Ena Murray Omnibus 39. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ tweeling maak dat hulle wegkom waar hulle net langs die agterdeur staan en afluister het. Hulle kyk mekaar met groot, ontstelde oë aan.

      “Is tant An dan van haar trollie af om die ou mens nog verder in Pa se keel af te druk?” wil Bokkie opstandig weet, en Tokkie se oë vernou.

      “Bokkie, ek sê vir jou, hier gaan ’n lollery kom. Ons sal ’n plan moet maak. Voordat Pa vir ons ’n ma soek, moet ons liewer self een soek.”

      “Maar waar? Waar kry ’n mens sommer los ma’s?”

      Tokkie glimlag meteens. “Ek weet! Kom! Ek weet presies waar!”

      2

      Die deur gaan oop op Tokkie se klop en Sannie Bester staan voor hulle.

      Sy is net ’n paar maande ouer as die tweeling, maar ’n mens sal dit net glo as jy die geboortesertifikate langs mekaar sien. Want Sannie is ’n besonder ryp meisie vir haar dertien jaar; te ryp, soos juffrou Huizeman, wat ook haar klasonderwyseres is, haar kort en bondig opgesom het.

      Tokkie bekyk haar klasmaat vandag met groter aandag en sy voel haar keel wil toetrek. Sannie se “ontluikende vroulikheid” het beslis darem seker al klaar ontluik, en as dit nie ... Tokkie sluk. Hierdie gemors wat sy en Bokkie aan hulle gesmeer het, móét net werk. En as dit nie werk nie en die ontluiking duur voort totdat hulle soos Sannie lyk ... Sy sal sowaar tant An se broodmes insteek.

      “Ja?”

      “Sannie, gee vir ons ’n paar van daardie tydskrifte wat jy altyd so lees, asseblief, jong.”

      “Watter tydskrifte?”

      “Ag, man, van daardie wat jy altyd in die klas onder die skoolbank lees.”

      Sannie se oë rek verbaas. “Wat wil julle daarmee maak?”

      “Dis ons saak. Ons wil dit net leen. Ons sal dit weer môre teruggee. Toe, man. Ek weet jy het stapels van hulle.”

      Sannie is nog onseker. Hierdie tydskrifte het haar al in groot moeilikheid laat beland. Sy is al ’n paar keer in die klas betrap dat sy, pleks van na die juffrou te luister, sit en “vrystories” lees, soos die ander kinders daarna verwys.

      “Ek wil eers weet wat julle daarmee wil doen.”

      “Ons wil net ’n adres opsoek, dis al. Maar as jy nie wil nie ... Los! Onthou net, as ek jou weer daardie goed in die klas skelmpies sien sit en lees, gaan ek vir juffrou sê ...”

      “Wag, ek sal gaan haal.” ’n Paar tydskrifte word ’n oomblik later oorhandig. “Maar julle bring dit terug!”

      Bokkie is nog steeds verbysterd en in die duister waaroor dit alles gaan toe hulle agter die vyelaning op hul erf op die voor se wal gaan sit. Sy kon nog geen idee vorm in watter rigting haar tweelingsuster se verstand hierdie keer werk nie. Hulle wil ’n ma hê, een wat hulle self uitgesoek het, maar wat hierdie soort tydskrif wat Sannie soos ’n hongerige wolf verslind, daarmee te doen kan hê ...

      Daar gaan ’n lig vir haar op toe Tokkie die eerste tydskrif op ’n plek oopvou.

      “Hier! Hier is dit!”

      Bokkie buk vooroor en lees met groot oë: “SOEK EN VIND! Ons hoekie vir eensames wat na liefde soek.” Dan frons sy en kyk vraend op. “Ek verstaan nog nie. Hoe gaan dit help? Ons soek nie liefde nie. Ons soek ’n ma.”

      “Maar hier is hope ma’s, man. Kan jy nie sien nie? Hier is hope weduvroue en sulke goeters sonder man. Ons moet hulle deurkyk en ’n paar uitsoek en dan vir hulle skryf.” Sy sien die onsekerheid in die ander se oë en sê kwaai: “Kan jy aan ’n beter plan dink waar om ’n ma te kry?”

