Sarah du Pisanie Omnibus 9. Sarah du Pisanie

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Ek het mos be­lowe om jou lewend hier uit te kry.”

      “Ek twyfel baie sterk daaraan. Julle gee tog nie om wat met iemand anders gebeur nie. Vir julle is dit sommer net ’n avontuur, want die geld wat julle hieruit maak, mors julle seker op die eerste dorp op vroue en drank uit.”

      “Darem nie hierdie keer nie, liefie. Ek hou niks van drank nie en ek het mos hierdie keer ’n vrou.”

      Verskrik bly Katrien stil. Het sy nie dalk nou slapende honde wakker gemaak nie? “Jy . . . e . . .” Katrien huiwer ongemaklik.

      “Ja?”

      “Jy is anders as wat ek my voorgestel het ’n rower en dief behoort te wees.”

      “Hoe bedoel jy?”

      “Ag, ek weet nie. Vergeet dit.”

      “Jy bedoel ek kyk so mooi na jou? Ek rand jou nie aan en sleep jou nie aan jou hare rond nie?”

      “Ja, dit is miskien wat ek bedoel.”

      “Ek belowe ek sal jou ongeskonde hier uitkry, maar jy wil my nie vertrou nie.”

      “Dewald, sal jy my nie asseblief help om my beeste terug te kry nie?”

      “O, jou Delila! Nee, my liefie, ek kan regtig nie.”

      Die sug wat saggies uit haar borskas ontsnap, klink so pateties dat Dewald homself moet inhou om nie op te spring en haar styf teen hom vas te druk nie.

      Dit is lank stil en Dewald het gedink sy slaap al toe die stemmetjie weer bewerig uit die donker kom. “Dewald . . . ons het nie meer geld nie. Die beeste is ons enigste hoop. Daar het nou bek-en-klouseer in Ovamboland uitgebreek. Dit is hoekom ek hierdie tog alleen aangepak het voordat dit daar na ons toe versprei. Oupa is oud . . . Ons kan nie weer van voor af begin nie.”

      Sy stem is dik en ongewoon hees toe hy haar uiteindelik antwoord: “Jy moet nou slaap. Dit is al laat.”

      Met ’n bang gevoel kruip Katrien in ’n stywe bondeltjie. Sy het nog heeldag haar hoop daarop gebou dat hy dalk so ’n bietjie verlief op haar sou raak en dan bereid sou wees om haar te help. Nou lyk dit asof hierdie hoop van haar ook maar net ’n neweldroom was.

      Katrien weet nie wanneer sy aan die slaap geraak het nie, maar stadig dring die vrolike getjilp van die voëltjies deur die slaapnewels. Onwillig om die dag se bekommernis weer aan te durf, lê sy ’n lang ruk eers so met haar oë toe voordat sy dit stadig oopmaak en in Dewald se helderblou, laggende oë kyk.

      “Maar jy kan darem vreeslik snork! Dan slaap jy nog met ’n oop mond ook.”

      “Ag!”

      “Kom, liefie, dat ek die bande wat ons bind, loswikkel.” Hy vroetel aan die tou by sy enkel en toe dit los is, tel hy haar voet in sy hand op. Haar voet is omtrent so groot soos sy hand en hy draai die tou om haar enkel versigtig los.

      Hy vryf die rooi merk wat die tou gemaak het liggies met sy vingerpunte en toe hy opkyk, kyk hy reg in haar oë waarin daar ’n peinsende uitdrukking is.

      “Moet net nie vir my sê jy is jammer hieroor nie. Ek dink jy skep ’n sadistiese behae daarin om my so te ver­rinneweer.”

      Dewald haal sy skouers op en lag skeefweg. “Wel, ek weet van min ouens wat met ’n vrou kan redeneer en as oorwinnaar uit die stryd tree.”

      Katrien sien sy ontspanne houding en nuwe planne begin al weer in haar agterkop rondfladder. Sy sal net moet seker maak van haar rigting en alles eers haarfyn beplan.

      Dewald staan op en trek haar aan haar hand op. “Kom ons gaan haal koffiewater en gaan was ons sommer ook.”

      Katrien kry eers gou haar goedjies in die hut en draf dan na buite waar hy geduldig vir haar staan en wag. Met meer konsentrasie beskou Katrien die omgewing. Die geweer staan teen die boomstam, maar op hierdie oomblik is Dewald tussen haar en die boom. Sy sal net eenvoudig moet probeer om vandag nog hier weg te kom, anders is dit te laat. Hierdie klomp skelms het ’n ander wegkruipplek by Otjimbingwe en sy moet hulle inhaal voordat hulle daar is.

      Hulle voel heerlik verfris toe hulle terugkom, en Katrien sny solank die vleis in klein stukkies om saam met die sampioene te braai. Soos ’n ou getroude paartjie wat nie ’n enkele probleem in die wêreld het nie, sit hulle gesellig saam ontbyt en eet.

      “Dink jy nie ons moet ’n slag die perde opsaal en ’n entjie met hulle gaan ry nie?” Katrien sê dit gewoon, maar Dewald is dadelik agterdogtig.

      “Hoekom?”

      “Hulle het ’n bietjie oefening nodig.”

      “Ons kan hulle sommer hier rondlei.”

      “Dit sal lekker wees om ’n entjie te gaan ry.” Katrien hou haar baie doenig met die kos in haar bord.

      “Dit is te bergagtig, dit sal allermins ’n plesier wees. Hierdie valleitjie is ook te klein om te dink ons sal hier kan rondry.”

      “Ag, jy is darem naar!”

      Dewald lag. “Ek het hierdie uitdrukking laas op . . .” Hy bly skielik stil en staan op om vir hom nog koffie in te gooi.

      Nuuskierig sit Katrien regop. “Waar het jy dit laas gehoor?”

      “Nêrens nie.”

      “Jy vertel my ook niks van jouself nie. Wie is jy en waar kom jy vandaan?”

      “Dit is beter dat jy nie weet nie.”

      “Jy weet alles van my af.”

      “Darem nie alles nie. Ek weet nog nie of jy dalk verloof of verlief is nie.”

      “Ek het jou ’n vraag gevra, Dewald.”

      Dewald maak asof hy nie haar laaste vraag gehoor het nie. “Het jy?” Hy klink so onskuldig.

      “Het ek wat?”

      “Het jy ’n kêrel wat vir jou wag? Klaus het gepraat van ’n kêrel wat vir jou wag, of nee . . . jy sou by hom op die plaas gaan kuier het.”

      “Nee, dit was sommer ’n storie om Lukas tevrede te stel. Hulle almal, met my ouma aan die voorpunt, soek heeldag vir my ’n man – eintlik iemand om die plaaswerk uit my hande te neem. Dit was al storie wat hom sou oorhaal om my alleen te laat ry.”

      Dewald hoor die hartseer in haar stem en hy wens dat hy haar in sy vertroue kan neem. Dinge is egter te deurmekaar en te delikaat in hierdie stadium. Hy kan nie nou kanse waag nie, want dan was al die opoffering tevergeefs.

      “Is daar iemand anders daar naby julle?”

      “Miskien.”

      Katrien staan op en gaan haal van die rou vleis. “Ons sal van hierdie vleis moet kook; dit gaan nie hou nie.” Sy sny die vleis in blokkies en gooi dit in die driebeenpot terwyl Dewald ’n paar kooltjies onder die pot krap sodat dit stadig kan kook.

      Katrien beweeg ongemerk nader aan die geweer. Sy het die omgewing goed opgesom. Haar СКАЧАТЬ