Die tuiskoms lê ver. Ettie Bierman

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      Nou eers snap Johan die rede vir die vrae wat aanvanklik so onlogies geklink het. Hy voel bitter skaam. Hy weet hy kan die arme dametjie seker nie verkwalik omdat sy so ’n afleiding gemaak het nie. Maar hy wil nie dat Elizabeth Verster so ’n lae dunk van hom moet hê nie. Hy wil verduidelik waarom hy haar nek wou omdraai en haar heen en weer wou skud en oor sy skoot trek, dog vir die eerste keer in sy agt-en-twintig jaar is die selfversekerde dokter Johan Retief met stomheid geslaan. Sy wange word rooi en hy is meteens meer geïnteresseerd in sy skoenpunte as in die meisietjie in die bed.

      “Is dit omdat u dink ek gaan ’n assuransie-eis instel?”

      Moenie dit nog dieper invryf nie, dink Johan. Hy voel alreeds soos ’n lae wurm en ’n gemene skurk.

      “Ek sal nie, want ek weet dit was mý fout. Ek was ingedagte en het nie opgelet die verkeerslig was rooi nie. En … ek het nog nie eers dankie gesê dat u reflekse so goed was nie.”

      Johan waag dit om vlugtig op te kyk. Tot nou toe het hy slegs die fyn gesiggie en die paar groot, groen oë met die digte, swart wimpers raakgesien. Nou sien hy die donker kringe onder haar oë en merk die tekens van onlangse trane op die bleek wange. Hy onthou hoe hartseer sy vanoggend op die stasie gelyk het. Hy kon egter nie daarop aandring om met haar bagasie te help nie. Hy het saam met Pieter en Solly Petzer-hulle weggestap, maar die groot, groen oë het voor hom gebly. Selfs nadat hy in sy motor geklim het, het die indruk nie vervaag nie. Hy het gewonder of hy die blondine dalk weer êrens sou raakloop. En toe verskyn sy uit die bloute, en byna ry hy haar dood … Hy dink hy was uit die Mercedes nog voordat sy op die teerstraat geval het.

      Dit laat Johan Retief nog meer soos ’n lae wurm voel toe hy daaraan dink dat hy met Elizabeth rusie gemaak het voordat sy oor ’n straat gestap het sonder om na aankomende verkeer op te let. Dus – wat sy gedoen het, was nie so absoluut onvergeeflik as wat hy wou voorgee nie. Waarom was hy dan so onbillik teenoor die meisie, so woedend vir haar, en dit terwyl sy vol kneusplekke is, nog aan skok ly en vanoggend so hartseer was?

      Die groen oë is vraend op hom gerig, asof Elizabeth Verster nog steeds vir ’n antwoord wag. Johan het nog nie eers teenoor homself erken waarom hy in so ’n onredelike buis was nie, en hy sien nie kans om sy vreemde reaksies aan Elizabeth te probeer verklaar nie. Hy is nie iemand wat weghardloop of van die waarheid wegskram nie, dog op hierdie oomblik het hy nie die moed om vir ’n byna wildvreemde meisie te vertel dat sy ’n paar uur gelede op die stasie ’n onuitwisbare indruk op hom gemaak het nie. Sy sal hom uitlag en sê hy is voorbarig of hy jok of soek verskonings. Dit sal sy verdiende loon wees, want hy het ’n baie eienaardige manier gehad om vir die dametjie te sê hy dink hy is blykbaar besig om halsoorkop verlief op haar te raak. Sy sal hom nie glo as hy sê dis waarom hy so ontstig was nie – omdat hy besef het hoe maklik hy haar kon doodgery het.

      “U het die kalmerende en antibiotiese inspuiting ontvang, juffrou Verster. U moet rus. Dis nie wenslik dat u so baie praat nie.”

      Sy het nie verwag dat hy dit sou sê nie, en voordat sy daarop kon reageer, is hy uit die kamer en trek die deur van die privaatsaal agter hom toe.

      Ila voel baie sleg omdat hy so kortaf was en so haastig weg is. Vanoggend op die stasie het sy gedink hy is ’n baie aangename persoon, maar sy het haar blykbaar met die jong man misgis. Dit lyk vir haar hy het ’n haastige humeur, en dis duidelik dat hy ’n renons in haar gekry het. Sy kan hom seker nie kwalik neem ná die moeite en beslommernis wat hy hom aangedoen het nie.

