Sarah du Pisanie Omnibus 9. Sarah du Pisanie

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ onder haar maag inskuif. Versigtig steek sy haar een hand vorentoe om verder weg ’n vashouplek te soek. Tergend stadig, bietjie vir bietjie, trek sy haar lyf vorentoe om later bewend en snikkend op die smal rotslysie te lê.

      Lank lê sy net so totdat die ergste skrik uit haar is. Sy maak haar oë op ’n klein skrefie oop en loer versigtig om haar. Bes moet hier afgestort het. Sy stuur weer ’n skietgebedjie op. Ag, asseblief, liewe Vader, gee tog dat sy op slag dood is. Moenie dat my dier iewers lê en ly nie.

      Sy kruip weer versigtig nader aan die afgrond en loer oor die kant. Baie, baie ver onder op ’n rots lê die lewelose liggaam van ou Bes. Die bene is potsierlik skeef onder haar ingevou.

      Snikkend druk Katrien haar kop op haar arms en dit is eers baie later dat sy stadig op haar maag die terugtog op die smal lysie langs begin. Sy weet dat daar genoeg ruimte is om te loop, want sy en Bes het hierlangs gekom, maar sy vertrou nie haar bene nie. Van die skrik sal hulle sommer onder haar padgee. Die beknopte ruimte voor haar word breër en sy kruip versigtig onder ’n oorhangende rots in.

      Haar lippe is droog en haar keel en bors brand van die dors. Eers na ’n lang ruk dring die werklikheid tot haar deur. Die eerste waaraan sy dink, is die geweer. Wat sou van die geweer geword het? Dit moet van haar skouer afgegly het toe sy geval het. Maar sy gaan nie terug op daardie smal lysie nie. Sy sal liewer haar dood hier sit en inwag.

      Dewald kry die twee rye spore by die groot rots en besef dat Katrien in sirkels moet geloop het. Hy soek naarstiglik na ander spore wat in ’n ander rigting lei en kry dan eindelik ’n enkelspoor wat beslis meer wes draai.

      Hy sal moet gou spring voordat dit donker is. Hier in die berg word dit gou donker en dit behoort seker al ná vier te wees. Die berg is reeds vol skaduwees en oor nog ’n uur of twee sal dit sterk skemer wees.

      Vreesbevange sien hy hoe smal die lysies word en sonder om verder na spore te soek, klim hy vinnig teen die enigste begaanbare paadjie uit. Is die meisiekind dan heeltemal van haar kop af? Sy kan mos onmoontlik met die perd hierlangs. Die vrees knyp sy keel toe en hy hardloop vreesbevange teen die steiltes uit.

      Hy wonder hoe ’n groot draai het sy geloop toe sy daar in sirkels geloop het. Dit gee hom darem ’n kans om haar in te haal.

      Dewald klouter op ’n rots om te kyk of hy nie iets kan sien nie. Dan hoor hy skielik die veraf gerunnik van ’n perd en terselfdertyd ’n meisie se vreesbevange gille. Verbouereerd draai hy in die rondte. Die eggo kom nou van alle kante af na hom toe aan.

      Hy spring van die rots af en hardloop hoër teen die smal paadjie op. Die lysie word al nouer en Dewald dink nie hy het al ooit in sy lewe soveel onuitgesproke gebede gebid nie.

      Katrien hoor ’n geluid en sy maak haarself skraal teen die rots. Dit is al laat in die middag en die skaduwees rek lank in die klowe. Dit is moeilik om tyd hier in die berg te skat, maar dit behoort binne die volgende uur of twee heeltemal donker te wees.

      “Katrien!”

      Katrien kan haar ore nie glo nie. “Dit . . . is Dewald!” Sy prewel die woorde saggies, byna geluidloos. Hy het na haar kom soek. Hy is natuurlik nou woedend en sal haar seker te lyf gaan. Sy het ook nie eens meer die geweer om haarself mee te verdedig nie.

      Sy weet nie wat die ergste sal wees nie: om aan sy genade of dié van die veld en sy elemente uitgelewer te wees. Dalk het sy nou die dier in hom wakker gemaak en sal hy haar nie meer met soveel respek behandel nie.

      Sy druk haarself styf teen die rots vas. Haar verstand staan stil en sy weet nie wat om te doen nie. Sy het nie eintlik ’n keuse nie. Haar voet het seergekry en sy kan hier bly en doodgaan van dors en honger, of sy kan haarself uitlewer aan sy woede.

