Een glas dooswit. Linette Retief

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ en hul Kuns van Moontlikheid die enigste is waarop ek kan terugval nie. Ek oefen gereeld. Ek bly ’n liefdevolle en prettige mamma, en hopelik ’n goeie vriendin en mens. My finansiële verdrukking ten spyt drink ek my vitamiene. En ek dink nou en dan aan daai kortverhaal van Jan Rabie met die reël “aanhou beweeg en geraas maak”.

      Tussendeur kom kuier my pa en hy word bitter siek, so erg dat hy in die hospitaal opgeneem word en my broer van die Kaap af opvlieg. Nou balanseer ek skuldberading en die Milpark-hospitaal, en nie noodwendig in dié volgorde nie. Dit is baie rof, maar dis lekker om my boetie te sien. En, ten spyte van die trauma, my pa.

      Maar toe ek hulle ná sy ontslag by die Lanseria-lughawe gaan aflaai en terug huis toe ry met Johannesburg se wolkekrabbers en ’n broeiende donderstorm voor my, en stof en blare wat in mini-tornado’s verbybaklei, voel ek so alleen. Ek weet my kind wag vir my, ek weet my huishulp en haar kinders wag vir my, en dit is wat ek wil hê.

      Maar wat ek ook graag wil hê, is iemand wat my inwag en sê: “Toemaar, dit gaan oukei wees, jy gaan oukei wees. Laat ek vir jou ’n bad intap of ’n koppie tee maak of ’n glasie wyn skink.” Of al bogenoemde.

      En so, vir die volgende paar dae, kyk ek my in my meer pessimistiese oomblikke vas teen ’n bitter beker eerder as ’n koppie soet tee vir die skok. Maar selfs die luukse van volgehoue pessimisme is my nie beskore nie. Met ’n huishouding, ’n loopbaan en ’n finansiële kaartehuis wat almal saam fyn bestuur moet word, is dit – durf ek dit sê – ’n kwessie van aanhou beweeg en geraas maak.

      21.06.2009

      ‘It’s more important to have a steady income than to be fascinating.’

      Oscar Wilde

      My pa het altyd gesê hy gaan eendag vir ons elkeen ’n rol doringdraad nalaat om te kyk of ons dit ook deur ons agterente kan trek. Helaas het ek nou reeds in my leeftyd my paraatheid op dié spesifieke vlak gedemonstreer. Die probleem is, as jy genoeg draad deurtrek, is die uiteinde gewoonlik klippe kou.

      En daarvan het ek ook my regmatige deel gehad die afgelope paar maande – van die opbou van my skuldkrisis en die konfrontasie met die onvermydelike tot my benoude aanklop by die skuldberader.

      In die proses het ek darem nie net slapelose nagte en hol gevoelens leer ken nie, maar ook sonderlinge genietinge op onverwagte tye en plekke. So het ek byvoorbeeld onlangs vir die eerste keer in amper 12 jaar weer van 9 tot 5 begin werk.

      Met ’n bevange hart het ek die eerste oggend in my motor geklim en die spitsverkeer Sandton toe aangedurf. Soos my goeie vriend Tobie tereg gespot het, dit was my eie persoonlike back-to-school.

      Danksy my gainful employment was my dae van Club Duvet, oftewel lê en láát slaap as daar nie werk is nie, getel. Ook die rondslof in ’n sweetpak tot vyfuur die middag, die lekker lang middagete, die ingeboude Vrydagmiddag af en, helaas, die tweeuurfliek en die oggendmassering (hoewel laasgenoemde twee aktiwiteite, gegewe my omstandighede, besonder lanklaas op die agenda was).

      Dit was weliswaar eienaardig om weer voor ’n personeelbestuurder te sit, ’n kontrak te teken, blad te skud met nuwe kollegas en ’n nuwe stelsel te leer ken. Maar dit was ook verrasssend lekker.

      Aan die einde van die eerste dag het ek opnuut – en letterlik en figuurlik – besef hoe goed dit vir die liggaam, siel én banksaldo is om ’n eerlike dag se werk te doen – en om te weet op dag X gaan bedrag X in my bankrekening verskyn sonder dat ek hoef af te pers, op te foeter of my BTW-geld – of verband self – te gebruik om my verband te betaal.

      Al beteken dit ek moet ’n uur of langer op pad huis toe in die verkeer sit en SMS’e stuur, my handsak by verkeersligte uitsorteer en diep gedagtes dink in die afwesigheid van ’n CD-speler, wat al ses maande lank ontkoppel is omdat my seuntjie die kattebak oopgelos en die battery afgeloop het.

