Ena Murray Omnibus 37. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ hy ongeduldig: “Die meisiekind wat die trollie hier rondstoot! Laat haar oor die interkom ontbied – dadelik!”

      “Ja, dokter.” Suster Marais gehoorsaam hoewel sy steeds nie seker is of sy die man reg verstaan het nie. Die verwarring aan die ander kant is ewe groot.

      “Wie sê jy moet ek roep?”

      “Die meisiekind wat die trollie hier rondstoot,” herhaal suster Marais. Ja, dis tog wat hy gesê het.

      “Wat is die naam?”

      “Elke of so iets. Roep maar net die trolliejoggie. Sy moet dadelik hierheen kom, het dokter Horst gesê. Dadelik!”

      Dis nie net sy wat wonder of dié plek skielik mal geword het nie toe die stem oor die interkom dwarsdeur die hele kliniek opklink: “Trolliejoggie! Trolliejoggie! Dadelik na die kinderafdeling, asseblief! Trolliejoggie! Trolliejoggie!”

      Elke se oë rek en sy kyk om haar rond asof sy na die plek soek waar die stem vandaan kom. Sy kan sweer dis die interkom wat haar roep! Die suster kyk haar vinnig aan vanaf die oorkantste hoek van die mansaal. “Hulle roep jou. Wat het jy nou weer aangevang?”

      Elke se oë rek groter. “Niks! Op aarde niks!” sê sy vinnig. Sy was in dae nie naby die kinderafdeling nie. Dit het bitter gegaan om daar weg te bly, maar sy het dit tog reggekry. En nou word sy daarheen geroep . . .

      “Trolliejoggie! Trolliejoggie! Na die kinderafdeling, asseblief. Dadelik!”

      ’n Ou oom laat hoor: “Gaan maar eers, kindjie. Ek kan maar later kyk watter soort skeerseep jy het.”

      Glad nie teen so ’n veilige spoed nie, vaar sy en die trollie die gang af. Want daar kom dit weer: “Trolliejoggie! Trollie­joggie! Onmiddellik na die kinderafdeling!”

      5

      Haar voete dra haar in die rigting van waar die droewige gehuil opklink. Toe sy in die deur tot stilstand kom, sien sy dokter Horst met ’n seuntjie in die arms. Hy doen sy sussende bes, maar die kleinman wil niks weet nie.

      Daar is openlike verligting in sy oë toe hy haar gewaar, maar sy stem is kwaai: “Waar bly jy so lank?”

      “Ek het dadelik gekom . . .” stotter sy en beweeg nader. “Hoekom huil hy so?” wil sy weet.

      “Hy is bang. Dink jy jy sal hom gekalmeer kry?”

      “Natuurlik. Gee hier.”

      Haar arms gaan uit, maar hy hou terug. “Hy is te swaar vir jou. Ek sit hom op die bed . . .”

      “Gee hier! Ek het nie kougom vir spiere nie! Toe nou, boetie! A, ou grootman, kyk, ek het vir jou kom kuier.”

      Die kleintjie gewaar dadelik die verskil. Die vrou wat voor hom staan, het nie ’n wit jas aan nie en sy het nie ’n lang naald in die hand nie. Sy lyk amper soos Mamma wanneer sy in die tuin werk met haar blou broek aan. Die handjies steek na haar uit.

      “Ek wil na my ma toe gaan!”

      “O, jong, maar jy is swaar! O, aarde, maar jy is al ’n grootman. Kom ons sit liewer op die bed, netnou lê ons albei op die vloer.” Sy neem, natuurlik teen dokter Julene se reëls in, op die bed plaas met die seuntjie op haar skoot. “Aardetjie, jong, hoe oud is jy dan al? Vier? Vyf?”

      “Ses.”

      “Ses jaar oud al! Soveel?” en sy hou ses vingers op.

      “Ek is môre-môre ses. Ek verjaar dan,” kom dit gretig.

