Ena Murray Omnibus 39. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ groter keuse hê, dink ek.”

      “Sowaar! Ek dink dis net die ware Jakob! Gee aan daardie pen en papier. Nou toe. Watter skuilnaam sal ons vir Pa gebruik?”

      “Hm. Wag. Laat ek sien ... Hoe klink PA-SOEK-MA?”

      “Nee. Dit klink simpel. Dit klink of Pa ’n ma vir homself soek. Nee, dit moet iets wees soos ... e ... Wag, hier sien ek ’n naam. Hoe klink EK HET JOU NODIG?”

      Maar Bokkie skud haar kop. “Nee, dit klink te ... sentimenteel. Ek dink ons moet die mees algemene een gebruik. EENSAAM.”

      “Maar elke tweede een is EENSAAM.”

      “Ons sit nog iets by. EENSAAM OP JAGERSHOEK ...”

      “Jy’s laf! Die hele dorp sal weet en op hol wees. Ons kan nie ons dorp se naam insleep nie. Hope mense op Jagershoek lees hierdie goed, nie net Sannie nie. Nee, man, ons moet ’n ander naam soek. Wag. Kom ons gebruik Ouma-hulle se plaas se naam. Wegdraai. Wat van EENSAAM OP WEGDRAAI? Dit klink nie te oes nie.”

      “Ja. Dit klink goed. Pa is EENSAAM OP WEGDRAAI. Wat verder?”

      Tokkie byt die pen se agterkant. “ ’n Eensame, aantreklike wewenaar van sewe en dertig met tweelingdogters soek na ’n ma ...”

      “Nee, jong, dis te openlik. Los die ma-deel uit. Dit skrik hulle naderhand af ... soek na ’n dame wat hom met raad kan bystaan ...”

      “... en wat kennis van tweelingdogters het ...”

      “... wat begin ontluik ...”

      “Moenie stuitig wees nie, Bokkie! Jy klink nes juffrou Huizeman! Nee, wag ... Wat kennis van dertienjarige tweelingdogters het. Wat nog?”

      “Ons moet sê hoe oud sy moet wees. Pa is darem nie te sleg nie. Ons moenie vir hom ’n ou lelike ding kry nie.”

      “Ja. ’n Mens wil jou nie vir jou ma skaam nie. Goed. Kom ons sê dames tussen vyf en twintig en twee en dertig kan skryf. Goed?”

      “Ja. En sy moet ’n kiekie stuur. Vollengte.”

      “Hoekom?”

      “Van hulle kan miskien wat die gesig betref nie te onaardig lyk nie, maar ondertoe onmoontlik wees. Pa sal nie van ’n vet vrou hou nie.”

      “Goed. Vollengtefoto.”

      Toe hulle terugstap van die posbus af, is hulle stil. Hulle albei weet diep binne-in dat hulle nou iets aangevang het wat beslis nie Pa se goedkeuring sal wegdra nie. Hulle weet ook nog steeds nie presies hoe hulle hierdie ding enduit gaan voer nie. Maar dis nou te laat vir bedenkinge en tyd bring raad. Hulle sal maar elke probleem wat opduik, afhandel soos dit kom.

      “Ons sal van nou af die pos darem goed moet dophou,” laat Bokkie, klaar benoud, hoor. “As Pa skielik op ’n dag ’n swetterjoel briewe van vreemde vroue kry, kry hy ’n oorval.”

      “Ja. Ons velle sal waai,” stem Tokkie saam. Miskien was hulle ’n bietjie te oorhaastig. Hulle het nie die ding goed deurdink nie. Maar daar is nie tyd nie!

      Hulle kyk mekaar vinnig aan toe hulle weer die huis binnestap, en tant An hulle in kennis stel: “Juffrou Huizeman is in jul kamer.”

      “In ons kamer? Wat soek sy daar?”

      “Sy kyk jul kaste deur. Jul pa het gesê sy sal van nou af jul klere haar verantwoordelikheid maak – en daarvoor is ek innig dankbaar. Toe, loop kamer toe. Sy sal seker iets te sê hê vir julle. Sy het byna ’n floute gekry toe sy jul kasdeure oopmaak. Ek het haar gesê dit lyk maar altyd soos ’n uitgeskropte hoendernes.”

