Bewys van liefde. Christine le Roux

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ as genoeg geselskap. Mense beweeg heen en weer tussen die vuur en die tafel, die kinders raak bietjie rumoerig tot hulle kos in hulle mae het, die twee honde kom bedel vir oorskietbene en stamp ’n wynglas om, wat gelukkig nie breek nie, en Karel is besonder besitlik asof hy vir sy versamelde familie wil wys aan wie sy behoort. As sy by die vuur staan, sit hy sy arm om haar skouer en hy gaan uit sy pad om te kyk dat sy kos het en iets om te drink.

      “Ek hoop ons sien jou nog baie,” groet mevrou Knobel haar toe sy en Karel so teen vieruur vertrek.

      “Baie dankie,” sê Corinne. “Dit was ’n heerlike ete.”

      Agter haar hoor sy hoe die jong egpaar kinders begin bymekaarmaak.

      “Moet ons weer die oom in sy waentjie inlaai?” vra die oudste.

      Almal praat gelyk om die ontaktvolle opmerking te probeer verberg en klein Anton klap sommer na die kind, wat moeg en onoortuigend begin huil. Corinne kyk terug na Siegfried. Hy sit steeds bewegingloos in sy rolstoel, maar langs sy mond keep diep lyne en sy lippe is styf opmekaar gepers.

      “Kom,” sê Karel vir haar en sy stap saam met hom na die motor.

      “Vertel my van jou broer,” sê sy beslis toe hulle wegtrek. “Ek weet nou waar ek hom gesien het. In die hospitaal, maar hy was nie een van my pasiënte nie. Wat het gebeur?”

      Hy sug en verander die ratte so hewig dat die motor protesteer. “Hel, dit was ’n gemors.” Hy lig sy hand en vee oor sy mond asof hy iets wil uitvee. “As jy Sieg voor die tyd geken het . . .”

      “Vertel vir my, Karel.” Sy skud haar kop effens. “Hy is ’n baie ongelukkige man.”

      “Dit kan jy weer sê.” Hy frons diep. “Nie dat ek hom kwalik neem nie. As dit met my moes gebeur het . . .” Hy uiter ’n effense steungeluid. “Ek het rugby gespeel en hy krieket. Eerste span. Topswemmer in ons skool. Ek was so trots op my broer. Ouboet.” Hy skud sy kop. “Hy was alles wat ek ook wou wees. Slim én goed met sport.” Hy kyk vlugtig af na sy fris lyf wat wil dik word. “En hy trek na my pa se kant, die langes, ek is meer soos oom Anton, kort en geneig om gewig aan te sit. Hy, Siegfried, was my ideaal. Op skool was die ander ouens jaloers op my omdat hy my broer was. Almal se held.”

      “En toe?” vra sy toe hy nie verder praat nie.

      “Snaaks vir so ’n ou,” sê hy nadenkend. “Al die meisies was mal oor hom, maar hy was baie versigtig. Ons het hom geterg. Hy kon enigeen kry wat hy wou hê, jy weet tog hoe dit is.”

      “Nee,” sê sy nugter. “Ek was nog nooit die soort meisie wat vir die skoolheld val nie. Hoofsaaklik omdat hulle altyd sulke enorme ego’s gehad het.”

      “Nie hy nie,” sê hy dadelik. “Skaam eintlik, al kon ons dit nie verstaan nie. Vir ons het dit gelyk na die hemel om al die meisies aan jou voete te hê.”

      “En wat het toe gebeur?”

      “Hy’t ’n meisie ontmoet.” Hy knibbel aan sy onderlip. “Seker so drie jaar gelede sou ek sê. Petro.”

      “Mooi?”

      “Ja. ’n Donkerkop soos hy,” sê hy stadig.

      “Wat het toe gebeur?” por sy.

      “Wel, op sy gewone manier was hy baie versigtig. Ek het hom gespot, gesê as hy nou besluit het sy is die meisie vir hom, moet hy nie dom wees nie. Haar nie deur sy vingers laat gly nie. Maar hulle het lank uitgegaan voor hulle verlede jaar verloof geraak het. Outyds, het ek vir hom gesê. Niemand wag meer so lank nie.”