      “Haai, regtig?”

      Dokter Horst laat sy oog oor die pasiëntkaart dwaal. “Hy is reg. Hy verjaar regtig oormôre.”

      “O, maar dan kan ons partytjie hou! O, dit gaan lekker wees! Ons nooi van die ander kinders en ons kan vir jou presentjies bring . . .”

      “Stadig, Elke. Jy praat al weer te vinnig en te baie.”

      Sy kyk hom pleitend aan. “Maar kan ons nie maar nie? ’n Mens is net een maal ses en . . .” Haar blik praat klankloos verder: en dit is dalk sy laaste verjaardag . . .

      Dokter Horst frons ontevrede. Hy kry die nare gevoel hy word al weer by ’n saak betrek waarteen hy later vure sal moet doodslaan. “Dit hang af wat so ’n partytjie gaan behels,” antwoord hy versigtig.

      “Maar natuurlik lekkers en koeldrank en koek en presente . . .”

      “Elke, dis siek kinders hierdie!”

      Die kennetjie stoot uit en sy druk die lyfie teen haar vas, en onder haar ken kyk die kinderogies geïnteresseerd toe, die trane vergete. ’n Partytjie . . .

      “Maar steeds kinders. ’n Mens kan mos die getal kontroleer sodat dit nie te erg daaraan toegaan nie.”

      Voordat hy nog kan protesteer, weet hy hy het klaar verloor. “En die presente? Waar moet dit vandaan kom?”

      “Ek sal dit koop en opmaak. Nie dat jy iets daarvan sal oorkom om ook ’n rand of twee by te dra nie. Dis immers jóú pasiënt wat gelukkig gehou moet word.”

      Hy kry weer die glimlaggie om die mondhoeke. “Is dit soos dit werk? Jy maak die planne en ek betaal daarvoor?”

      Sy gee ’n giggeltjie. “Niks op hierdie aarde is verniet nie, dokter Horst. Ek beskou dit maar net as betaling vir my diens­te vandag. Kyk net hier. Hier sit die grootman traanloos en stroopsoet. Ek het gedoen wat jy gevra het. Hy is kalm.”

      “Ja, deur ’n kind om te koop en vir my af te pers.” Maar sy oë lag in hare terug.

      “O, wel, as ’n mens nie sterk is nie, moet jy slim wees.”

      “En jy is slim, juffroutjie. Dit gee ek jou toe. Nou goed, kry wat nodig is en ek sal regmaak. Binne perke, hoor? Veral die eetgoed. Ek wil nie met ’n hele kinderafdeling vol gastro sit nie.” Hy begin vroetel onder sy wit jas. “Of miskien moet ek jou sommer nou ’n paar rand gee, dan is dit klaar. Ek sal eers net moet kyk hoeveel ek by my het. Hmm.” Hy hou ’n paar note na haar uit.

      “Dis genoeg. Ek sal bysit as dit nodig is.”

      “Jy kan nie . . .”

      “Ek kan. Ek vaar nogal goed.”

      “Met waslappe en seep?”

      “Nee, dokter Wil-als-weet, met tips!” Sy lag hartlik. “Veral in die mansafdelings. Die ooms is nogal ruimhartig. Die tannies is ’n bietjie toehand.”

      Hy skud sy kop. “Kry jy regtig fooitjies?”

      “Natuurlik! Onthou, ek lewer uitstekende diens met ’n glimlag. Hulle het my nou Sonstraaltjie begin noem, en vir die pasiënte wat rook, is ek sommer die hele son self!”

      Hy lag sag, druk die geld in haar hand. “Neem hierdie en sê hoeveel nog kortkom. Gebruik jou fooitjiegeld vir jouself, Sonstraaltjie. En dankie vir jou hulp vandag. Dink jy jy sal weer behulpsaam kan wees wanneer ek oor sowat ’n uur ’n lumbaalpunksie op hom kom doen?”

      “Ja. СКАЧАТЬ