Elza Rademeyer Omnibus 4. Elza Rademeyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Ek het Saterdagaand al vir hulle gesê ek bring dalk hul toekomstige skoondogter saam.”

      “Dink jy nie jy is ’n bietjie voortvarend nie?”

      “Ek dink nie so nie. Dink jy dalk ek is?”

      Die sydelingse blik wat hy haar gee, maak haar stom. Bedoel hy werklik al die mooi dinge wat hy sê? Sien hy haar werklik as sy toekomstige vrou? Hoe kan hy nou al so seker wees hy wil haar hê? Hy het haar dan nog nooit eens kwaad gesien nie? Dog, die moed ontbreek haar om hom reguit te vra.

      Net buite Riversdal merk sy ’n pronkende volstruismannetjie in ’n land langs die pad op en skuif opgewonde vorentoe. “Kyk daar, ’n volstruis!”

      “Ken jy volstruise?” vra Bennie.

      “Nie eintlik nie. Ek weet darem dis nie ’n olifant daardie nie!”

      Haar opmerking laat hom lag en hy leun ontspanne terug agter die stuurwiel, sy linkerhand vroetelend in haar nek onder die weelderigheid van haar koperglinsterende haredos. “Ons het mos geen haas nie. Het jy nie lus om ’n volstruis te ry nie?”

      “Is hier dan ’n volstruisplaas naby?”

      “Oudtshoorn is nie te ver uit ons pad nie. Ons kan altyd daar ’n draai gaan maak. Toe, wat sê jy?”

      “Het ek enige sê? Jy besluit mos vir my vanaf die oomblik wat jy my gesien het!”

      Hy lag weer.

      By die diensstasie naby Mosselbaai kom staan hy aan haar kant van die motor terwyl hulle wag dat die motor vol brandstof gemaak word. “Jy sê dis in die haak? Dan skiet ons nou deur Oudtshoorn toe. Ek dink ons bly sommer vannag daar oor ook. Daar is oulike, skoon chalets net voor jy die dorp uitgaan Kangogrotte toe.”

      “Jy darem!” sê Jessica toe sy ’n rukkie later agterkom hy neem wel die Oudtshoorn-pad. “Ons sal jou ouers moet laat weet as ons op Oudtshoorn gaan oornag!”

      “Is dit ’n bevel? Begin jy nou met jou streke om my te wil voorsê?” Maar daar is geen venyn in sy stem nie. “Jy sal jou daarby moet berus dat ek, as jou toekomstige man, ál die besluite moet neem. En waag dit net om jou teë te sit. Haai, sê my, is jy sagmoedig, of is jy befoeterd? Oom Josie het mos gesê jy kan goed beduiweld raak as jy die dag lus is. Is dit waar?”

      “Vind maar self uit,” terg sy hom.

      “Ek wonder darem of ons die regte ding gedoen het om Jessica hier te laat wegry het met daardie Van Zyl-kêreltjie,” sê tant Mart later die oggend toe sy oom Josie se slaghuis besoek.

      “Die Van Zyl-kêreltjie? O ja, die Van Zyl-kêreltjie. Sit jy solank vir ons die ketel aan. Ek wil jou juis iets vertel van die mannetjie.”

      Maar dis net toe oom Josie by haar kom plaasneem langs die lessenaar, dat tant Mart so skuins oor sy skouer die eienaardige gedoente in die deur raaksien. Sou dit iemand wees wat stofvere wil verkoop? wonder sy.

      “Waarheen is hulle?” bereik ’n ysige stemmetjie hul ore.

      Oom Josie ruk om in sy stoel, en tant Mart moet net keer of haar valstande val uit haar mond uit.

      “Waarheen is hulle? Moenie vir my jok nie, ek wil weet!”

      “Gedorie, is dit tog nie jy nie, Julia?” vra oom Josie deur die wind. “Vir wat mismaak jy jou so, kind?”

      “Waar’s wie?” vra tant Mart ook verbaas.

      “Waarheen is Bennie de Lange en Jessica? Is dit waar dat hulle sak en pak die dorp uit is vanmôre? Moenie probeer om my te bedrieg nie! Ek weet hy verkul my met Jessica!”

