Met ander woorde. Wilna Adriaanse

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ stoot terug en ry vinnig met die kronkelpaadjie teen die bult af. Dis byna middernag. Wat kan hierdie tyd van die nag verkeerd wees? Almal is veronderstel om te slaap.

      Die ontvangs is stil toe hy in die portaal instap, maar dan kom een van die verpleegsters om die hoek. “Suster is by Kristina Lazarus. Sy vra dokter moet asseblief gou kom.”

      Ben stap haastig in die gang af, maar ’n vreemde naarheid laat sy keel bitter voel en dit laat hom ’n oomblik in haar kamerdeur vassteek. Wilmien staan met Kristina in die badkamer. Haar slaapbroek en toppie is vol bloedkolle.

      “Wat het gebeur?” Hy gee vinnig ’n paar treë nader en sien dan dat die bloed van haar hand en arm afkomstig is.

      “Sy het die ruit met haar hand gebreek. Die glas het haar diep gesny.” Wilmien is besig om ’n handdoek om Kristina se arm te draai, maar Ben trek Kristina uit die badkamer en terwyl hy met haar deur toe begin loop, praat hy oor sy skouer.

      “Bel vir Willem Uys en sê hy moet ons by Ongevalle kry.” Hy kyk na Kristina en sien dat sy doodsbleek is. “Kan jy stap?”

      Voordat sy hom kan antwoord, tel hy haar vinnig op en stap met lang treë na waar sy motor voor die kliniek staan. Hy kan voel hoe sy hemp voor teen sy bors nat word en hy sluk swaar. Kristina is doodstil in sy arms en op pad dorp toe praat sy ook nie. Hy kyk kort-kort na haar, maar kan nie in die donkerte van die motor haar gesigsuitdrukking sien nie.

      Lisa staan langs Willem toe hulle by die hospitaal se ongevalleafdeling instap. Hy help Ben om Kristina op ’n bed neer te lê.

      Willem begin stil die handdoek om haar arm losdraai.

      “Kris . . . kan jy my hoor?”

      Kristina knik, maar maak nie haar oë oop nie. Haar lyf het liggies begin bewe en Willem vra die verpleegster om ’n kombers te bring.

      “Ek gaan kyk hoe diep die snye is en of daar nie nog glasstukke in die wonde is nie. Maar ek gaan jou eers iets vir die pyn spuit.” Willem moet haastig weer die handdoek vasdruk toe bloed uit die wond loop. Een verpleegster bring ’n kombers en ’n ander een stoot ’n trollie met instrumente en ’n steriele pak nader.

      Terwyl Willem met vaardige vingers begin om die ergste snye te heg, staan Ben woordeloos na die meisie op die bed en kyk. Sy het nog nie een keer haar oë oopgemaak nie en kort-kort trek daar ’n rilling deur haar lyf. Haar lippe is effens blouerig asof sy koud kry. Hy wil vir haar iets sê, maar hy weet nie wat nie. Sy woorde lê êrens agter die naarheid vasgevang. ’n Naarheid wat hom by tye wil-wil oorweldig.

      Toe Willem uiteindelik orent kom, vind sy vingerpunte haar pols en sy blik gaan na die muurhorlosie.

      “So ja, al die snye is skoon en die ergstes is geheg,” sê hy vertroostend vir Kristina. “Maar ek dink ons moet jou vannag in die hospitaal hou en seker maak jy slaap lekker. Dan kan hulle jou darem iets vir die pyn ook gee as dit terugkom.”

      Haar oë flikker net ’n oomblik oop voordat sy hulle weer toemaak. Om een of ander rede wil sy nie vanaand sien nie.

      “Wil jy hê ons moet iemand bel?” kry Ben uiteindelik iets om te sê toe Willem uit die vertrek is om met die suster te gaan reëlings tref.

      Sy skud haar kop.

      “Hulle is reg vir jou,” maak Willem praat-praat weer sy opwagting. “Jy kan net so bly lê. Hulle gaan jou sommer met bed en al saal toe stoot.”

      “Ek sal saam met jou gaan,” laat Lisa van die deur se kant af hoor.

      Kristina reageer nie en al drie staan stil en wag totdat ’n portier en ’n verpleegster haar kom haal. Ben wag net tot hulle met haar in die gang uitstap, toe stap hy stil in die rigting van die buitedeur. Willem haal hom eers by sy motor in.

      “Benna . . .”

      Toe Ben omswaai, is sy oë donker. Daar keep ’n diep frons tussen sy oë.