      Hulle kyk haar beskuldigend aan, maar tant An verhard haar hart. Dit is hoog tyd dat iemand hierdie twee kortvat. Of juffrou Huizeman dit ooit sal regkry om van hulle dames te maak, wil sy nog sien. Maar al kan sy hulle ook net leer om netjieser te wees ... Aarde, kyk hoe lyk hulle!

      “Bokkie, wat staan soos ’n sweer daar in jou broek se agtersak?”

      “Dis my tolle.”

      Tant An sug diep. “En hoeveel keer het ek jou nie al gesê die goed se punte steek gate in jou broek nie? Ag, loop tog kamer toe. Juffrou Huizeman sal vir julle regkry, hoop ek.”

      Sleepvoetend gehoorsaam hulle, en twee paar oë kyk vyandig rond toe hulle die kamer binnestap. Hul kaste staan hulle dolleeg en aangaap en die inhoud lê oor die hele kamer versprei.

      ’n Soet, sagte glimlaggie sprei oor die juffrou se gesig toe sy hulle gewaar, maar die staal onder daardie sagtheid is onmiskenbaar.

      “Kom binne, tweetjies. Ons gaan nou kaste regpak. Ek het alles voor die voet uitgehaal! Ons kan reg van voor af begin. Eers wil ek julle wys hoe ’n mens klere reg opvou voordat jy dit in ’n kas wegpak. Kom staan hier langs my, julle albei.”

      “Wat is in hierdie boks?”

      “Jy bedoel kartondoos? Dis ’n klomp goed wat ek in jul kaste gekry het wat ons later gaan verbrand. Dis nie goed wat in dametjies se klerekaste hoort nie.”

      Die tweeling buk gelyk. “Wat ...? Maar dis ons goed hierdie!”

      “Ek weet.” Steeds die glimlag. “Dit was. Maar dametjies gebruik nie sulke goed nie ...”

      Tokkie trek iets tussen die ongelooflike variasie van rommel uit. “Dis my kettie, juffrou!”

      “Dit gaan verbrand word, Tokkie. Dis seunsgoed daardie.”

      “Maar dis ’n sonde, juffrou! En al ons albasters! Kyk, hier is my mooi groot ghoen ook! Daar is nie ’n seun in die skool wat so ’n ghoen het nie ...”

      “Bokkie!” Die glimlag wil begin styf word. “Kom nou. Hier by die bed. Ek wys net een maal. Gee aandag, asseblief. Eers moet al die knope van die hemp vas wees, natuurlik.”

      Hulle skuifel nader, kyk bot op die demonstrasie af.

      “Hoekom? Dit moet los wees as jy dit moet aantrek,” brom Tokkie.

      “Dis om dit netjies opgevou te kry. Dan lê jy dit só neer ...” Toe die demonstrasie klaar is, word die hemp weer losgeskud. “Nou goed, Tokkie. Vou dit nou weer vir my op, asseblief.”

      Die man in die deur se effense geamuseerdheid verdwyn toe hy die uitdrukking op sy twee dogters se gesigte gewaar. Die bedenkinge in sy hart is weer helder op die voorgrond. Hy het sommer ’n voorgevoel gehad dat sy dogters nie hierdie nuwe fase in hul lewe maklik gaan aanvaar nie. Maar hulle sal moet. Nou eers sien hy werklik raak wat al ’n hele tydjie onder sy oë was. Sy hart trek effens saam. Hulle het gou grootgeword. Gister was hulle nog klein ... Hy onthou so goed toe hulle die eerste dag skool toe is ... Maar dit was sewe jaar gelede! besef hy amper met ’n skok. Sewe jaar gelede al!

      Hy kom nou binne en die vyandigheid in die twee paar blou oë wat na hom opkyk, slaan hom op ’n teer plek. Maar soms moet ’n ouer dinge doen wat nie aangenaam is vir sy kinders nie, maar wat tot hul beswil strek.

      Hy gaan sit op die een bed en hou sy hande uit. “Kom hier, Bokkie, Tokkie.” Hulle skuifel onwillig nader. “Luister mooi. Julle is nou vinnig aan die grootword. СКАЧАТЬ