Ena Murray Omnibus 37. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ ek onthou.” En ek was nog nooit spyter oor iets wat ek gedoen het nie, dink sy stil.

      “Die prentjie het daardie dag in my wese ingesink. Dit was altyd by my. Veral wanneer dit bars gegaan het. Ook in my eksamentyd het ek hierdie prentjie voor my opgeroep en vir myself gesê: Jy kan! Jy is ’n Meissner en jy gaan eendag in die Meissner-kliniek werk. Jy kan! En dan, op ’n wonderlike wyse, het die regte antwoorde by my opgekom!”

      Marlene maak die deur oop. Niks wat sy verder kan sê, sal haar kind van haar plan laat afsien nie. Sy kan maar liewer kopgee. “Kom ons gaan drink ’n koppie tee in die restaurant. Ek is nou dors.”

      Dis ’n ruim restaurant wat hulle oomblikke later binnestap. Hoewel dit onder private bestuur is, voldoen dit getrou aan die hoë standaarde wat hier gestel word. Dis nie bloot net ’n restaurant nie. Dis ook ’n soort wagkamer vir familie en vriende wat siekes kom besoek. Dis ook ’n gesellige rusplek waar ’n koppie tee gedrink kan word terwyl personeel oor die een of ander geval besin. Dit is dus nie snaaks om heelwat witgeklede persone by die tafeltjies te sien nie. Daar is verpleegsters in hul smetlose wit uniforms – Albert Meissner is nog van die ou soort wat glo ’n verpleegster dra wit en niks anders nie – en dokters met hul doktersjasse aan. En dan is daar besoekers met bekommerde oë oor ’n geliefde wat êrens in hierdie gebou veg om te bly lewe.

      Elke soek ’n hoektafel vir hulle uit sodat sy almal en alles goed kan waarneem. ’n Besonder aantreklike meisie in ’n wit doktersjas oorkant haar en ’n man, ook in ’n doktersjas, trek Elke se aandag.

      “Kyk daardie meisie daar oorkant, Mamma. Sy trek dadelik die oog, nè? Dis nou hoe ’n dokter moet lyk.”

      Die ma glimlag. Haar kort gestalte en haar dogtertjiegesig het Elke al bitter swaar laat kry en bly ’n steen des aanstoots. Dwarsdeur haar universiteitsjare het haar medestudente haar “Baba” genoem, natuurlik tot groot ergernis van die wipneus. En dit het al dikwels gebeur dat mense wat hulle ontmoet, net nie wil glo dat sy werklik ’n volwaardige dokter is nie. “Ag nooit! Julle terg nou! Sy lyk soos ’n eerstejaartjie,” is al onomwonde gesê, sodat Elke eendag boosaardig laat hoor het: “Ek sal van nou af met al my grade en sertifikate om my nek rondloop!”

      Marlene kyk in die rigting waarheen Elke beduie en stem saam. “Ja. Sy vertoon baie goed.” Die kelnerin huiwer langs hul tafel en sy glimlag vriendelik na haar op. “Twee koppies tee, asseblief. Ag, net ’n oomblik, asseblief. Wie is daardie dame, die een in die doktersjas?”

      “O, dis dokter Julene Meissner. Godfather se kleindogter.”

      “Godfather?” vra Marlene verbaas.

      “Ja. U weet, dokter Albert Meissner aan wie die plek behoort. Sy kleindogter.”

      Ma en dogter se oë ontmoet verskrik. Hulle het seker verkeerd gehoor.

      “Jy sê sy is Albert Meissner se . . . se kleindogter? Sy eie bloedkleindogter?” vra Elke ongelowig.

      Die kelnerin kyk haar effens verbaas aan. “Ja. Sy is glo sy enigste kleinkind. Hy het mos net een seun gehad, en dié het glo ’n danser geword of so iets. Maar toe kom sy dogter darem terug om by haar oupa oor te neem.” Sy kyk vlugtig na die oorkantste tafel en laat haar stem sak. “Sy is nie baie gewild nie. Vreeslik bewus daarvan dat sy Godfather se kleinkind is en natuurlik ook sy enigste erfgenaam. Sy maak al klaar asof die plek aan haar behoort. Net twee koppies tee? Niks te ete nie? Ons het lekker . . .”

      “Nee. Nee, dankie.” Ma en dogter se oë haak in ongeloof vas.

