'n Kwessie van tegniek. Christine le Roux

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      “Daar is niks wat jy kan uitdink wat nog nie geskryf is nie. Ek was al ’n enkelkind, een van vyf, ’n weeskind, ’n verstote kind. Ek kan net met die natuur kommunikeer omdat ek toevallig op ’n plaas grootgeword het, ek kan glad nie kommunikeer nie omdat ek op ’n plaas grootgeword het. Ek hou meer van koffie as tee, ek hou meer van rockmusiek as klassieke musiek.” Hy gooi sy hande in die lug. “Wat maak dit saak? Gee die lesers regtig om? Sou ek ’n ander mens gewees het of ’n beter akteur as ek tee verkies het?”

      “Ek weet regtig nie,” sê sy en staan op. “Ek kan nie namens die lesers praat nie, maar wat myself betref, gee ek nie ’n hel om nie. Jy kan gif drink vir al wat ek omgee. Of ’n satanis wees. Dis net dat mense jou bewonder. Hulle vind jou ’n uitsonderlik begaafde akteur, iemand wat in watse rol ook al die mense kan boei en roer. Waarom dit so is, weet ek nie. Om die waarheid te sê, vind ek dit onsinnig. As hulle moet weet watse mens jy regtig is, sal hulle nie die geld uitgee vir ’n kaartjie nie.” Sy begin opwarm. “Nee, genugtig,” sê sy. “Met die hoë lewenskoste is daar baie goed wat mense eerder kan koop. Jy kan ’n hele paar brode koop met die geld van een fliekkaartjie. Selfs ’n klein stukkie vleis. Ja, ’n lekker steak kos omtrent dieselfde as jy dit in die supermark koop en self by die huis gaan gaarmaak. En jy kan ’n hele paar tydskrifte koop met die geld. Tydskrifte wat jou vir baie ure kan besig hou en vermaak. Waarin jy kan lees van gawer mense as hierdie een arrogante akteur.”

      Die glimming is terug in sy oë. “Presies,” stem hy saam.

      “En as almal so voel,” gaan sy voort, “sal jy nie meer werk hê nie. Regisseurs sal jou vermy. ‘Nee, genade,’ sal hulle sê. ‘Dié Rosner-man is die ondergang van enige produksie. Mense koop liewer steak as ’n kaartjie na een van sy films.’”

      “Absoluut,” sê hy. “Vleis is buitendien gesonder as sit in ’n donker bioskoop.”

      “Mag ek jou aanhaal, meneer Rosner?” vra sy sarkasties.

      “Sonder twyfel, trouens, ek beveel jou om dit te doen.”

      Sy klap haar notaboek toe, ruk haar handsak oop en druk die ongebruikte pen hardhandig tussen die ander rommel in. “Dankie vir die koeldrank. En jou tyd.”

      “Dit was ’n plesier.”

      Sy staar na hom. Hy het ook opgestaan en beweeg in die rigting van die deur om dit vir haar oop te maak. Sy dik, donker hare, vroeg al grys gespikkel, val oor sy voorkop en sy gesig wys niks nie. Is hy sarkasties of is hy wraggies opreg? Het hy haar heeltyd sit en uittart?

      “Sukses met jou loopbaan,” sê hy beleef by die deur.

      “Dankie,” sê sy. “Ek sou jou graag dieselfde wou toewens, maar op hierdie oomblik kan ek dit nie oor my hart kry nie.”

      “Begryplik,” sê hy simpatiek.

      Sy gooi haar handsak oor haar skouer, lig haar kop hoog en ignoreer sy uitgestrekte hand, maar sy is seker hy kyk haar agterna tot sy by die hysbak instap.

      Hoofstuk 2

      Dit was vier jaar gelede.

      Daardie dag het Alicia so siedend kwaad teruggery kantoor toe dat sy nou nog wonder hoe sy daar gekom het sonder om ’n ongeluk te maak.

      Die ander meisies het om haar gekoek toe sy by haar kantoor instorm.

      “Oe, hoe was dit?”

      “Gelukkige vrou, was jy regtig alleen saam met hom in ’n kamer?”

      “Is hy in die vlees so lieflik soos op die skerm?”

