Elza Rademeyer Omnibus 4. Elza Rademeyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Verrassing wag die volgende oggend in die kerk op haar toe sy opkyk en sien dat dit Bennie is wat so geduldig langs die bank staan en wag dat die mense moet opskuif sodat hy langs haar kan plaasneem. Op die een of ander onverklaarbare wyse bevind sy in ’n stadium haar vingers verstrengel met syne tydens die diens. Eers toe hulle weer buite die kerkgebou kom, besef sy dat sy nie ’n woord kan onthou van wat die predikant gepreek het nie.

      Tant Mart oorlaai hul kosmandjie so dat hulle moet lag toe hulle van die losieshuis af wegry.

      “Eet jý so baie?” vra hy kamtig verbaas vir haar.

      Sy terg hom goedig terug. “Dis nie vir my nie, dis alles vir jou. Tant Mart het natuurlik gesien jy is ondervoed.”

      Jessica geniet dit om die plaas saam met hom te besigtig. Toe hulle moeg geloop is, gaan haal Bennie die kosmandjie in die motor en hulle volg ’n kronkelpaadjie tot onder op die rivieroewer. Nadat hulle geëet het, strek Jessica haar lui uit en gaan lê gemaklik op haar rug op die kombers, haar hande onder haar kop. Sy staar na die patroontjies van die vlieswolkies in die lug, en wys hulle die een na die ander aan Bennie uit.

      Toe hy stil raak, kyk sy na hom, betrap sy oë smeulend op haar deinende bors gerig, en toe sy ontdek dat haar bloes se knoop losgekom het, vou sy vinnig haar arms kuis oor haar bors. Dit ontlok ’n skor laggie by hom voordat hy haar in die kring van sy arms trek. Hy gaan haar soen, dring dit tot haar deur, maar daar is skielik geen weerstand in haar toe sy lippe nader kom nie. Dis hy wat self ’n rukkie later ’n einde maak aan sy liefkosings, wat algaande inniger geword het, deur haar weg te stoot van hom af.

      “Kom ons gaan liewer terug, meisiekind. Netnou raak ek heeltemal onverantwoordelik. Besef jy wat jy aan ’n man doen?”

      “Wat?”

      Hy kyk lank in haar oë. “Is jy werklik nog so onskuldig, of hou jy jou net dom?”

      “Seker maar albei,” sê sy met ’n skouerophaling, en begin dan vinnig om die eetgerei terug te pak in die mandjie. Dis waar, dink sy. Wat sy van ’n man se emosies af weet, is nie veel nie. Sy was nog nooit regtig danig met ’n man nie. Die jong mans wat sy ken, ken sy nie só nie. Dis nog net Johan van Niekerk wat haar een aand onverwags probeer vasdruk en soen het, en vir hom het sy geklap dat hy sterre sien.

      Bennie neem die reisdeken by haar, en toe hy sy hand onder haar elmboog sit om haar te ondersteun, verwonder sy haar oor die bewing van sy vingers. Sou sý die oorsaak daarvan wees? Voel hy ook soos sy? Asof haar begeerte na hom alle ander dinge oorheers? Is dit hartstog? Dié hartstog waarvan ’n mens in boeke lees? Dan is dit mos ’n gevaarlike emosie. Dit benewel dan ’n mens se verstand heeltemal. Sy sal versigtiger moet wees, maan sy haarself.

      Daar is net een uitweg, besluit sy toe hulle amper terug is by die motor. Sy moet verhoed dat hulle weer in afsondering by mekaar uitkom. En sy moenie toelaat dat hy haar weer soen soos hy dit so pas gedoen het nie. Dit het emosies in haar ontketen waarvan sy nog nooit vantevore bewus was nie.

      “Het jy regtig planne om môre Knysna toe te gaan?” vra hy vir haar toe hulle in die motor klim.

      “Nee, hoe sal ek daar kom? Oom Josie het sommer die storie uit sy duim gesuig.”

      “Ek het besluit om met my motor terug te gaan. Ry saam met my na my ouers toe, Jessica. Jy is tog met verlof.”

      Jessica kyk hom verbaas aan. “Jy is mos nou skoon laf!”

      “Hoekom sê jy so? Die een of ander tyd moet my ouers tog hul aanstaande skoondogter leer ken. Ek het gedink dis nou die ideale geleentheid daarvoor.”

      “Bennie! Besef jy wat jy sê? Watse onsin jy besig is om kwyt te raak?” roep Jessica onthuts uit.