      “Ek is lus en donner jou.”

      Willem steek sy hand uit, maar Ben ruk sy arm weg.

      “Ek soek nie sulke kak in my lewe nie. Dit is presies waarom ek nie studente wil sien nie, maar jy het mos jou eie kop gevolg en gesorg dat ek die arme familie jammer kry, en nou sit ek weer eens in my lewe met ’n bebloede hemp.” Hy kyk af na sy bloedbevlekte hemp. “Ek het genoeg daarvan gehad! Ek het sommer lus en bel haar pa en sê hulle moet haar kom haal.”

      “Hierdie het niks met jou te doen nie.” Willem se stem is rustig asof hy ’n kind probeer kalmeer. “Sy is net ’n pa­siënt. Dis nie persoonlik nie en jy kan jouself ook nie teen alles in die lewe probeer beskerm nie. In ons tipe jobs is dit onvermydelik dat ons hande soms sal vuil word. Ons werk met mense, nie rekenaars nie. Gaan slaap nou, jy is ontsteld. Ons praat môre verder.”

      Ben reageer nie en toe hy wegtrek, kyk hy ook nie na Willem, wat met sy hande in sy broeksakke die motor agternakyk nie.

      Die motor is koud, en toe hy die pad teen die berg op neem, ry hy in die mis in. Sy hemp voel klewerig teen hom en hy wonder wat dit met hom en bloed is. Hy het nog nooit vir bloed gegril nie, daarvan kan sy vele nagte in die trauma-eenheid getuig. Maar hy het intussen geleer dat ’n mens verskillende tipes bloed kry, en dit het niks met bloedgroepe te doen nie. Daar is bloed deur ongelukke veroorsaak en bloed deur ’n mens se eie hand veroorsaak, en dis laasgenoemde bloed waarvan hy nie hou nie. Ongelukslagoffers se bloed kan ’n mens afwas, maar bloed wat deur ’n mens se eie hand veroorsaak is, is taai en klewerig. Soos ’n skandvlek. Of soos daardie ink waarmee banke soms hulle geld beskerm. As ’n onregmatige persoon die sak geld oopmaak, ontplof dit in jou gesig en jy kan die vlek nie afwas nie. Dis ’n teken dat jy ’n dief is. So ’n bloedvlek is ’n teken van mislukking. ’n Aanklag van iets wat jy gedoen, of nie gedoen het nie. Hy het weke gesukkel om sy pa se bloed van hom af te was, of so het dit gevoel. En Paula se bloed was tot in sy hare. Selfs nadat hy sy hare ’n paar keer laat sny het, het sy kopvel soms nog gekriewel. En vanaand kleef daar weer bloed aan hom . . . Hy sluk aan die bitterheid wat in sy mond lê.

      Kristina voel hoe die bewing in haar geleidelik begin bedaar en die koue verdryf word deur die duvet en ekstra komberse wat hulle oor haar gegooi het. Sy weet sy is in die hospitaal en sy weet haar hand en pols is oopgesny, maar sy kan nie onthou hoe dit gebeur het nie. Sy kan net onthou dat sy die venster wou oopmaak. En sy onthou dat sy ’n slag gehoor het en bloed gesien het, maar sy weet nie wat dit veroorsaak het nie. Sy kan ook nie nou baie helder dink nie, want hulle het haar ingespuit en sy begin lomerig voel. Op die oomblik verwelkom sy die skadu’s wat van die grense van haar bewussyn af nader kruip. Sy kan sien hoe die wêreld se skerp kante daarin wegraak. Maar agter die grys newels is daar iets soos ’n witwarm vlam waarvan die tonge aan haar wil-wil raak. Sy kan die hitte voel deurslaan, soos ’n sonvlek op die son se oppervlak. ’n Gastregter waarvan die effek op die aarde gevoel kan word. Magnetiese storms, noem hulle dit. Êrens in haar is daar skielik ook ’n magnetiese storm. ’n Sonvlek wat met ’n vuurtong aan haar bewussyn lek.

      Hoofstuk 7

      Ben is verward toe hy die volgende oggend wakker word. Hy hoor die telefoon lui, maar moet hard konsentreer om uit te vind waarvandaan die geluid kom.

      “Het ek jou wakker gemaak?” Dis Sanet en sy klink ongekend vrolik vir so vroeg in die oggend, maar dan sien Ben dis al ná elf.

      “Dis goed, ek moes al lankal opgestaan het.” Hy lek oor sy droë lippe en СКАЧАТЬ