Ena Murray Omnibus 37. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ onopsigtelik te wees en of dit net toevallig is, weet hy nie, maar hy kry min van die trolliejoggie te sien. Enkele kere sien hy net die punt van ’n bokstert om ’n hoek gaan of ’n stukkie van ’n agterstewetjie in ’n saal verdwyn en dan neig sy bene al in daardie rigting hoewel hy in die teenoorgestelde rigting op pad was. Hy kan dan onmoontlik vir sy kollega aan sy sy sê hy wil net eers weer ’n slag die trolliejoggie onder oë kry. Natuurlik net om te sien of alles nog goed gaan. Hy is oortuig daarvan sy het al weer ’n paar van die reëls oortree, maar aangesien sy nie betrap is nie, het hy geen grondige rede om haar doelbewus op te soek nie.

      Natuurlik was daar ’n relletjie toe dokter Julene haar medehoof se veranderende houding oor die rookgewoontes van die pasiënte ontdek. Maar dokter Horst het sy skietgoed gereed gehad.

      Eerstens het hy, terwyl hy seker was sy kollega is op die tennisbaan, sy hoof gaan besoek.

      Dokter Albert was bly om hom te sien. Sy oë het die jongman stip betrag. “Hoekom sien ons so min van jou deesdae, Horst?” was sy reguit vraag.

      Die antwoord was ontwykend. “Bly maar besig, dokter Albert. Hoe gaan dit met die hart?”

      Die ou man was ontstig. Julene beweer die verhouding vorder, maar hy twyfel of dit heeltemal waar is. Dis al vir hom asof die potensiële bruidegom ontwykend is. Hy sou Horst sommer op die man af wou vra, maar selfs hy moet toegee dat Horst Buchner nie ’n man is wat jy sommer tromp-op loop nie. Solank daar die vaagste moontlikheid bestaan dat hy dalk voet in die wind kan slaan, sal daar versigtig met hom te werk gegaan moet word.

      “Ek is weer perdfris. Hoe gaan dit by die kliniek? Alles reg daar? Enigiets of enigiemand nuut daar?”

      Net vlugtig swaai ’n sekere patroontjie voor sy geestesoog verby en dan kom die egalige antwoord: “Nee. Alles in orde. Niks nuuts nie. Daar is egter ’n kwessie wat ek graag met u wil bespreek, dokter Albert.”

      “Praat maar.”

      Die volgende oggend toe hulle die saal binnestap, vind die twee dokters oom Pieta nie in die bed nie.

      “Waar is meneer Van der Merwe?”

      “Ek dink hy sit buite op die stoep en rook, dokter.”

      “Sit en róók?”

      Die suster se houding is onderdanig, maar nie haar oë nie. Vlugtig gaan haar blik na die ander dokter. “Ja. Dokter Horst het verlof gegee dat hy sy pyp op die stoep mag rook.”

      Ongelowige oë swaai na hom op, maar hy ontmoet haar blik kalm. “Ja. Ek het.” Daar is skielik ’n vonkeling in sy oë. “Ons kan hom verbied om in die kliniek te rook, maar ons kan dit kwalik doen buite die gebou.”

      Haar stem is styf. “Dis nog steeds op die kliniek se grond.”

      “Ja, Julene. Die grond en die gebou behoort aan die Meissners, maar die oop hemelruim behoort aan die liewe Heer, en daarvan kan geen mens kaart en transport kry nie. Dis almal s’n.”

      Sy kyk hom aan asof sy dink hy het die kluts kwytgeraak, maar laat dan net kortaf hoor: “Ons praat later hieroor. Gaan roep meneer Van der Merwe, suster.”

      Toe hulle egter later op pad kinderafdeling toe is, kom dokter Julene in die gang tot stilstand en probeer nie haar ontevredenheid wegsteek nie.

      “Ek voel regtig nie baie gelukkig oor hierdie pyprokery wat jy skielik toelaat nie. Ek is veronderstel om in beleidsake geken te word.”

      “Ek is heeltemal bewus van die feit dat jy medeseggenskap in die kliniek het, Julene.”

      Sy kyk hom skerp aan. Hy het duidelik weer toegeklap. “In daardie geval . . .”

      “Ek het egter geweet ons sal nie oor hierdie saak konsensus bereik nie en het toe die nodige voorsorg getref.”