      “Is dit onsin, Jessica?” Die sagte, warm blik wat uit sy oë straal toe hy haar vir ’n paar oomblikke aankyk, laat haar vinnig wegkyk. “Ons De Langes weet wat ons wil hê, en ons spook totdat dit aan ons behoort. Miskien moet jy leer om gewoond te raak aan die gedagte dat jy eendag my vrou gaan word.”

      Toe skakel hy die motor aan en hulle ry in stilte terug Biesiesdal toe. Jessica kan aan niks dink om die stilswye te verbreek nie, maar in haar binneste bruis dit van vreugde en blydskap. Dis asof die verbyglyende landskap ook nuut geword het. Die lug is soveel helderder, die bome en gras soveel groener, en die beeste langs die pad lyk ook sommer rustiger.

      Haar mymering word egter wreed versteur toe hulle Biesiesdal se hoofstraat binnery en Julia Mouton se rooi motortjie in ’n stofwolk by hulle verbyjaag en reg voor hulle met skurende bande tot stilstand kom.

      Bennie los ’n kragwoord toe hy vinnig moet rem om nie agterin haar motor vas te ry nie. Die motor het kwalik tot stilstand gekom toe hy sy deur oopmaak. “Verskoon my net ’n oomblikkie, Jessica.”

      Sy leun vinnig oor om die deur, wat hy oopgelos het, toe te maak om te verhoed dat die dwarrelende stof die motor vul. Tot haar verbasing sien sy dat hy glimlag terwyl hy by Julia se motorvenster staan en gesels. Vir ’n oomblik was sy bang hy gaan haar ’n opstopper gee oor haar onverskilligheid.

      Dit verbaas Jessica ook dat hy geen opmerking maak oor Julia toe hy na ’n rukkie terugklim in die motor nie. Maar daar is nie tyd om daaroor te tob nie, want die oomblik toe hulle by die losieshuis kom, neem hy haar hand en trek haar saam met hom tot binne-in die kombuis waar tant Mart langs die tafel sit en koffie drink.

      “Ons kom sê net baie dankie vir die lekker kos in die piekniekmandjie,” bedank hy haar. “En dan ’n ander sakie: Jessica ry môreoggend saam met my Knysna toe. Ek wil haar aan my ouers gaan voorstel. Ons sal so oor twee weke terug wees.”

      “My goeistetjie, Jessica, Jan. Is dit nie ’n haastige besluit nie?”

      “Ons De La – ”

      ’n Harde skop van Jessica op sy skoen laat hom onthou, en hy korrigeer homself vinnig. “Soos ek sê, ons Van Zyls smee maar altyd die yster terwyl dit warm is, tant Mart. Het tante enige beswaar? Want dan moet ons dit nou sommer dadelik uit die weg ruim.”

      Tant Mart kyk na Jessica se stralende gesiggie en blink oë. Sy skud haar kop. “Nee, ek het nie beswaar nie. Maar, Jan, jy pas my meisiekind mooi op. Onthou, sy’s al wat ek het. Moenie my sagmoedige ou doggie se gevoel vir jou uitbuit of vertrap nie. Dan gaan jy met mý te doen kry. Of julle nou by ou Josie ook so maklik gaan verbykom met hierdie oorhaastige besluit van julle, weet ek nou nie. Maar jy sal hom ook moet ken in die saak, Jan.”

      “Moet ons nie maar nou vir tant Mart reghelp en sê wie ek regtig is nie, Jessica?” vra Bennie onderwyl hulle op pad is na oom Josie se huis langs die slaghuis.

      “Ja, ek dink ook dis tyd dat ons haar reghelp,” willig Jessica in, dog die geleentheid daartoe duik nie daardie aand op nie.

      In ’n lang preek waarsku oom Josie Bennie onder meer teen Jessica se vurige humeur wanneer sy dink sy word te na gekom. Hy vermaan hom ook om versigtig te ry.

      Toe hulle weer by die losieshuis kom, bemerk hulle dat tant Mart gaste gekry het.

      Die res van die aand bly Jessica besig in haar kamer met die inpakkery, aangesien Bennie die volgende oggend vroeg in die pad wil val.

      Die volgende oggend duik daar ook nie ’n geleentheid op om self vir tant Mart oor Bennie se naam en van reg te help nie, want sy is te besig om ontbyt voor te sit aan die loseerders. Hulle ry by oom Josie aan om te groet en hý onderneem om tant Mart in te lig oor wie Bennie СКАЧАТЬ