Rodriguez. Piet van Rooyen

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ na die Land Rover toe te dra. Hulle sal meer brandstof kry op Inhaminga, van die regeringskonvooi wat hulle vroeg-Mei in die hinderlaag gelok het.

      Gaspar is skielik lus om die vertrek opsetlik te vertraag, ’n voorwendsel te kry om met die twee soldate wat die kanne gedra het te begin sukkel. Hy wil graag vir Rodriguez kwaad sien. Dit het nog nooit gebeur nie, behalwe een keer toe hy hom oor die radio sien praat het en hy skielik sy pen in die bosse weggegooi het. Matos is altyd baie geïnteresseerd as Rodriguez op die radio praat en probeer naderstaan om te luister. Die gesprekke is gewoonlik met die doctore, of met so ’n ander wit man met ’n dik stem. Dis in Engels, en Gaspar kan nie agterkom waaroor dit gaan nie.

      Rodriguez het die vorige aand ’n Renamo-vlag aan elkeen van die Land Rover se voordeure laat verf. Maia dra die sonbril wat Rodriguez klaarblyklik onlangs vir hom gegee het, al is dit nog skemerdonker.

      In sy vorige lewe was Maia ’n platejoggie by ’n radio-stasie in Beira. Sy naam was toe Gato Preto, die Swart Kat. Vir Gaspar lyk hy nou presies so. Hy het al gehoor hoe die vrouesoldate in die basis spog oor Maia se seksuele vermoëns. Hy behoort hom seker daarvoor krediet te gee.

      Maia het sag geword, te sag vir hierdie oorlog. Deesdae doen hy niks sonder om Rodriguez te raadpleeg nie. Soos die keer toe die Rooikruis-vroumens kom pleit het dat hulle die groep gevange kinders uit Maringué moet vrylaat. Sy’t direk by Rodriguez gaan kla, en Rodriguez het vir Maia gesê om hulle vry te laat. Daardie kinders is terug huis toe en het lankal, vir almal wat wou weet, vertel waar die basis lê. As Gaspar sy sin kon kry, het hy hulle een vir een laat skiet. Net daar, die oomblik toe hulle by die barakke uitkruip. Maar die Rooikruis-vroumens was by tydens die vrylating en Maia het gekeer. Hy’t gesien hoe Rodriguez vir die vroumens staan en kyk en hoe hy vir haar glimlag.

      Maia en Rodriguez sit en drink tot diep in die nag saam met Matos, Alfinette en Faustino, en dit irriteer vir Gaspar. Hy’s ook jaloers, want Pappa het hom direk verantwoordelik gemaak vir Rodriguez se veiligheid. Matos is die mees senior generaal in die basis as Pappa nie hier is nie, en Matos kies altyd Rodriguez se kant as hy en Maia stry kry met die kaarte. Gaspar mag nooit inmeng nie.

      Wanneer Rodriguez alleen is, vind Gaspar altyd die een of ander voorwendsel om te gaan inloer. Hy gaan sit dan op Rodriguez se bed. Dit laat hom spesiaal voel. Dis ’n ander wêreld: Rodriguez se koel ysterbed met die wit lakens op, die prente van die see en van perde teen die muur van die hut, die leeslamp op die bedkassie, die boks met boeke onder die bed, die gordyne voor die venster. Rodriguez het hom goed ingerig hier. Dis ’n ander man as die een wat alleen met die rugsak in die basis ingestap het, soveel maande gelede.

      Pappa het vir Gaspar gewaarsku dat, as Rodriguez enigiets sou oorkom, hy hom self direk daarvoor verantwoordelik sal hou. En Pappa praat nie ligtelik nie.

      Rodriguez is besig om, in die ligte van die luierende voertuig, iets op ’n stukkie papier neer te skryf. Partykeer skryf Rodriguez Pappa se briewe en doen die meeste van die papierwerk vir Maia. Gaspar het nog nooit geleer om te skryf nie. Hy sal vir Rodriguez vra om hom te leer. Pappa het vir sy generaals vertel dat Rodriguez ’n spesiale adviseur is.

      Aan die begin was hulle almal baie skepties. Hy wat Gaspar is, is nou nog skepties, maar hy sal maar sien. Rodriguez is, bo en behalwe die doctore, die enigste wit man wat nog ooit aan die binnekant van die Massala-basis toegelaat is. Gaspar stel nie regtig belang in wat Rodriguez nou op die stukkie papier aan die skryf is nie, maar hy voel tog ’n warmte in sy hart as Rodriguez opkyk en vir hom glimlag. “Bom dia!” sê hy vir Gaspar. Hy sê iets in Engels vir Maia. Maia gee ’n binnensmondse laggie, maar weet goed genoeg dat hy nie vir Gaspar moet omkrap nie.

