Die uurglas wentel. Louisa du Toit

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ in sy stembuiging laat haar opkyk. Sy sien die donker, flikkerende blik, die gespanne houding van die nek en kop.

      “Oukéi,” sê sy, die laaste lettergreep uitgerek om afwagting te kenne te gee. Sy gaan regop sit. Dit voel meteens net nie vir haar reg om so te bly lê terwyl hy daar staan nie. In jare verskil hulle nie so baie nie; sy is twee en twintig, hy pas agtien. Tog was hy vir haar eers die dierbare poppebaba, later die vermaaklike kleuter en deesdae die tiener in die huis. Iets moet in sy lewe gebeur het, want sy teenwoordigheid is anders as gewoonlik. Daar is ’n soort dringende aanspraak op haar mening, of raad, of kennis. Asof sy iets weet! Sy het met haar eie lewe nie eens raad nie.

      “Kan ek maar reguit praat?” vra hy. In die sagte, ferm manier waarop hy die deur agter hom laat toe klik, vind sy ’n woordelose waarskuwing dat iets inderdaad onherroeplik verander het.

      Wat kan dit wees? wonder sy verward en ’n bietjie benoud. Sy hoop nie dit is iets wat bo haar vuurmaakplek is nie. “Natuurlik,” antwoord sy, maar vermy dit om reguit in daardie brandende blik te kyk. Sy hou haar naels teen die lig en gee voor dat dit nodig is om die lak van die regterhandse duimnael weer te verwyder.

      Frank kyk na haar gewoonte-gebaartjies, na die manier waarop sy haar hare teruggooi wanneer dit op haar wenkbroue kom lê. En tog kom dit hom alles vanaand nuut voor. Die woorde wat hy gehoor het voordat hy vroeër die kombuis binnegestap het, het iets vreemds aan hom gedoen. Dit het as ’t ware ’n gat geslaan in enige kinderlikheid wat nog in hom kon oorgebly het. Hy het plotseling man gevoel, ten volle bekwaam en bereid om enige ander man in die oë te kyk, al is dit ’n ouer man en gesagsfiguur, en al is dit ’n blik van konfrontasie.

      En nou is hy soos ’n dier in die nag, sluipvoet agter ’n prooi aan. “Wat weet jy van my ma en meneer Rabie, Camelia?” vra hy pront. Hy dring nog nader aan haar, sodat hy half gebuig oor haar staan, hande op sy knieë.

      “Jou ma en meneer Rabie?” eggo sy om tyd te wen. Normaalweg is daar ’n half skertsende toon tussen hulle, sodat die skielike ongewone erns vir haar moeilik is om te verwerk. En tog het sy lankal nie meer ’n beskermende manier van optree teenoor hom nie. Sy voel dat hy eerlikheid verdien. Hoe anders moet kinders volwasse word? Die lewe openbaar hom nie kleiner of meer verpiep aan kinders as aan volwassenes nie.

      Miskien is sy te realisties. Sy het nooit feëverhale gelees, nie waarvan sy kan onthou nie. Sy was twaalf toe haar pa dood is, en kort daarna haar ma. Haar kinderjare was kort en lê ver terug. “Sover ek weet, het hulle ’n paar dae saam deurgebring. Of so iets,” sê Camelia en hou die duimnael opnuut teen die lig. In die stilte wat op haar woorde volg, ruis die lamp sag. Die reën het afgeneem, en dit voel of die hemele nou deur die geute aan ’t leegdruppel is. Asof hulle vir die verposing gewag het, het paddas en krieke in die waterryke plekke op die werf begin kwaak en snerp.

      Frank lewer geen kommentaar nie. Steeds kyk Camelia hom nie aan nie, maar sy vermoed dat sy gesig ’n studie moet wees. Sy begeer om dit waar te neem maar, omdat hy so anders optree, weerhou haar daarvan om voluit na hom te kyk. Dis half uit konsiderasie vir hom, half uit innerlike pyn oor die herinneringe wat so sterk teruggolf.

      “Daarna het hy haar na Victorina toe teruggebring,” sê sy.

      Weer val die stilte. Die eerste beweging wat kom, is van Frank wat oor die krakende vloer loop en skuins op die kleedtafelstoeltjie plaasneem. Hy het nou gewoond geraak aan die geur van Camelia en kan met groter objektiwiteit die besonderhede inneem: klere oor die stoel, pantoffels uiteengeslinger, aantreklike flessies en buisies met toiletmiddels. ’n Verborge wêreld vir hom en een waardeur hy hom nie vroeër aangespreek gevoel het nie.

