Rooi malvas. Tryna du Toit
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Rooi malvas - Tryna du Toit страница 10
Название: Rooi malvas
Автор: Tryna du Toit
Издательство: Ingram
Жанр: Короткие любовные романы
isbn: 9780798159296
isbn:
“Tim! Nie al weer nie!” Die woorde is uit voor sy hulle kan keer. Sy sien hoe sy gesig verhard en sê sagter: “Waarom wil jy ’n verandering maak? Ek het gedink jy is gelukkig en hou van jou werk.”
“Dis wat jy dink! Omdat jy self geen ambisie het nie, kan jy nie verstaan dat ek anders is nie. Jy sal doodtevrede die res van jou lewe hier woon. Maar dis nie wat ek van die lewe wil hê nie. Daarom wil ek ’n verandering maak. Ek soek na iets beters. Ek wil wegkom uit hierdie plek met sy rye eenderse huisies, eenderse tuintjies en eenderse mense. Ek wil wegkom solank ek nog jonk genoeg is om weg te breek. As ek dink ek moet soos ou oom Herklaas dertig, veertig jaar lank jaarin en jaaruit hier woon . . . Vir jou is dit dalk goed genoeg, maar nie vir my nie.”
Ellen kyk na hom, haar gesig wit.
“Jy het dit heeltemal mis, Tim. Ek sou ook graag eendag, wanneer ons dit kan bekostig, na ’n beter woonbuurt en ’n groter huis trek. Maar terwyl ons hier woon, is ons deel van die gemeenskap. Ek wil dit graag vir ons almal so lekker moontlik maak. Daarom het ek die huis geverf en probeer ek om die tuin mooi te hou. Daarom maak ek vriende met die bure.”
Sagter, amper pleitend sê sy: “Hulle is gawe mense, Tim! Net soos ons, droom hulle ook en maak planne vir die toekoms, probeer hulle ook om iets in die lewe te bereik. Hulle wil ook graag vir hulle kinders die beste gee waartoe hulle in staat is. Neem nou die Geyers, en hulle het ons al dikwels genooi om te kom kuier . . .”
“Ek het jou al vantevore gesê ek stel nie belang in die Geyers nie. Hulle is nie ons soort mense nie, ons praat nie dieselfde taal nie. Waarom sal ek my tyd op hulle mors?”
Ellen is ’n oomblik stil, dan sê sy: “Toe ons getroud is, het ek besef dat ons ’n nuwe lewe begin, dat dit . . . verstandiger sal wees om heeltemal weg te breek van my vriendinne. Ek het hulle natuurlik gemis – vir Emmie en Jossie en die ander – maar vandag weet ek dit was die regte ding om te doen. Jy het geweier om jou vriende te los, en daardeur het jy dit vir jouself net dubbel so swaar gemaak. Besef jy nie dat ons nie vriende soos Jimmy en die Vosloos en die Rouxs kan bekostig nie?”
“Jy hou nie van my vriende nie, dis die hele moeilikheid. Jy het nog altyd jou neus vir hulle opgetrek. Jy verkies mense soos die Geyers . . .”
Die ou gevoel van frustrasie, die gevoel dat sy Tim nie meer kan bereik nie, wel in haar op. Maar kalm sê sy: “Dis nie waar nie. Daardie mense se inkomste is dubbel, driedubbel wat ons s’n is. Ons worstel reeds om kop bo water te hou en uit ons skuld te kom. Daardie mense woon in ’n ander wêreld. Ons kan net nie by hulle bybly nie.”
“Dis my wêreld, as dit dan nie joune is nie.”
Moedeloos haal sy haar skouers op. “Wat help dit dat ek praat, jy sal tog maak soos jy wil. Maar het jy al gedink waar jy vandag kon gewees het as jy by die bougenootskap aangebly het?”
“Dis al wat jy kan doen – verwyt, verwyt, verwyt . . .”
“Tim, ek verwyt jou nie. Verstaan jy nie? Ek is ook bekommerd oor ons toekoms. Belowe my dan net jy sal die saak met jou pa bespreek voor jy weer ’n verandering maak.”
“Ek is oud genoeg om vir myself te besluit. Ek het nie nodig om my pa se raad te vra nie. En dit help nie jy sanik verder nie: ek is vasbeslote. Ek is moeg vir ons sukkelbestaan.”
“En moeg vir jou kleinburgerlike vrou en haar kleinburgerlike idees.” Sy is jammer die oomblik toe die woorde uit is. Sy sien hoe strak en wit Tim se gesig is en gaan huiwerig na hom toe. “Ek is jammer,” sê sy sagter. “Ek wou nie met jou rusie maak nie. Ek weet jy is ongelukkig.”
“En jy, Ellen, is jy gelukkig?”
“Hoe kan ek gelukkig wees as ek sien hoe ongelukkig jy is? As ek weet jy voel vasgevang en begin voel ek en die kinders is net ’n remskoen . . .?”
Hy haal sy skouers op. “As ons albei ongelukkig is en besef ons huwelik is ’n mislukking – is dit nie beter om dit te erken en ’n einde daaraan te maak nie? Nou, solank ons albei jonk genoeg is om weer ’n begin te maak?”
Sy staan soos een versteen. Dan het dit gekom. “Jy bedoel . . . ’n egskeiding?”
“Ek sien geen ander oplossing nie. Om so aan te gaan . . .”
Ellen kyk na sy ongelukkige gesig en haar hart is vol deernis en ’n groot jammerte, nie net vir Tim nie, maar ook vir haarself en klein Carel en Sonja, wat saam met hom in hierdie strik vasgevang is. Sy skud haar kop en sê saggies: “Nee, Tim, ek dink nie daaraan nie. Dis nie die oplossing nie. Ons het mekaar liefgehad en ons het mekaar nog lief, ten spyte van die rusies en onenigheid. En buitendien, dis nie nou net jy en ek nie. Daar is ons kinders – het jy dit vergeet?”
Tim draai om en stap sonder ’n woord by die kamer uit.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.