      Daar is ’n paar goed agterop die Land Rover gelaai, maar Gaspar kan nie van hier af sien wat dit is nie. Kwelo staan ook al agter op die bak. Kwelo is Rodriguez se persoonlike lyfwag, sy guarda costa. Hy’s vet en onfiks. Die ander soldate wat moet saamry, is om die Land Rover versamel. Rodriguez stuur vir Kwelo om ’n stoel uit sy hut te gaan haal. Dis vir as hy dalk later die dag agterop die bak wil gaan sit, waar die lug koeler is.

      Voor hulle ry, maak Rodriguez ’n groot ding daarvan om vir Gaspar voor die ander soldate vir die vind van die diesel te bedank. Gaspar wens eintlik hy kon saamgaan. Die rit beteken waarskynlik nie veel nie, maar is ’n teken daarvan dat dinge aan die verander is, dat hulle uit die bos uit aan die beweeg is, ten goede of ten kwade.

      Gaspar beduie iets aan een van die soldate. Die soldaat stap weg in die rigting van die menasie.

      Gaspar het nader gestaan na waar die groepie soldate in die skemerdonker rondom die Land Rover saamdrom. Hy kyk een van hulle direk in die gesig en sê iets. Hoewel hy in die Sena-taal praat, is sy bedoeling duidelik. Die soldaat is ’n man sonder oor. Sy naam is José, maar almal noem hom Earman. Earman is jare gelede deur die regeringsoldate gevang, en hulle het sy oor afgesny. Hy kan van geluk spreek dat hy leef. Earman is Pappa se sekretaris wanneer Pappa in die basis is.

      Daar is geen aanduiding dat Pappa binne die voorsienbare tyd basis toe kom nie, maar Gaspar voel dit sy plig om sy stempel op die operasie af te druk. Hy wys dus kortaf met sy duim terug na die periferie van die basis. Earman is baie teleurgesteld. Hy’t so uitgesien daarna om uit die bos te kom. Hy’s al sewe jaar lank in hierdie basis en omstreke vasgevang. Hy mis die wêreld daar buite.

      Rodriguez bly stil. Wat kan hy ook nou sê? Hy leef ook maar op genade hier.

      Die gestuurde soldaat kom terug van die menasie af. Hy dra ’n tamatiesouskarton. Binne-in is ’n paar stukkies blikkieskos. Met ’n groot gebaar haal Gaspar ’n paar van die blikkies uit en gee dit vir Kwelo. In ’n plegtige toon gee hy hom opdrag om goed na Rodriguez om te sien, te sorg dat hy nie honger ly nie.

      Rodriguez het heelwat gewig verloor die afgelope tyd. Hy leef hoofsaaklik van boontjies en rys. Die blikkieskos is ’n deel van Pappa se persoonlike voorraad en Pappa het Gaspar direkte beheer daaroor gegee. Al ly die soldate meestal honger, het Pappa genoeg. Pappa weet nie eers presies hoeveel kos hy in sy voorraad het nie. Hy vertrou Gaspar ten volle in hierdie opsig, soos in alles anders.

      Gaspar skud sy kop ontevrede. Die voertuig in die basis is glad nie ’n goeie ding nie. Voertuie laat spore en spore is ’n doodseker manier om jou posisie weg te gee. Hy beduie dus vir die drywer om die ou olifantvoetpad vir ten minste twintig kilometer in ’n noordelike rigting te volg voor hulle dit waag om oos te draai. Dan slenter hy terug in die skemerte van die bos in.

      Die drywer sit die Land Rover in rat en laat skiet die koppelaar. Maia en Rodriguez en die soldate kies koers deur die takke en blare. Kwelo gaan sit solank op die stoel wat vir Rodriguez gereserveer is.

      Dis ’n splinternuwe kortgat Land Rover, geskenk aan Renamo deur die Verenigde Nasies se Unomoz-kontingent. Die oorlog is hopelik in sy doodsnikke. Almal moet nou vir die verkiesings voorberei. Die doel van die tog is om kontak te probeer maak met die Renamo-soldate wat in splintergroepe in die digte bosse in die omgewing verskuil sit. Volgens die berigte wat deur die afgelope maande heen en weer deur die bos geflits het, moet daar by die drieduisend soldate, sonder behoorlike rekenskap of verklaring, leierloos hier ronddwaal. Dis ’n plofbare situasie.

      Die bos is bykans ondeurdringbaar. Dit was sewentien jaar laas dat hier ’n voertuig van enige aard, op enige wyse en vir watter doel ook al gery het. Die Renamo-minister van binnelandse sake, ’n man met die naam van Manuel Nacino de Maia, is saam met Rodriguez en die drywer voor in die kajuit. Agter op die bak is daar nege soldate en ’n enkele stoel.

      10

      Die woud klamp om hulle toe. Hier is jare laas ’n voertuig deur. Hulle hou wydsbeen oor die olifantsvoetpad. Die Land Rover klouter oor boomwortels en deur erdvarkgate. Buiten Kwelo is die soldate agterop die bak almal klein en skraal, nog jong СКАЧАТЬ