      “Nee, ek ...” Bokkie sluk. Idees het nog nooit by Tokkie ontbreek nie, maar die moeilikheid agterna ook nie. Sy voel sommer aan hierdie ding gaan weer ’n onaangename nasleep hê. Maar soos Tokkie sê, watter ander plan is daar? En daar sal moet plan gemaak word, en gou ook. Die vorige kere het hulle nog nooit gehoor dat hul pa weer ’n huwelik oorweeg nie, maar hierdie keer ...

      “Maar hoe gaan jy vir hulle skryf? Jy kan mos nie sommer reguit sê ons soek ’n ma voordat Pa dalk met ou juffrou Huizeman trou nie! Pa sal ons vermoor!”

      “Nee, natuurlik nie, aap. Ons skryf namens Pa.”

      “Namens Pa! Tokkie ...”

      “Luister eers klaar, man! Ons soek ’n paar uit wat redelik klink. Dan skryf ons namens Pa. Hulle sal dan terugskryf en so kan ons hulle leer ken en later net een uitsoek wat die beste klink.”

      Bokkie sien egter baie probleme. “As die vroue terugskryf, kom die briewe mos na Pa toe.”

      “Ons onderskep dit voordat dit by Pa uitkom. Ons gaan haal gewoonlik altyd die pos. Dit sal nie moeilik wees nie.” Tokkie, self maar nog onseker oor hierdie plan en nog glad nie seker hoe sy dit eintlik in werking moet stel nie, klink sommer ongeduldig. “Ag, kom ons kyk eers wat is hier te kry. Dan kan ons verder praat. Vat jy daardie boek. Ek sal solank hierdie een deurkyk.”

      “Goed. Kom ons kyk eers die kiekies deur. ’n Mens het darem dan ’n idee van hoe die vrou lyk.” Bokkie kyk fronsend na die blad. “Hier is een. I NEED YOU. ’n Vyftigjarige weduwee van ...”

      “Moenie laf wees nie. Ons soek ’n ma, nie ’n ouma nie. Wag, hier’s een. GOUSBLOMMETJIE is ’n vyf en dertigjarige geskeide vroutjie met vier kinders en ...”

      “Nee! Ons wil g’n boeties en sussies by hê nie. Net ’n ma! Hier is in elk geval ook nie slaapplek vir so baie mense in ons huis nie. Luister hier. ROOILOKKIES is ’n dertigjarige dame met natuurlike rooi hare ...”

      “Nee, dankie. Mense met rooi hare is altyd beduiweld. Wag, hier is ’n LONELY LADY. ’n Regte dame, fyn opgevoed, gekul ... kul ... ti ... veerd – wat dit ook al mag beteken – en ...”

      “Los maar. Sy klink vir my te veel na ou juffrou Huizeman. Dit lyk my nie ons gaan maklik ... HAAS DAS, lief vir die mooi dinge in die lewe, mooi musiek, mooi boeke en mooi mans ...” Bokkie kyk op. “Is ons pa mooi?”

      Tokkie frons. “Ek weet nie. Maar sy klink ook maar vir my te ... stroperig. Hier is TOPS AND BOTTOMS, ’n jong weduweetjie, massa honderd kilogram ...”

      “G’n wonder sy is net tops en bottoms nie!” Hulle giggel en kyk mekaar dan ietwat moedeloos aan. “Dit lyk my nie ons gaan hier iets kry nie.”

      Tokkie sug. “Hier moet tog darem een tussen die bondel wees wat ’n mens sal kan gebruik. Laat ons weer kyk. Hier is ’n MADONNA, twintig jaar oud, ongetroud ...”

      “Sy’s te jonk. Jy moet onthou, Pa sal met die vroumens moet trou, en twintig is darem seker te jonk vir hom ... of hoe?”

      “Ons wil ook nie ’n ouma hê nie. Pa sal moet vat wat ons kan kry. Hy is ook nie meer so jonk dat hy kan kies en keur nie. HOMPIE K’DOMPIE, ’n geskeide twee en dertigjarige dametjie, lief vir voëltjies en diertjies en blommetjies en ... O, heiden, nee, sy klink vertraag.”

      Dis ’n rukkie stil, ’n moedelose stilte, en dan is dit Bokkie wat weer ’n slag ’n blink plan kry. “Hoekom skryf ons nie self ’n advertensie nie?”

      “Jy СКАЧАТЬ