      Katrien skuif stadig af totdat sy op haar sy lê, trek die beseerde been teen die rots vas en druk haar kop op haar arms. Dalk sal die dood hier in die berg genadiger wees.

      Dewald versnel sy pas, sy oë soekend op die grond na ’n spoor. Ná die gil en die perd se wilde gerunnik het hy nog nie weer ’n enkele geluid gehoor nie. Sou sy en die perd van die kranse afgeval het?

      Hy wens hy het vlerke soos ’n arend sodat hy oor die talle versperrings kan kom. Hy roep ’n paar keer, maar dit is net ’n doodse stilte wat hom begroet.

      Hy sien eerste die bruin sandaaltjie agter die rots uitsteek terwyl sy oë soekend rondflits. Die lyfie lê so stil toe hy nader kom en dit lyk vir hom heeltemal leweloos. Met twee treë is hy langs haar.

      “Katrien! Liefie!” Hy hurk by haar en draai haar stadig om.

      Die vrees maak haar slap en sy knyp haar oë styf toe. Sy voel Dewald se kop op haar bors toe hy bekommerd sy oor teen haar hart druk. Die sug van verligting wat uit Dewald se bors ontsnap, is so groot dat Katrien se oë verbaas oopflikker.

      Stil staar hy in die groot, bruin oë. Woorde van verligting en woede maal deurmekaar in sy gedagtes rond, maar hy is onmagtig om dit uit te spreek.

      “Dewald . . . ek . . .”

      “O!” Hy kreun, steek sy hande onder haar in en druk haar baie styf teen hom vas.

      Sy arms is sterk en teer en met verwondering rus Katrien teen sy skouer. Sy weet nie wat hierdie emosie is wat deur haar golf nie. Dit kan verligting of teerheid of selfs blydskap wees, dit is net vir haar groots en vreemd.

      Hy hou haar ’n entjie van hom af weg en kyk na die vuil, stowwerige gesiggie met die geswolle lippe wat van dors spreek. Hy stut haar nog steeds agter haar rug en met een hand trek hy die watersak nader. Hy trek die prop met sy tande uit voordat hy die sak teen haar lippe hou. Gulsig drink sy die water, haar oë tog behoedsaam en versigtig op sy gesig gerig.

      “Kom, ons moet hier uitkom voordat dit donker is. Dit is gevaarlik hier tussen die kranse met die afgrond hier langsaan.” Hy kyk soekend rond. “Waar is jou perd?”

      “Sy . . . is die afgrond af. O, Dewald . . . sy . . .”

      Die histeriese snikke wat sy so gesukkel het om onder beheer te kry, ruk skielik weer na die oppervlak en haar hele skraal liggaam ruk toe sy aan die vreeslikheid daarvan dink.

      Dewald vou haar net weer toe in sy arms en sus haar liggies heen en weer. Sy stem is sag en paaiend terwyl hy haar kop teen sy skouer vasdruk. “Toemaar, alles is reg! Ek is net dankbaar dat jy nie ook daar af is nie.” Hy staan skielik op asof hy skaam kry vir sy eie woorde en hou sy hand na haar toe uit. “Kom ons loop!”

      Sy vat sy hand en sit haar gewig op die gesonde been, maar toe sy die eerste tree op die beseerde voet gee, vou haar been onder haar in en sy sak met ’n uitroep van pyn weer neer.

      “Wat is dit?” Dewald is dadelik weer langs haar.

      “Dit is my voet; ek dink my enkel is verstuit. Ek moet dit beslis seergemaak het toe ek daar van die kranse afgeval het.”

      Hy sak op sy hurke neer en skuif haar langbroek se pyp op. Nou eers sien Katrien die bloed aan die broekspyp en sy kyk gefassineer hoe sy hande versigtig die been en enkel betas. Sy let nou eers op watter mooi hande hy het. Hulle is groot en sterk maar ook sensitief.

      “Hier is ’n krapplek aan jou been en jy het seker van die spiere in jou enkel verrek. Hier is niks gebreek nie.”

      “En nou?”

      “Nee, ek weet nie. Hoekom stel jy nie iets voor nie? Jy is mos so slim. СКАЧАТЬ