Elza Rademeyer Omnibus 4. Elza Rademeyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ nog met diktator Mouton self gepraat. Hy sou my gesê het as Julia getroud is.”

      “Senator, Joos, oudsenator,” help tant Mart hom reg. “Maar jy’t jou ook nie gesê Julia het ’n kind nie, het hy?”

      Oom Josie skud sy kop. “Nee, hy het nie. Dis seker hoekom Julia so lank weg was hier van Biesiesdal af,” bespiegel oom Josie. “Om die baba op ’n ander plek te loop kry.”

      “Waar sou die kind nou wees?” wonder tant Mart hardop.

      “Hulle steek hom seker in daardie kasarm van ’n huis op hul kleinhoewe weg. Ai, dat ek my darem so kon misreken met die Bennie-vent. En dit was toe nooit die radio wat ek gehoor het die oggend daar in die woonstel nie. Dit was die einste Julia se skril stem wat so ge-skattie het daar van die kombuis se kant af. Nou weet ek ook hoekom hy my nie binnegenooi het nie. Hy was natuurlik bang ek vind uit van sy harem.”

      “Waarvan praat jy nou?” wil tant Mart nuuskierig weet, en oom Josie vertel haar.

      “Dis nog nie al nie! Die oggend toe ons hom daar gaan oplaai het Kaap toe, was sy ook daar by hom.”

      “Jy moet sien, hy is nog ’n getroude man, hoor! Anders is hy besig om sy vaderskap te probeer ontduik.”

      “Ek dink dis laasgenoemde, Mart. As ons weer ons oë uitvee, is hy klaar getroud met Jessica. Dan kan hy mos nie gedwing word om met Julia ook te trou nie. Dis net wat dit is, jy moet sien!” Oom Josie trap sommer die lepel plat.

      “Stadiger, Joos Landman! Wil jy my verongeluk? Onthou, jy’s al ’n ou man van sewentig, en op jou ouderdom is jy ’n gevaar op die pad.”

      “Asof jy op ses en sestig nog ’n kuiken is,” brom oom Josie, maar lig darem sy voet so ’n bietjie van die pedaal af.

      Kort duskant Mosselbaai, op die afdraaipad na George, tel hulle teëspoed op. Nie soseer oor die spoedgrens wat hulle oorskry nie, maar oor die gespikkelde rooi lap wat by die motor se agterdeur uit wapper.

      “Josie, jy moet padgee. Hier agter ons ry ’n motor met ’n blou lig op sy dak, en die man beduie hy wil verbykom.”

      “Hy kán mos verbykom, dis dan ’n dubbelpad.”

      “Joos, dit lyk of die man aan die kwaad raak is. Hy waai en gaan nou vreeslik tekere hier agter ons.”

      “Maar so ’n vloeksteen!” En toe sagter: “Mart, het jy gepraat van ’n blou lig?”

      “Ja, hy’t ’n blou lig op die dak wat so al in die rondte draai.”

      Oom Josie trap so vinnig rem dat tant Mart amper deur die voorruit vlieg.

      “Jy wíl ’n mens verongeluk!” raas sy. “Pasop, Joos, jy is al skoon van die pad af!”

      “Hou jou mond, Mart. Dis ’n verkeersman!”

      “O, goeiste. Ja, jy wou mos! Ek het vir jou gesê jy jaag te vinnig!” En die oomblik toe die verkeersman langs oom Josie se venster verskyn, val sy weg: “Ek het hom gesê hy ry te vinnig, sersant, maar hy kan ook nie anders nie, want ons dogter is ontvoer en as ons haar nie betyds kry nie, kan die man haar straks vermoor. En as hý haar nie vermoor nie, gaan Julia haar vermoor!”

      Die verkeersman kyk fronsend van tant Mart na oom Josie.

      “Dis waar, kolonel,” sê oom Josie. “Hy’t ons bedrieg. Ek kon mos nie raai hy’s die pa van Julia se kind nie.”

      “Wag, ek dink ons moet liewer voor begin,” sê die verkeersman verward. “Wie is ontvoer?”