      “Is dit al?” vra hy.

      “Dis al wat ek weet.”

      “Maar ek bedoel, waarom het daar geen haan na gekraai nie? Waarom is hy nie geskors nie, of so iets?”

      “Ek reken dis net ons wat weet. En ons het ook nie die ‘inside information’ nie.”

      “En my pa, weet hy?”

      “Hoekom vra jy hom nie self nie?”

      “Hy’s te dronk vanaand,” sê Frank Moorrees bitter.

      “Môre is hy dalk nugter,” troos sy met ’n argelose lag wat in haar eie ore gemaak voel. Sy woorde was tog ’n skok. Hannes het glad te lief vir die bottel geword, maar stormdronk het sy hom nog nie gesien nie.

      “Maar dan nog steeds buite bereik vir my.”

      “Hm. Soos die dronkie wat vir die ou tannie gesê het: Môre is ek nugter, dan’s jy nog lelik.” Sy probeer hiermee terugval op hulle gewone ligte toon.

      “Ek’s nie lus vir grappies nie, Camelia.”

      “O. Askies. Hoop nie ek het jou ontstel nie. En soos ek sê, dis net bolangse feite.”

      “Sou dit die rede wees waarom my pa en ma uitmekaar is?”

      “Dalk het dit bygedra, ek weet nie. ’n Huwelik is meer gekompliseerd as dit.”

      “Dis nie ’n antwoord nie.”

      “Ek weet te min van die saak om my uit te spreek, Frank. Onthou, ek was maar net sestien, sewentien. Van die atmosfeer het ek heelwat aangevoel. Vir die res moes ek staatmaak op atmosfeer en stukkies gesprek en skimpe.”

      Frank voel nie tevrede gestel nie. “Vertel my alles wat jy weet, Camelia?” versoek hy. Hy leun met sy elmboog op die blad van die spieëltafel sodat sy nie net vir hom sien nie, maar ook die weerkaatsing van sy agterkop en skouers.

      “Luister, jong, wat probeer jy doen?” spreek sy hom fronsend aan. “Ou koeie uit die sloot grawe? Mens bly uit ’n ander ou se huwelik uit, of dit nou jou broer of pa is.”

      “As dit waar is, kan grootmeneer Rabie nie net loskom nie,” mor Frank.

      “Ek verstaan dat jy ’n soort verering vir jou ma koester … aanhou koester.” Camelia staan op en kom tot by hom, kyk af op sy kroon van donker, krullerige hare. “Vergun my om uit haar en jou pa se sake te bly.”

      “Dis nie ’n kwessie van verering nie,” weerlê hy bot. “Dis …” Hoe moet hy dit aan enigeen verduidelik? Haar skoonheid was vir hom ’n streling, ’n salwing. Van kleins af kon hy hom verlustig in dit wat ’n plesier vir die oog is. ’n Mooi, afgeronde vrou wek in hom dieselfde gevoel as ’n goeie klavier, ’n produk van vakmanskap. Om dit met streling aan te raak, die regte tone daaruit voort te tower.

      In dieselfde sin is hy hom ook van Camelia bewus. Hy kan hom verloor in haar skoonheid, in die volmaakte lyne van wenkbrou en ooghoek, van bors en heup. Hy is woedend as hy dink aan die praatjies aangaande haar en Dorfling, die fotograaf. Hy maak hom wys dat dit waar is, en ly pyn daardeur. Nie dat hy op haar verlief is nie, o nee. Sy maak hom net bewus van die misterie van die vrou, dit wat hom tot dusver nie juis beroer het nie.

      Hy dink aan die lompheid van onafgeronde skooldogters. Daar is min van hulle wat vroeg reeds die gladde streling van blik en beweging besit, sonder dat ’n periode van swak koördinasie hulle spiere ontwrig, sonder dat pynlike selfbewustheid of misplaaste selfvertroue ’n wanklank bring.

      Is dit waar van jou en Dorfling? sou hy in hierdie ongekende oomblik van openlikheid wou vra. Maar dalk vernietig hy te veel daardeur. Dalk is dit wyser dat hy die vraag inhou en na sy kamer toe teruggaan.

      Onwillig СКАЧАТЬ