      Dit laat my dink jy is nooit regtig klaar met die dinge van ’n kind nie. Trouens, ek het pas weer ’n amper kinderlike genot gevind in twee ou staatmakers: roetine en grense. Die gemoedsrus en berusting van “dit is soos dit is”: Ek moet in die oggend opstaan, ek moet funky dog funksionele kleertjies aantrek, ek moet vir kooroefening aantree.

      En dit is nie net die salaristjek aan die einde van die maand nie. Dit is nie net die wete dat ek my rekeninge kan betaal nie. Dit is die gewaarwording dat ek dit wíl betaal.

      Soos vanoggend. Ná maande van beplanning en bedinging, die toemaak van ou rekeninge, oopmaak van nuwes, die opstel van die skuldhersieningsvoorstel, die betaling van regskoste en die stuur van die beëdigde verklaring, het ek agter my getroue skootrekenaar ingeskuif, op my nuwe, nederige internetbankgeriewe ingekliek en met ’n lied in my hart en ’n paradigmaskuif in my gemoed my maandelikse verpligtinge en etlike skuldafbetalings kafgedraf.

      Van die twee emosionele ervarings – die lied in my hart en die skuif in my gemoed – is die skuif die interessante een. Waar ek my hele (grootmens)lewe lank verkies het om my teen my bruto inkomste blind te staar, sit ek uiteindelik eerste dinge eerste. Betaal die huis, die kar, die Ontvanger … Betaal die skool, die huishulp, die kos … Betaal die polisse, die petrol, die mediese fonds … Betaal die garagedeur wat oppak, die trip switch wat breek, die honde se inspuitings …

      En, bowenal, betaal dit met regtig-egtige geld, nie die R30 000-krediet wat ek op my kredietkaart gehad het in die slegte ou dae van “koop nou en betaal later” nie.

      28.06.2009

      ’n Klompie jare gelede was daar ’n reklamekwinkslag op bushaltes wat gelui het: “Cash is king, but barter is smarter.” Wel, in die afwesigheid van die entrepreneuriale neiging om my besittings in of om te ruil, onderwerp ek my nederig aan Koning Kontant.

      Die ding is, as jy regtig wil sien wat van jou geld word, is selfs ’n transaksie op ’n debietkaart nie genoeg nie. Die “oeps” van ’n uitgawe van R986,57 word aansienlik meer “eina” as jy die tien bloues uithaal – en die jammerlike kleingeld kry. ’n Leë koevert word ’n heelwat groter werklikheid as ’n hoop ontwerpersakke en ’n rits strokies wat jy in lêer 13 druk. En as die koevert vir die maand leeg is, is hy léég. Dus, jy draai ’n sent twee keer om en huil voordat jy hom uitgee.

      En jy het baie meer begrip en bewondering vir mense wat met hul lysies en sakrekenaars (en vermoedelik die koevertjie kontant in die handsak) in Pick n Pay, Checkers of Shoprite Triomf se ry afloop, soos perde met oogklappe vir enigiets behalwe die absolute noodsaaklikhede.

      Dít is waarvan ek hou van Koning Kontant: Die ou monarg is nogal demokraties wanneer dit by die oordra van sy lessies kom.

      Byvoorbeeld: Wat het jy om te wys vir daai R100 wat jy vanoggend by die OTM getrek het? Meestal het jy ’n idiotiese uitdrukking op jou gesig terwyl jy probeer uitwerk … oukei, dit was die gehuurde DVD, die glas dooswyn by die coffee shop, die roomys vir my kind, die R10-hemp by die liefdadigheidswinkel wat ek oor ’n week vir ’n ander liefdadigheidswinkel gaan gee, of die R15-baadjie wat R120 gaan kos om te droogskoonmaak, R2 vir die karwag by elk van die vyf plekke waar ek stilgehou het …

      As ek eers dié gedagtegang begin volg, is ek kort voor lank by Wat Het Ek Om Vir My Dag/Week/Maand/Lewe Te Wys. Maar dit is ’n ander storie.

      Koning Kontant het natuurlik ook trawante: my drie super-robuuste spaarvarkies, Tito, Thabo en Tokyo, wat op die sideboard staan. En hul prettige pienk babasussie, kom ons noem haar Tossie, wat op my toilet pronk. Die seuns, veral Tito, het ’n aansienlike voorsprong. Maar Tossie is die new kid on the СКАЧАТЬ