТЬ