Maryna se liefdeslied. Schalkie van Wyk

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ maar my ouers …”

      “Vertrou jou nie?” val hy haar in die rede.

      “Aag, bly stil, Christiaan. Mense soos jou Isabel …Ek wed sy sal jou tannie uitvra oor haar nuwe huishoudster, en wat dan?”

      “Dan sê ek ek was nie tuis nie en ek weet niks van die nuwe huishoudster nie,” antwoord hy ongesteurd. “Is jou klere droog? Kom, ons gaan vir ons aandete maak. Biefstuk, slaai en aartappelskyfies. Lekker. Roer jou litte, mooie Maryna.”

      “Maar ons het roosterbrood geëet,” protesteer sy toe hy haar hand in syne neem. So ’n groot hand – maar sonder eelte. En sy naels is goed versorg. Iets rym nie …Nie dat sy kan dink terwyl hy haar hand vashou nie, want sy ferm greep stuur ’n prikkeling van genot oor haar vel.

      “Dit was netnou, en jy het net een snytjie geëet. Ons gaan gesels en koffie drink en kos maak en saam-saam op die rusbank voor die kaggel sit en aanhou gesels totdat die son opkom. As ons die hele nag wakker bly, kan niemand sê jy het in die ou opstal geslaap nie …Reg, Maryna?”

      Sy glimlag en knik instemmend, bang om te praat, ingeval hy hoor sy snak na haar asem omdat hy haar hand so styf vashou.

      Maryna voel haar wang teen ’n arm skuur, weet sy is nie behoorlik wakker nie, maar weet terselfdertyd dis nie haar arm nie. Sy beweeg haar wang hoër op en ruik die reuk van naskeermiddel en die geur van ’n man se vel. Dis so snoesig en warm hier dat sy nie wakker wil word nie. Die sagte geknetter van die kaggelvuur bring haar genadeloos terug na die werklikheid. Haar oë gaan oop.

      Christiaan. Sy het met haar kop teen Christiaan se skouer aan die slaap geraak, besef sy, kyk in sy oë en ervaar ’n intense bewustheid wat haar bloed soos vuur deur haar are laat vloei.

      “Ek is so jammer …Ek het aan die slaap geraak. Ek is rêrig jammer,” maak sy verskoning, voel haar ore en wange gloei van verleentheid en skuif haastig weg van hom.

      “Goeiemôre, mooie Maryna. Ons het al twee geslaap. Ek was net gelukkig om eerste wakker te skrik sodat ek jou stilweg kon dophou. Jou wimpers is lank en donker, selfs al is jou hare al die skakerings van blond.” Hy betrag haar met openlike bewondering.

      “Jy klink soos die grootste flirt in die land,” beskuldig sy.

      “Maar jy weet ek is nie,” antwoord hy gemoedelik.

      “Nee, ek weet nie, Christiaan. Ons het ure lank gesels, maar jy het my ondervra en nooit oor jouself gepraat nie. Ek weet net jy is nie ’n boer nie, want jou hande is te sag,” sê sy vies en staan op.

      Hy lag haar goedig uit. “Ek, kwaai Maryna, het nooit gesê ek is ’n boer nie. En ons het glad nie so lank gesels nie, want jy het nouliks jou aandete klaar geëet, of jy raak soos ’n liewe dogtertjie teen my skouer aan die slaap. Jy en Leonie moes die vorige nag bitter min geslaap het, want jy kon jou oë nie oophou nie.”

      Sy bloos skuldig. “’n Uur of twee, want ons was so verlig omdat ons eindelik klaar was met ons gemeenskapsdiens dat ons nie kon ophou praat nie. Maar dis oggend …” Sy kyk na die ou staanhorlosie en draai hoopvol na hom. “Dis ’n paar minute voor agt. Het die rivier klaar afgekom?”

      “Gisteraand al. Hanno het jou motortjie net na elfuur afgelewer en ek het hom op my motorfiets teruggeneem huis toe,” vertel hy met opsigtelike genoegdoening.

      “Terwyl ek geslaap het?” vra sy ongelowig.

