Elza Rademeyer Omnibus 4. Elza Rademeyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ verleentheid bloos sy weer bloedrooi toe Bennie se blik goedkeurend oor haar gly terwyl hy agter die wiel langs haar inskuif.

      Op pad betrap sy heel dikwels sy blik op haar.

      Met hulle aankoms in Kaapstad, deel oom Josie hulle mee dat hy dadelik wil terugkeer na Biesiesdal.

      Vir Jessica word dit ’n onvergeetlike dag. Tydens die plegtigheid waar haar motor se sleutels aan haar oorhandig word, voel dit kompleet asof sy in ’n droomwêreld leef. Sy bly deurentyd bewus van Bennie se gerusstellende nabyheid. Van sy galante optrede teenoor haar, en van sy mooi blou oë wat telkens warm in hare rus en haar aan die bloos hou. Toe sy op ’n keer struikel, glip sy arm om haar middel. Hy vat dit ook nie weer dadelik weg nie, en sy verwonder haar oor die aangename prikkelings wat sy aanraking deur haar lyf stuur. Wat is aan die gang met haar? Geen ander man se aanraking het haar nog so geraak en ontsenu nie. Sou dít wees wat liefde aan ’n mens doen? Dan is dit heerlik om verlief te wees!

      Op pad terug met die nuwe motor, verwonder sy haar aan die gemak waarmee hy deur die verkeer vleg. En hy gesels so lekker. Veral oor die plaas wat hy besig is om te koop.

      Terug by die losieshuis word daar egter ’n demper op haar geluk geplaas. Die partytjie is regtig ’n verrassing, maar toe kom oom Josie vorendag met die nuus dat Bennie nie daar kan wees nie. Hy het ongelukkig reeds ’n ander afspraak vir die aand. Jessica se lus vir die partytjie is sommer eensklaps weg. Dis vir haar ’n straf om opgewonde te lyk met al die gelukwensings wat sy van die gaste ontvang, en net so ’n straf om met die ander jong mans te dans.

      En toe, uit die bloute, verskyn Bennie tog in die deur. Jessica trek onwillekeurig haar asem in toe sy sien hoe sy blik soekend oor die gaste gly totdat dit hare vind en hy vir hom ’n pad oopbeur na haar toe.

      Hy vra haar nie vir die dans nie, strek net woordeloos sy arm uit na haar toe, en dit voel vir haar asof sy gaan wegsmelt van die geluk toe hulle by die ander pare inval.

      Gaandeweg kom sy egter agter dat hy nie op die musiek konsentreer nie, en sy loer tersluiks na sy gesig. Wat sy sien, laat haar liggies frons. Iewers is ’n fout, besef sy. Bennie is anders as wat hy vanoggend was. Hy lyk bekommerd, en hy bly nie in pas nie.

      2

      “Ek is jammer, Jessica,” sê Bennie sag langs haar oor toe hy weer eens die pas verloor, maar toe Jessica verwag hy gaan vra dat hulle liewer moet uitsit, gebeur die teenoorgestelde. Hy trek haar skielik vas teen hom aan, en daarna ondervind hy geen probleem om in pas te bly nie. Toe sy weer skelmpies na sy gesig loer, betrap sy hom dat hy afkyk na haar en sy ruk skugter haar kop weg.

      Hy uiter ’n geamuseerde laggie wat die bloed bruisend deur haar are laat vloei. “Jy lyk pragtig,” hoor sy hom sê. “Ek wou vanoggend al vir jou gesê het hoe mooi jy vir my lyk, maar oom Josie het my nie eintlik kans gegee nie.”

      Nee, oom Josie het hom nie ’n kans gegee nie, dink Jessica. Hy was te besig om al haar goeie hoedanighede aan Bennie op te veil. En dit het niks gehelp om hom te probeer stilmaak nie. Sy het maar later moed opgegee en deur die motor se venster na buite sit en kyk. Terug van die Kaap af, het dit beter gegaan. Toe was sy en Bennie alleen in haar motor. Maar toe het hy haar van sy ouers en broer vertel en hulle het oor sy toekoms op Geluk gesels. Eienaardig dat hy nie vir haar gesê het dat hy oorspronklik ’n ander afspraak vir vanaand gehad het nie, dink sy vaag. Miskien het oom Josie hom eers hier voor die losieshuis gevra. Alles was so deurmekaar toe hulle hier aangekom het. Bennie het nie eens binnegekom nie. Ook maar goed, anders het hy gesien hoe woes dit hier gegaan het met tant Mart se reëlings vir die partytjie!