      Eers noudat sy alleen is, sink dit behoorlik by Ila in dat sy deur ’n motor omgery is. Sy besef sy het lig daarvan afgekom. Sy beweeg haar ledemate een vir een en baie versigtig. Daardie kortgebakerde dokter met die swart hare was reg. Dit voel nie of daar gebreekte bene is nie. Sy trek die laken en komberse weg om na haar been en skouer te kyk. Die been is blou en opgehewe, maar daar is geen pyn nie. Dis seker die insluiting wat sy gekry het wat haar so lomerig laat voel, asof sy sweef en asof die bed nie op vaste grond staan nie. Sy is nog half deurmekaar. Sy wou vir die dokter gesê het haar naam is nie Elizabeth nie en gevra het of sy met ’n ambulans gebring is en hoe lank sy in die hospitaal moet bly. Daar was allerhande dinge wat sy wou weet, maar op daardie oomblik was dit vir haar belangriker om vas te stel waarom die man so briesend vir haar was en hom weer vriendelik te kry …

      “Liewe land, Ila,” betig sy haarself hardop, “jy ken die man skaars. Jy weet nie eers wat sy naam is nie. Hoekom is dit so belangrik dat hy van jou moet hou?”

      Ila moes ingesluimer het. Toe sy wakker skrik, is dit skemer buite en brand daar ’n nagliggie by haar bed. Sy voel nog steeds suf, en sy onthou die nare droom wat sy gehad het van ’n groot, swart motor wat haar wou omry terwyl sy op die rand van ’n steil afgrond gestaan het – ’n swart motor, nie ’n donkergroen Mercedes met daardie aantreklike dokter agter die stuurwiel nie. En daar was ’n slang ook iewers – ’n slang en ’n voetpaadjie en kranse. Dit het koue angssweet op haar hele lyf laat uitslaan. En terwyl sy vasgenael gestaan het tussen die aanstormende motor en die swart mamba, het sy duidelikheid gekry. Sy het geweet sy moes nie Nelspruit toe gekom het nie. Selfs noudat sy wakker is, is daardie besef nog steeds in haar onderbewussyn.

      “A, ek sien ons is wakker.” ’n Verpleegster kom die kamer met ’n skinkbord tee en roosterbrood binne. “Voel jy beter, Elizabeth?”

      As die bed net wou stilstaan … Is dit hoe dit voel om op ’n skip te wees – asof die vloer onder jou voete nooit horisontaal is nie, maar altyd kantel en draai?

      “My naam is nie Elizabeth nie,” mompel Ila met ’n sleeptong en ’n kurkdroë keel.

      “Dis die naam wat op jou tas gestaan het,” antwoord verpleegster Nel rustig, asof sy met ’n klein kindjie praat. “Op ’n brief en ’n boek ook wat in jou handsak was.” Sy sit die skinkbord op die bedkassie neer. “Wat is jou naam dan? Lizzie? Elize? Bettie?”

      Die lomerigheid vervaag. Dit voel nie meer vir Ila asof haar brein uit watte bestaan nie, en sy kan weer logies dink.

      “Ila,” sê sy met ’n helder stem, “my naam is Ila.”

      “Elizabeth is so ’n mooi naam. Dis ’n sonde om dit met ’n bynaam af te kort. Kom, sit regop, dan drink jy jou tee.”

      In ’n sittende posisie teen die kussings, en nadat sy tee gedrink en ’n halwe snytjie roosterbrood geëet het, voel Ila baie beter.

      “Wanneer word ek uit die hospitaal ontslaan?” wil sy weet.

      “Dokter Retief het gesê hopelik môreoggend, mits daar nie ander simptome opduik of jy aan vertraagde skokreaksie ly nie. Dokter het ook beveel ek moet ’n rukkie by jou sit. Jy sal nie omgee as ek my breiwerk uithaal nie, Ila?”

      Retief … dink Ila. Dit pas by hom. Sy wonder wat sy voornaam is? Gerhard? Pieter? Wynand? In die skool het sy ’n Gerhard-ou geken wat ook so ’n mooi, wye mond met ’n kuiltjie in die sterk, vierkantige ken gehad het. Sy wonder of dokter Retief se naam dalk ook Gerhard of Gerrie of so iets is.

      “Nee, brei gerus. Dis gaaf van jou om my geselskap te hou. Hoe laat is dit? My horlosie staan en dit voel vir my asof daar nie meer so iets soos tyd is nie.”

      “Dis as gevolg van die inspuiting en omdat jy jou eers moet heroriënteer na die ongeluk. Dis amper sesuur.”

      Ila gesels oor die een en ander, verneem of sy met ’n ambulans hospitaal toe gebring is en min of meer hoe lank dit sal duur voordat die onooglike persblou kneusmerke aan haar been en skouer sal begin weggaan. Dan wil sy weet: “Woon jy al lank op Nelspruit?”

      “Net van СКАЧАТЬ