      “Wat bedoel jy?”

      “Ek wil nie hê jy moet die indruk kry ek het agter jou rug te werk gegaan nie, want dit was nie die idee nie. Maar ek vind dit belaglik dat ons vir grootmense wat, let wel, betaal om hier te wees, wil voorskryf of hulle mag rook of nie.”

      “Dis ’n vieslike gewoonte!”

      “Ek stem saam, maar daar is ook baie ander onaanvaarbare gewoontes. Ek vind dit belaglik en vernederend vir ’n waardige oubaas soos oom Pieta om soos ’n skelm skoolseun agter die watertenk te moet gaan staan en rook. Daarom het ek hom verlof gegee om buite op die stoep sy pyp te rook en daarom het ek dokter Albert se verlof gekry dat hier ’n rookkamer ingerig word vir veral die pyprokende pasiënte.”

      “Jy het . . . wát? ’n Rookkamer . . . in ’n kliniek?”

      “Ja, Julene. Jy het reg gehoor . . . en ek het dokter Albert se toestemming gekry daarvoor. Hy het nog steeds die finale sê hier. Verskoon my, ek gaan gou by klein Thalita Joubert inloer.”

      Dis miskien die troebel atmosfeer wat veroorsaak dat dokter Julene min geduld het. Nie dat sy ooit van geduld oorloop nie. Sy is ’n konsensieuse dokter wat haar werk ken en dit doen, maar – soos die verpleegpersoneel dit stel – sy werk met haar verstand en sonder hart. Klein Jannie se rugmurgsappe moet vandag getrek word. Dis vir grootmense ’n verskrikking, wat nog te sê vir ’n seuntjie van ses. Toe hy die wit doktersjasse gewaar en die naald sien, weet hy wat gaan volg en hy bars in ’n histeriese vreesbui uit. Sy angswekkende gille klief deur die lug en dis ’n klein mensie, waansinnig van vrees, wat suster Marais vergeefs probeer kalmeer. Sy weet so goed soos die dokter dat die lumbaalpunksie gedoen móét word, maar aan die ander kant lyk dit of twee grootmense besig is om ’n klein seuntjie te martel.

      Ook dokter Horst se aandag word getrek deur die beangste geskreeu en hy sien die verskrikte ogies van die ander pasiëntjies. Dit klink voorwaar of iemand se kop lewend afgesny word. Hy beweeg soos blits met daardie hardloop-stap waarvan hy Elke vertel het en verskyn in die deur toe dokter Julene se ongeduldige stem opklink.

      “Kry hom vasgehou, suster! Ek het nie die hele dag tyd nie!”

      “Net ’n oomblik.” Hy staan langs hulle. “Ek dink jy moet dit vir eers laat, dokter.”

      Tot suster Marais en dokter Julene se grootste verbasing neem hy die gillende kind by eersgenoemde en druk hom styf teen hom vas. “Toe nou maar, ou grootman. Jy gaan nie seerkry nie.”

      “Dokter! Dit moet gedoen word! Wat gaan met jou . . .?”

      “Ek weet dit moet gedoen word, dokter.” Vir die eerste keer hoor dokter Julene ’n klank in sy stem wat haar aan kille woede laat dink. Die uitdrukking in sy oë vertel haar dat haar vermoede juis is. “Maar nie nou nie! Hy moet eers kalmeer, anders gaan jy ’n permanente vrees in hierdie kind kweek en daar sal nog dikwels in die toekoms met hom gewerk moet word. Dit kan nie elke keer gaan soos dit nou gaan nie.”

      Dokter Julene pers haar lippe op mekaar. Wie dink Horst Buchner is hy? Om vir haar te staan en preek asof sy ’n junior verpleegster is! Haar eie oë spat vuur en haar stemtoon vertel hom dat sy self nou woedend is. “Goed dan, dokter. Laat my maar roep wanneer jy die pasiënt gekalmeer gekry het. Ek het nog baie om te doen.”

      Sy stap die kamer uit en suster Marais verberg haar verbasing agter neergeslane ooglede. Dis die eerste keer dat die twee dokters openlik rusie maak terwyl hulle aan diens is.

      “Suster, laat Elke onmiddellik СКАЧАТЬ