Wag-'n-bietjiebos van die liefde. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ kyk sy broer vererg aan: “Man, ek wou sê van die duiwel besete. Hy het nog gisteraand gesê dit lyk vir hom hierdie dorp se vroumense is van die duiwel besete.”

      Lisbe kry dit reg om haar gesig niksseggend te hou. Hy’s ’n mooi een om te praat! Sy sluk haar ergernis af, glimlag gerusstellend. “Nee, ek verseker jou, Hansie, ek is nie van die duiwel besete nie. En wat is jou naam?” wend sy haar tot die ander een. Sy het immers nie roomys vir hulle gekoop om op húl vrae te antwoord nie. Sy het self ’n klompie te stel, en sy sal haar moet roer. Die tweeling eet deur die roomys soos sywurms deur moerbeiblare.

      “Pietie,” kom dit tussen ’n hap roomys deur.

      “Hansie en Pietie. Hm, dan is julle eintlik Johannes en Pieter.”

      “Haai, hoe weet tannie dit? Sy is slim, nè, Pietie?”

      Pietie kyk haar fronsend aan. Sy is ’n vroumens en sy is nie veronderstel om slim te wees nie. Pa sê vroumense het net genoeg verstand om so ver as hul neuse lank is te dink ... en hierdie tannie se neus is glad nie lank nie. Haar neus is korterig met so ’n wippuntjie.

      “Waar het julle gebly voordat julle hierheen gekom het?” kom die ongeërgde vraag terwyl sy ’n lekkie van haar roomys neem.

      “Ver!” swaai die een armpie.

      “Hoe ver?”

      “Ver, ver hiervandaan.”

      “Wat is die plek se naam?”

      “Dis ’n snaakse naam.”

      “Het julle lank daar gebly?”

      “Net kort.”

      “Het jul ma toe ook nog by julle gebly?”

      “Nee. Sy het in ons eerste huis by ons gebly.”

      “Waar is sy nou?”

      “Ons weet nie. Pa sê hy twyfel of sy is waar sy graag wil wees.”

      Lisbe frons. Dit klink ingewikkeld. “Dan is sy nie dood nie?”

      “Ja, sy is dood.”

      “Maar jy sê dan ...” Sy swyg vinnig. Daardie man! Daardie man! Hoe durf hy sulke goed oor sy oorlede vrou teenoor die kinders kwytraak! “Is sy al lankal dood?”

      “Ja, ’n hele ruk al.”

      “En julle drie bly nou maar so alleen?”

      “Ja.”

      “Watse werk het jul pa gedoen voordat julle hierheen gekom het?”

      “So ’n ander werk ... Hy het ’n wit jas gedra.”

      “ ’n Wit jas? Het hy in ’n slaghuis gewerk?” Hulle kyk haar half onnosel aan en sy sien dat hul belangstelling begin verflou. Hul roomyse is op. Sy deel hare vinnig vir die twee, probeer dan weer: “Wie kook vir julle kos by die huis?”

      “Pa, maar meestal sny ons sommer blikkies oop. Pa sê dan is daar tog nie kastrolle om te was nie.”

      Natuurlik, ja! En hy dink twee groeiende seuns kan daarop grootword! “Jul pa ... e ... slaan hy julle baie?”

      “Hy foeter ons goed wanneer hy ...” Die stemmetjie draal weg en die antwoord word deur ’n ander stem voltooi.

      “Ja, juffrou Erwee, hul pa foeter hulle goed, maar net wanneer hulle dit verdien, of hoe, seuns?”

      Twee koppies knik en sak vooroor terwyl Lisbe se kop omhoog ruk. Sy herken hom amper nie. Hy is geskeer en netjies geklee, maar sy oë is nog net so afkeurend soos gister ... en hulle skiet vuur op haar en die twee seuns. Die blos wat op haar wange uitslaan, verraai dat sy weet sy is op heter daad betrap. Maar dan ruk sy haar reg, ontmoet sy sy blik parmantig.

      “Ek wonder of jy altyd in ’n toestand is om te weet of jy regverdig straf uitdeel of nie.”

      “En jy is die engel van regverdigheid wat daaroor sal kan oordeel. Goed, dan kom jy vandag saam huis toe.”

      Sy word summier aan die pols geneem en opgetrek. Net ’n knik van hul pa se kop laat die tweeling soos springhase reageer. Rooi in die gesig betaal sy die nuuskierige man agter die toonbank ... natuurlik bied hý nie aan om te betaal nie ... en dan word sy by die kafee uitgedruk.

      Die tweeling kry hul bevele: “Wanneer ons by die huis stilhou, moet julle reeds daar wees.” Sy word aangedruk na haar motor toe, agter die stuurwiel ingeprop en ongenooid vou hy hom dubbel langs haar op die passasiersitplek. “Toe, juffrou, jy weet waar die huis met die wag-’n-bietjiebos staan.”

      Sy skakel die motortjie aan, kyk stip voor haar. “Meneer Van der Merwe, jy moet verstaan ...”

      “Spaar jou asem tot by die huis ... en moenie so rukkerig wegtrek nie!”

      “Hoekom bestuur jy dan nie?” vra sy opstandig.

      “Ek mag nie bestuur nie.” Hy ontmoet haar blik, en sê reguit: “Heeltemal korrek, juffrou Erwee. Ek het my lisensie verloor weens dronkbestuur.”

      Sy kyk vinnig terug straat toe. Sy weet sy waag baie. “Is dit hoe jou vrou dood is?”

      Dis stil, selfs toe sy al die motor voor die huis tot stilstand gebring het. Eindelik moet sy haar kop draai, teen sy bleek gesig vaskyk. Dan kry sy haar antwoord: “Daar is baie mense wat vandag nog daaroor wonder.”

      “Waaroor wonder hulle?”

      “Of ek iets met my vrou se dood te doen gehad het. Klim uit.”

      2

      “Toe ... toe, klim nou uit – of wag jy vir ’n wonderteken uit die hemel?” Dis ’n bevel en sy moet gehoorsaam.

      Hulle ontmoet die tweeling by die voordeur.

      “Stap in.”

      Sy volg die tweeling die huis binne en voel kompleet of sy ook agt jaar oud is.

      Net binne die deur kom sy tot stilstand en kyk verwonderd om haar rond. Dit is alles behalwe wat sy verwag het. Sy bevind haar in ’n netjiese sit-eet-kamer. Dis amper styf van netheid. Die meubels is van goeie gehalte – kort wel ’n bietjie opvryf. Die mat is afgeleef, en die tafeldoek oor die eetkamertafel is duidelik vanoggend uit ’n kas gehaal. Maar verder ...

      Sy sien die spot in sy oë toe sy van die gedekte tafel af opkyk.

      Dis Hansie wat uit sy beurt praat en aan sy verbasing uiting gee: “Jislaaik, maar dit lyk mooi hier vandag! Hoe’t Pa dit reggekry?”

      Dis nou haar beurt om spottend na hom te kyk, en dit gee haar genoegdoening om te sien dat daar sowaar ’n effense kleurtjie by sy hempskraag verskyn. Hansie, jou dierbare kind!

      “Jy het blykbaar vandag gaste verwag,” murmel sy.

      Sy antwoord is kortaf: “Ek ontvang nie gaste nie, juffrou, soos jy self weet.” Hy kyk kwaai na die tweeling. “Gaan sit op jul plekke. Ek bring СКАЧАТЬ