      Sy het nie geantwoord nie, maar agter haar rekenaar gaan sit en tik dat die blou vlamme tussen die sleutels uitslaan.

      “Alicia. Vriendin,” het Marianne gesê ná sy haar ingeroep het. “Jy dink nie regtig ek kan hierdie stuk publiseer nie?”

      “Hoekom nie? Dis die waarheid.”

      Marianne het gesug. “Dis ’n vrouetydskrif dié. Vroue dink André Rosner is reguit uit die hemel uit.”

      “Hy is nie. Glo my vry, hy is nie.”

      Marianne het haar hand in die lug gehou. “Wag nou, wag nou. Dis duidelik julle twee het nie gekliek nie, maar dit . . .”

      “Nie gekliek nie?” Alicia het histeries gelag. “Daar is niks om te kliek nie. As ons lesers maar weet waarmee hulle te doen het! Soveel hoogmoed, soveel arrogansie, soveel . . .”

      Marianne het afgekyk na die papier voor haar. “Goed, goed, maar jy het nie een enkele feit omtrent hom gegee nie. Niks nuuts, niks wat hom aan ons lesers bekend kan stel nie.”

      “Hy het geen feite gegee nie! Elke vraag wat ek gevra het, is teruggegooi met ’n wedervraag of sarkastiese opmerking.”

      “Miskien het jy hom net op ’n slegte dag getref.”

      Alicia se lag het harder geword. “Marianne, hy hét nie goeie dae nie. Hy beantwoord nie vrae nie, hy gee nie inligting omtrent homself nie. Ek dink die kanse is veel beter dat hy ’n artikel oor my kan skryf as andersom. Ek het meer vrae beantwoord as hy.”

      Marianne het gesug. Op die ou end het die artikel verskyn met baie foto’s en die yl gegewens. Die gewone biografiese feite wat algemeen bekend was. En Alicia se naam was nie by die artikel nie.

      Die film waarin André Rosner gespeel het, is met die gewone kritiese lof ontvang, almal het van voor af gejubel oor sy talent en Alicia het dit suutjies een middag op haar eie gaan sien. Daarna was sy nog kwater. Sy wou hom kritiseer. Sy wou uitloop en vir almal sê: “Sien? Ek het julle gesê hy is meer bek as binnegoed. Ek het geweet een of ander tyd gaan hy tot ’n val kom.”

      Maar sy kon nie. Hy was meesterlik. Hy het weer eens die karakter geword, kon met sy wroegende donker oë die fynste nuanse uitbeeld, het sonder enige teatrale of goedkoop truuks die gehoor gevange geneem en geboei tot die einde.

      Sy het besluit sy sal nie weer na een van sy films gaan kyk nie, en asof hy dit geweet het en haar nog ’n keer vir oulaas wou kwaad maak, het hy sy rug op films gedraai en net in teaterstukke opgetree; dikwels obskure klein dramas wat voor klein gehore gespeel het.

      Dit was ook nie asof sy heeltyd aan hom gedink het nie, daarvoor was haar lewe vol genoeg. Sy het besluit om te kyk of sy as vryskut ’n bestaan kan maak en dit reggekry. Die hoofrede hiervoor was omdat sy ’n storie in haar kop gekry het. In die motor of saans voor sy aan die slaap geraak het, het sy die storie uitgedink.

      Dit sou heel waarskynlik nooit verder gekom het as sy nie een aand na Marianne genooi was vir ’n braaivleis nie. Die ander gaste was hoofsaaklik joernaliste of mense betrokke by die uitgewersbedryf, maar Zach de Groen, die bekende regisseur, was ook daar en toevallig het Alicia langs hom gaan sit toe hulle begin eet het.

      Zach was ’n groot man in alle opsigte. Lank en breed gebou, ’n maag wat oor sy broek hang, ’n dik bos hare en ’n grys baard. Alicia was aanvanklik bietjie geïntimideer deur hom, maar kort voor lank het hulle gesels asof hulle ou vriende was. Hy was ’n gemaklike man sonder fiemies, nie hooghartig of op enige manier beïndruk met sy posisie of reputasie nie. Teen die tyd dat hulle poeding geëet het, het Alicia hom vertel van die storie in haar kop.

      “Ek СКАЧАТЬ