      “Ma . . .?” Marlene antwoord nie en Elke vra amper fluisterend: “Het Ma gehoor wat die meisie sê? Dat . . . dat daardie vrou . . .”

      “Ek het gehoor, my kind. Ek het gehoor, ja . . . maar my brein wil dit nie registreer nie.”

      2

      Stilte.

      Toe Marlene weer verslae na haar dogter kyk, sien sy die blou oë strak op die ander meisie gerig en sê waarskuwend: “Moenie so openlik staar nie, Elke! Die vrou sal iets agterkom!”

      “Wat daarvan? Sy is ’n indringer, ’n bedriegster van die eerste water! Ek is lus en stap sommer nou na haar en stel haar voor al hierdie mense summier aan die kaak! Ek . . .”

      “Beheer jou, kind!” Marlene voel haar ingewande bewe van ontsteltenis. Sy ken haar dogter goed genoeg om te weet sy is kapabel en doen presies wat sy dreig. Sy gryp haar dogter se hand oor die tafel met bewende vingers. “Wag eers, Elke! Hier is ’n misverstand. Wie sê die kelnerin het die storie ooit reg? Wat sal sy in elk geval weet van die lewensgeskiedenis van enige van die dokters hier? Sy werk net in die restaurant . . .”

      “Ma, daar is kwalik ’n plek waar meer geskinder word as in ’n hospitaal. Vra vir my, ek weet. Die bostelegraaf sal in hierdie kliniek ook oortyd werk. Van die kombuis en was­kamer tot in die restaurant; in die sale en kamers en operasieteaters weet almal alles van almal af. Sy werk in die restaurant, ja, maar sy kon ons met groot oortuiging vertel dat Julene Meissner nie baie gewild is nie en dat sy maak asof sy reeds die baas van die kliniek is. Hier is nie ’n misverstand nie, Mamma. Hier is ’n yslike bedrogspul aan die gang!”

      “Nietemin, my kind, ons moet eers meer uitvind voordat . . . voordat jy sommer optree,” keer Marlene desperaat. Haar brein sing.

      “Wat wil Mamma meer uitvind?” wil Elke opstandig weet. Marlene kyk desperaat om haar rond asof sy êrens vandaan hulp verwag. Maar in plaas van teen moontlike hulp vas te kyk, kyk sy in ’n paar koel blou oë vas voordat die dokter en haar gesel opstaan en die restaurant verlaat. Twee paar oë volg hulle magteloos.

      Die man betaal die rekening en sy sien die ouerige man agter die geldlaai praat glimlaggend ’n paar woorde met hom, maar gee net ’n stywerige kopknik in die blonde dokter se rigting voordat hulle uitstap.

      “Daardie man agter die toonbank . . . Hy lyk al ouerig. Miskien is hy al lank hier. Hy sal ons dalk meer kan vertel,” sê Marlene en kyk vraend na haar dogter.

      “En hoe gaan Ma die saak aanvoor? ‘Meneer, hier staan Albert Meissner se enigste en ware kleindogter voor jou. Ek behoort te weet, want ek is haar ma. Kan jy my sê hoe dit gebeur het dat die vrou wat nou net hier uit is, daarop aanspraak maak dat sy Albert Meissner se kleinkind is?’”

      Skok en senuwees laat Marlene se humeur ook vlamvat. “Moenie verspot wees nie!”

      “Ek is nie . . .”

      “Ja, jy is, én kinderagtig daarby! Ek verbied jou om . . .”

      “Ma, ek wás al mondig!”

      “Moet jou dan nie gedra soos ’n kind van sewentien nie!” Dis selde dat Marlene haar humeur verloor. Maar Elke onthou die enkele kere wat dit wel gebeur het, en sy kapituleer.

      “Wat gaan ons doen? Ons kan nie die saak sommer net so laat nie, Mamma! Behalwe dat dit ’n skreiende skande en wederregtelik is, is dit ook onvergeeflike bedrog teenoor ’n ou man. Laat hom wees wat hy wil, en laat hy ook hoe verkeerd teenoor Pappa opgetree het, maar hy bly my oupa en daardie vroumens is besig om hom gruwelik te bedrieg!”

      “Ja, ek weet, my kind, en ek besef ons kan die saak nie daar laat nie. Maar ons moet eers meer uitvind. En ons moet veral eers kalm word. Ons moet seker wees van al ons feite voordat . . .”

      “Ons СКАЧАТЬ