      “Nee, my kind, jy’s deurmekaar,” paai tant Mart. “Kom sit en drink eers ’n koppie koffie saam met ons. Dit sal help vir jou senuwees. Jessica ís die dorp uit vanmôre, maar sy is saam met Jan van Zyl na sy ouers toe op Knysna. Ek sou haar tog toelaat om met ’n wewenaar te knoei! Nee wat, kind, my dogter sal haar nooit met sulke mans ophou nie.”

      “Hou op om so te jok!” skree Julia histeries. “Ek weet mos sy is saam met Bennie hier weg. Die joggie by die garage het my self gesê. Maar ek gaan hulle kry. En ek sê vir julle nou, Jessica gaan boet! Ek laat nie die pa van my kind van my wegrokkel nie! Sy gaan boet! Hulle gaan albei boet!”

      Die volgende oomblik word die deur met ’n geweldige slag toegegooi, en die stofwolke dwarrel dwarsdeur die sifdeur toe Julia se motortjie met tollende bande wegtrek.

      “Goeiste! Het die kind van die Moutons dan die een of ander tyd gek geraak?” vra tant Mart verbyster.

      Maar oom Josie is meteens wasbleek en hy strompel moeisaam orent. “Daar’s fout, Mart. Groot fout!”

      “Ja, ek kom agter daar’s groot fout. Dit lyk my daardie Bennie de Lange het Julia ook in die moeilikheid gebring. En was dit nie vir my gekonkel met Jan van Zyl nie, het hy seker teen hierdie tyd vir onse Jessica ook al in die moeilikheid gehad.”

      “Bly stil, Mart. Jy weet nie waarvan jy praat nie. Jessica ís hier weg saam met Bennie de Lange.”

      “Wat! En waar’s Jan dan nou? Dit was dan Jan wat haar by die losieshuis kom oplaai het vroeg vanmôre.”

      “Dit was nie Jan … Ja, dit was Jan, maar Jan en Bennie is een en dieselfde mens.”

      “Jy’t my nou skoon deurmekaar,” sê tant Mart. En dit neem ellelange verduidelikings van oom Josie se kant voordat sy besef daar het in werklikheid nooit ’n Jan van Zyl bestaan nie.

      “So, jy wil nou eintlik vir my sê onse Jessica is nou saam met daardie gewetenlose wewenaar met sy hordes kinders hier weg?”

      “Nee, Mart,” sê oom Josie moedeloos. “Dit was ook sommer bog, daardie wewenaar-storie. Bennie is nie regtig ’n wewenaar nie, en hy’t ook nie kinders nie.”

      “Wat wie sê? Julia het dan nou net gesê hy is pa van háár kind!”

      “Ja, maar dan is hy pa van net een kind.”

      “Een wat ons van weet, ja,” sê tant Mart met groot misnoeë.

      “Moenie nou nog lol nie, Mart. Ek vrees vir ons kind se lewe. Ek wil nie dink wat daardie Bennie-skepsel haar alles kan aandoen nie. Maar ek wil nóg minder dink aan wat gaan gebeur as Julia in haar histeriese toestand hulle loop injaag op die pad!”

      “Dink jy sy sal hulle agternasit?” vra tant Mart bekommerd.

      “Ek is seker sy gaan, Mart, ek dink jy moet vir my ook ’n tas loop pak. Tom! Tom, gaan roep gou vir ou Koos Stoepsitter. Sê vir hom hy moet die slaghuis kom oorvat.”

      “Pak jou eie tas,” skree tant Mart toe sy wikkel vir die deur. “Ek gaan gou my tas ook pak en vir Sofie inlig wat om met die losieshuis te doen tot ek terugkom.”

      ’n Uur of wat later, nadat die petroljoggie op Biesiesdal hulle verseker het dat Julia ook háár motor daar volgemaak het vir ’n lang rit, jaag oom Josie en tant Mart in ’n stofstreep die dorp uit.

      “Josie, is Bennie nie dalk getroud met Julia nie?”

      “Dan СКАЧАТЬ