      Hy los haar nie toe die nommertjie ten einde loop nie, maar talm eers om te hoor watter nommer volgende aan die beurt gaan kom. Dis dieselfde tyd dat tant Mart van die kombuis af die eetsaal binnekom, vir Bennie raaksien en reguit op hulle afpyl.

      “Ag, hier is jy dan,” sê sy in haar skik. “Ou Joos het my sowaar laat verstaan jy sal nie kan kom nie.”

      “Eintlik het ek ’n ander afspraak gehad, mevrou. Maar ek kon dit gelukkig verskuif tot ’n ander keer. Ek hoop nie ek verontrief u nou met – ”

      “Nooit nie. Ek is maar te bly jy’s hier. Jy moet sommer vir my tant Mart sê …”

      “Jan van Zyl,” sê Jessica bitsig, en trap so hard op Bennie se toon dat hy verbaas na haar kyk. “Dis ’n heerlike wals, kom ons dans,” en sy glip ook sommer onder sy arm in en du hom dansvloer toe.

      “Jan van Zyl?” vra hy fronsend toe hulle buite hoorafstand is. “Hoekom jok jy so? My naam is mos nie Jan van Zyl nie?”

      “Vanaand ís jy Jan van Zyl.”

      Hy kom tot stilstand en sy gesig is die ene vraagteken. “Hoekom is ek Jan van Zyl?”

      “Tant Mart sal nie toelaat dat ek met Bennie de Lange dans nie, wat hy’s ’n wewenaar met vyf kinders. Sy vrou is drie maande gelede eers dood, en hy’t boonop rooi hare nes ek.”

      “Ek verstaan. Jou … e … vriend se naam is ook toevallig Bennie de Lange. ’n Wewenaar met vyf kinders, rooi hare en … Maar ons kan mos aan tant Mart verduidelik dat ek nie dáárdie Bennie de Lange is nie?”

      “Nee, jy verstaan nie regtig nie,” sê Jessica, haar hart wild aan die bons oor die onmiskenbare teleurstelling in sy stem. “Kom ons dans. Ons blokkeer die vloer. Ek sal jou vertel hoekom jy vanaand Jan van Zyl is.” Toe vertel sy hom terwyl hulle dans.

      Hy lag so lekker toe sy hom klaar vertel het dat van die ander dansers se koppe na hulle kant toe draai. “Ek sal saamspeel,” belowe hy haar.

      “Ek wonder van watter Van Zyls hy is?” mymer tant Mart.

      “Van wie praat jy nou?” wil oom Josie nuuskierig weet.

      “Van Jan van Zyl wat daar met Jessica dans.”

      Oom Josie rek sy nek, en toe hy Jessica en Bennie sien, praat hy sonder om te dink. “Waar kom jy daaraan dat sy naam Jan van Zyl is?”

      “Hy sê dan so. Hoe hou jy jou dan nou so onnosel? Julle was dan die hele dag saam.”

      Eers toe onthou oom Josie weer van die speletjie wat hy en Jessica speel. “O, ek sien nou van wie jy praat. Ek dag jy sê daardie lang javel wat anderkant Jessica-hulle dans se naam is ook Jan van Zyl. Kom ek en jy gaan maak ook ’n draai op die vloer, of hoe?” maak hy gou ’n plan om haar nie tyd te gun om na te dink oor sy blaps nie, en hy herhaal die naam in sy gedagtes, sodat hy hom nie dalk later weer voor tant Mart verspreek nie.

      Laataand, toe die laaste gaste ook gereed maak om te vertrek, vou Bennie Jessica se skraal handjie in syne toe. “Wat doen jy môremiddag na kerk? Kan ek jou nie kom oplaai, dan ry jy saam met my uit Geluk toe nie?”

      “Sal ek welkom wees? Ek ken nie eintlik die Nels nie.”

      “Daar is niemand op die plaas behalwe die werkers nie. Oom Nel is al klaar weg na sy dogter toe vandag, en die plaas behoort eintlik klaar aan my.”

      “O. Sal ek dan vir ons ’n mandjie pak vir middagete? Ek weet daar is ’n rivier op die plaas. Ons kan daar gaan eet.”

      “As jy kan, sal dit gaaf wees.” Hy gee haar hand ’n drukkie, en toe sy ’n rukkie later onder Biesiesdal se sekelmaan met hom saamstap tot by die tuinhekkie, plaas hy ’n gloeiende kooltjie op haar wang met sy lippe. ’n Kooltjie wat brand СКАЧАТЬ