      “Terwyl jy soos ’n soet kind geslaap het.” Hy strek sy hand uit na die tafeltjie langs die rusbank en tel ’n selfoon op. “Ek het jou selfoon gelaai sodat jy jou ma kan bel. Sê vir haar jy sal huis toe ry sodra ons ontbyt geëet het. Ek verkies om jou met my motor te neem terwyl Hanno jou motortjie bestuur, maar as jy koppig wil wees, sal ek jou op my motorfiets volg en sorg dat …”

      “Nee, Christiaan, asseblief nie. Baie dankie dat jy my selfoon gelaai het, maar ek moet so vinnig moontlik hier wegkom. Ek sal ter wille van my ma se senuwees terugry Bultfontein toe en Leonie en haar vakansietasse oplaai – en sommer by hulle ontbyt eet. Nadat ek gistermiddag vir my ma gejok het, durf ek nie sonder Leonie by ons huis opdaag nie. Ek het werklik elke oomblik van my kuiertjie hier geniet en jy was baie gaaf en gasvry, maar …”

      “Maar jy is skaam om my aan jou ouers voor te stel?” vra hy gelykmatig, sy oë deurdringend in hare.

      “Nee. Dis net …Ek het klaar vir my ma gejok oor die oom en tannie by wie ek kuier, en ek sal dieselfde storie aan Leonie moet vertel sodat sy saam met my kan jok. Daag ek saam met jou by ons huis op …Dis verskriklik moeilik om vir my ma te jok, want sy snuffel leuens soos ’n speurhond uit. Jy gaan die hele situasie net ’n duisend maal erger maak, want …want my ma sal dadelik agterkom ons is vriende.”

      “Is ons vriende?” vra hy, sy stemtoon onverwags streng.

      Haar oë pleit: “Jy weet ons is. Ek skuld Hanno geld vir die nuwe waaierband en al sy moeite. My ouma Le Grange gee altyd vir my geld vir Kersfees, want sy sê as ’n meisie genoeg geld in haar beursie het, laat sy mans nie toe om haar met drank en duur etes te verlei nie. Ek sal jou bel sodra ek terugkom van Jeffreysbaai af en Hanno betaal. Hy sal mos tot na Nuwejaarsdag kan wag?”

      “Hy sal, maar ek kan nie. Of liewer, ek wil nie.” Hy glimlag onverwags. “Goed, my koppige Maryna. As jy jou tande wil borsel, sal ek solank vir ons koffie maak. Jy mag my hemp leen as jou T-hemp nog nat is – en ek sal dit persoonlik kom haal.”

      “Ek sal jou hemp was en stryk en dit per spoedpos aan jou terugstuur,” sê sy kamma vermakerig, buk vinnig en raap haar selfoon op. “Net koffie, nie ontbyt nie, asseblief, Christiaan. As die rivier klaar afgekom het, daag jou Isabel dalk hier op om julle nuwe huishoudster uit te trap oor haar onbeskoftheid. Ek kan soos my ouma Le Grange klink, maar kan nie soos sy lyk nie!” voeg sy by.

      Maryna sit haar leë koffiebeker in die opwasbak en kyk verras op na Christiaan toe hy ’n plastiekhouer na haar uithou.

      “Dis ’n paar toebroodjies. Jy het my gisteraand vertel jy is dol oor ham-en-tamatietoebroodjies. Eet dit op pad Bultfontein toe, anders word die brood sopperig,” sê hy ernstig.

      “Dis bedagsaam van jou, dankie, Christiaan,” antwoord sy en sluk aan die knop wat sonder oorsaak ineens in haar keel vassteek. Sy wil nie weggaan nie, besef sy, en sluk weer. “Dankie vir die leen van jou hemp – my wit T-hempie is die ene ghrieskolle. Ek sal by ’n vulstasie stilhou en ’n ander T-hemp aantrek sodat Leonie my nie uitvra oor jou hemp nie.” Sy is hardop aan die dink terwyl hulle in die lang gang afstap na die voorportaal.

      Christiaan bly naas die dubbele voordeur staan en staar haar stilswyend aan. Sy vermy sy oë en kyk na die bronsbruin holte in sy nek bokant sy borsbeen. Daar is ’n ligte lagie sweet op sy vel wat in die sonlig glinster, en sy ervaar die begeerte om liggies met haar vingers oor sy nek en bors te streel.

      “Bel jy my nie na Kersfees nie, besoek ek jou pa. Ek sal wel aan ’n rede dink waarom ek die advies van ’n bekwame advokaat nodig het.”

      “Dis afdreiging …dis ’n oortreding. Ek sal bel, ek beloof, maar wag tot na Nuwejaar,” antwoord sy, kyk in sy oë en draai vinnig weg na die muurtafeltjie om haar T-hemp en haar skouersak op te tel. Sy moet wegkom van die groot man met die silwergrys oë en ’n glimlag wat ongekende flikkerende sensasies deur haar liggaam stuur. As sy alleen is, sal sy weer nugter kan dink en haar gevoelens onder beheer kry.

      “Tot СКАЧАТЬ