      “Dit is waarom daar soveel egskeidings is.”

      Hy knyp haar liggies aan die wang. “Jy is heeltemal te nugter,” sê hy speels. “Is jy nie romanties nie?”

      “Nee,” erken sy. “Glad nie. Dis jammer, maar ek was nog altyd so. Maar vertel verder. Wat het van Petro geword?”

      Sy gesig verstrak. “Sy’s doodgeskiet.”

      Sy snak na asem. “Doodgeskiet? Wat het gebeur?”

      “Dit was so drie maande gelede. Hulle was uit gewees en het laat die aand teruggekom by sy huis. Die huis wat hy vir hulle gekoop het. Rowers het hulle ingewag, ’n pistool deur die motorruit gedruk en hulle gedwing om uit te klim. Siegfried het kalm gebly, gesê hulle moet die motor vat, maar blykbaar het Petro histeries geword, geskree en probeer weghardloop.” Hy is ’n lang ruk stil, sy gesig vertrokke en somber. “Ek weet nie, hy het nog nooit veel daaroor gesê nie. Die rowers het haar geskiet en Sieg het homself in haar rigting gegooi – seker in die waan dat hy haar tog kan beskerm – en hy is in die rug getref.” Hy skud sy kop stadig heen en weer asof dit steeds vir hom onaanvaarbaar bly.

      “Liewe Vader,” sê sy geskok. “Dis verskriklik. Hoe oud is hy?”

      “Vier en dertig. In sy fleur.”

      “Een van die ander fisio’s het met hom gewerk,” merk sy op. “Maar ek onthou hom. Nie baie bereid om saam te werk nie.”

      “Hy wou doodgaan,” sê hy.

      “Dis verstaanbaar,” erken sy. “Aan die begin, maar in my ondervinding vat dit nie lank nie voor hulle tog leer aanvaar en begin saamwerk om darem te red wat te redde is.”

      “Jy sal meer daarvan weet as ek,” gee hy toe. “Maar ons voel ook so. My ma reken dis sy kop wat moet regkom.” Hy haal sy skouers op. “Wie is ons om te oordeel? Ek dink as dit ek was, het ek myself doodgeskiet.”

      “Nee,” sê sy kwaai. “Nie ter wille van jou bene nie! As jy die pasiënte sien wat ons vir rehabilitasie kry – jong seuns wat in ongelukke was, mense wat net hulle kop kan beweeg. As hulle eers leer aanvaar het en besef het hulle leef nog en dit is die belangrikste – dan kan jy baie vir hulle doen. Kry jou broer nog fisioterapie?”

      “O ja,” antwoord Karel. “Elke dag sover ek weet, maar ek is nie seker nie. Die meisietjie kom na sy huis. Hy werk ook nou van die huis af. Sy firma het regtig moeite gedoen om vir hom te wys hy het nog ’n belangrike rol om te speel en waar sy kantoor is, is nie belangrik nie.”

      “Dis goed,” sê sy. “Dis baie belangrik dat hy nie nutteloos moet voel nie. Weet jy wat die fisio se naam is?”

      Hy skud sy kop, ’n effense frons tussen sy wenkbroue. “Ek weet dis ’n bekende vennootskap, maar wie die spesifieke meisie is, weet ek nie.”

      Sy noem die name van vennootskappe waarvan sy weet en hy knik skielik.

      “Ja, dis hulle. Nel en Van Schalkwyk.”

      “H’m,” sê sy. “Ek het al van hulle pasiënte behandel.”

      Dis stil tot hulle voor haar woonstelgebou stilhou en hy haar na bo begelei. “Wil jy iets drink?” vra sy.

      “Weet jy, tee sal lekker wees.” Hy sak in ’n leunstoel neer en sy gaan maak vir hulle tee. “Wat doen ons vanaand?”

      “Niks nie,” sê sy toe sy inkom met die skinkbord. “As jy nie omgee nie, ek het papierwerk om af te handel en jy weet tog, ek hou nie daarvan om Sondagaande laat in die bed te kom nie.”

      Terwyl СКАЧАТЬ