Donkerwoud. François Bloemhof

Чтение книги онлайн.

      Bome, bome, bome

      Tiaan en Rolf sit op die agterste sitplek en lyk gespanne. Hulle pa ry vinnig, al is die pad nat. Elke nou en dan is daar ’n weerligstraal en grom die donderweer.

      Daar kom dit weer – die weerlig skiet uit die lug soos ’n silwer swaard en dan is daar ’n geluid soos iets groots wat keel skoonmaak.

      “Het jy geskrik?” vra Rolf met ’n spottende klank in sy stem.

      Tiaan vererg hom sommer. “Ek skrik net elke keer as ek jou gesig sien, dis al.”

      Rolf lig net sy wenkbroue en antwoord nie sy broer nie.

      Hy wat Tiaan is, weet hy dink te veel oor goed. Soos nou; hy is bang hulle kan dalk ’n ongeluk maak, al weet hy sy pa is ’n goeie bestuurder. Daar moet olie op die nat teer wees, en dan gly ’n mens mos maklik . . .

      Hy en Rolf is ’n tweeling, maar nie identies nie. Hy het ligte hare en blou oë, terwyl Rolf se hare en oë donker is – en daar is min sake waaroor hulle eenders voel. Toe Rolf so pas met hom gepraat het, was dit die eerste keer in ’n lang ruk dat hy iets gesê het. Die twee van hulle het stry gekry voor hulle by die huis weg is. Rolf het die meeste van die tyd net voor hom sit en uitstaar, in ’n wêreld van sy eie

      “Julle moet julle gedra by tant Olga,” sê hulle ma. Sy draai in haar sitplek om en kyk hulle streng aan.

      “Ja, julle tante is maar ’n moeilike entjie mens,” merk hulle pa op. “So sit maar julle beste voetjie voor.”

      Die twee knik net en Tiaan druk sy hand teen die ruit. Dis ysig koud buite en die reën trek lang trane oor die glas.

      Hy kan nie veel van die omgewing deur die wasige ruit sien nie, maar hy maak tog ’n klomp bome uit. Dis net bome waar jy kyk. Bome, bome, bome. En hulle lyk almal eenders.

      Hy en Rolf moet ’n week lank by tant Olga gaan bly terwyl hulle ouers by ’n kongres in Johannesburg is. Dis vakansie en hulle het baie daarna uitgesien. Maar toe kom die nuus dat hulle na hulle tante toe moet gaan. Hy en Rolf wou alleen by die huis bly, maar hulle ouers wou niks daarvan weet nie. En nou gaan hulle ’n oppasser hê.

      Boonop ’n weird oppasser . . .

      Hulle het tant Olga nog net een keer ontmoet, vier jaar gelede toe hulle in graad vyf was. Sy het ’n donkerpers rok gedra en haar hoedjie het ’n sluier gehad, sodat hulle skaars haar gesig kon sien. Tiaan kan eintlik nie glo tant Olga en sy ma is susters nie, sy is net só anders.

      “Ons is amper daar,” sê hulle pa en trap die versneller nog dieper in. Hy is duidelik haastig om daar te kom.

      Die reën val nou sagter. Regs van hulle sien hulle ’n groot woud met digte bome en blare. Dit lyk soos ’n soliede muur.

      “So, dís hoekom hulle dit Donkerwoud noem,” sê Tiaan.

      Rolf antwoord nie en staar net by die venster uit.

      Hulle ry nog ’n paar kilometer totdat die paadjie nouer word en hulle pa stadiger moet ry.

      Dan sê hy skielik: “Daar is die plek.”

      “Jig!” roep Rolf uit.

      Tant Olga se huis sit aan die kant van die woud en is so versteek tussen die bome dat Tiaan dit skaars kan sien. Dit is van hout gemaak en pas perfek by die omgewing aan.

      “Moet ons vir ’n week dáár bly?” wil Rolf weet.

      “Sien jy enige ander huise hier rond, dommie? Natuurlik is dit waar ons gaan bly,” sê Tiaan sarkasties.

      “Julle weet mos tant Olga hou nie juis van mense nie. Sy verkies om so ver moontlik van die beskawing af te wees,” sê hulle ma.

      “Ja, maar . . .” Tiaan het nie besef die plek sou só afgesonder wees nie. Hier is nie eens ’n kafee nie.

      Hulle ma probeer hulle moed inpraat: “Julle sal nie verveeld wees nie, hier is baie plek om lekker dinge te doen.”

      Dan hou hulle stil. Of Tiaan en Rolf nou van die plek hou of nié, daar is geen kans meer vir omdraai nie . . .

      2