      “My dogter,” sê tant Mart. “Eintlik is sy ou Josie se dogter ook, maar ék is die een wat haar grootgemaak het. Van só groot af al,” babbel sy en beduie so ’n paar sentimeter van die motor se vloer af met haar hand.

      “Haar naam?” wil die verkeersman weet terwyl hy ’n sakboekie uit sy sak haal.

      “Jessica Pretorius,” verskaf tant Mart die antwoord.

      “En deur wie dink u is sy ontvoer?”

      “Jan van Zyl.”

      “Nee, ou Mart se kop is deurmekaar, brigadier. Dis Bennie de Lange wat haar ontvoer het. Daar bestaan nie so ’n mens soos Jan van Zyl nie,” sê oom Josie vinnig.

      “Meneer Pretorius, u sê dus vir my u dogter Jessica is ontvoer deur ene Bennie de Lange?”

      “Nee, ek is nie Jessica se pa nie, kolonel. My van is Landman.”

      “Ek verstaan. Sy is eintlik u stiefdogter. En u, mevrou,” beduie hy na tant Mart, “u is haar moeder, mevrou Pretorius?”

      “My van is nie Pretorius nie, sersant. My van is …”

      Die verkeersman sug moedeloos. Hy luister nie verder nie. Die twee oumense is te ontsteld om logies te dink. Hy sal die hele dag hier staan en praat en dan gaan hy nog niks wyser wees nie.

      “Meneer,” spreek hy dan ook oom Josie aan toe daar ’n onderbreking kom, “die rede waarom ek u voorgekeer het, is oor hierdie lap wat hier by die agterdeur van die motor uit wapper.”

      “Haai, dis dan my voorskoot,” sê tant Mart verbaas toe oom Josie uitklim om ondersoek in te stel. “Ek moes dit in my haas in die deur toegeslaan het. Jy sien, sersant, alles het so dol gegaan. Ek was al amper binne-in die motor toe ek agtergekom het ek het nog my voorskoot aan. Joos, jy’t die tas op die agterste sitplek gesit. Kon jy nie gekyk het voor jy die deur toegemaak het nie?”

      “Kyk,” sê die verkeersman vinnig om te verhoed dat oom Josie en tant Mart dalk weer met ’n getwis begin, “ek stel voor u ry nou agter my aan en gaan lê ’n klag van ontvoering by die polisiekantoor. Dit is die regte prosedure. Hulle kan dan die saak opneem en u dogter probeer opspoor.”

      “En dan beduiwel hulle alles, en onse dogtertjie is dalk kant en klaar aangerand of iets wanneer hulle op Knysna aankom? Nee, dankie, brigadier,” sê oom Joos ontsteld. “Ek sal self my kind loop soek tot ek haar kry.”

      Niks kan oom Josie van mening laat verander nie. Tant Mart steun hom boonop, en na ’n lang geredekawel gee die verkeersman moed op. Toe oom Josie se motor wegry, skud hy sy kop en kyk hulle agterna tot die motor om ’n draai verdwyn. Het die ouman nie van Knysna gepraat nie? Bennie de Lange? Gits, is dit nie dalk Bennie de Lange van die plaas Doupan van wie hulle gepraat het nie? Nee, seker nie. Dit sou net té toevallig wees.

      “Klein Brak Motel,” lees oom Josie na ’n rukkie hardop en verminder dadelik spoed. “Mart, my rug is gedaan. As ek nie nou eers ’n bietjie bene rek nie, haal ons nooit vanaand Knysna nie. Kom ons gaan geniet eers ’n verkwikkinkie.”

      Die verkwikkinkie word toe twee verkwikkinkies, en toe hulle daar wegry, dreig tant Mart se oë om toe te val.

      “Joos, kan ek maar slaap?”

      Oom Josie blik haar skuins aan en sy hart word sag. “Slaap maar, ou dier. Ek weet jy’s moeg.”

      Tant Mart se valstande glip uit haar mond uit. Gelukkig vang sy dit net betyds en druk dit ongemerk in haar rok se sak. Om te dink ou Josie het haar “ou dier” genoem. Wanneer laas СКАЧАТЬ