Elza Rademeyer Omnibus 4. Elza Rademeyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ kragteloos en hy sluit sy oë tam vir ’n paar oomblikke. Dan weet Jessica van Julia. Maar hoe? Julia verwag tog nie regtig sý kind nie! Gisteraand, daar op Oudtshoorn … Kan dit wees dat Julia na Jessica gegaan het terwyl hy gestort het? Toe hy onder die indruk was dat Julia haar ouers gaan skakel het soos hy haar aangeraai het? Sou sy Jessica loop wysmaak het dat dit sý kind is wat sy verwag?

      “Vervlaks!” bulder hy toe die volle betekenis van Julia se dwase optrede hom tref. “Jessica, wag!”

      Maar Jessica strompel gelate voort bergaf. Sy kan nou maar net sowel teruggaan huis toe. Die skulderkenning kon net so goed in ink op Bennie se gesig geskryf gestaan het, dink sy snikkend. Sy weet ook nie hoekom het sy hom nie al eerder vertel dat sy weet van hom en Julia nie. Omdat sy bly hoop het dat hy uit sy eie sou bieg voor haar? Omdat sy nog altyd die hoop bly koester het dat hy haar opreg liefhet, en nie net ’n ontsnappingsroete soek om nie met Julia in die eg te tree nie?

      ’n Rou snik ontsnap uit haar bors toe hy haar inhaal en saggies met haar praat.

      “Jessica, my meisietjie, jy verstaan nie. Jy dink verkeerd, hoor. Maar ons moet nou eers uit die reën kom. Netnou word ons siek. Kom, ek sal by die huis alles aan jou verduidelik.”

      Dog, toe hulle die spruit bereik, is dit met die eerste oogopslag duidelik dat hulle nie meer die oorkantste wal gaan haal sonder om meegesleur te word deur die siedende bruin watermassa nie.

      “Ons sal nie hier kan deur nie,” sê Bennie eintlik meer tot homself as aan Jessica, en sy kyk verslae na hom.

      “En nou?”

      Die gedruis van water maak haar stem onhoorbaar, maar hy sien die verslaentheid op haar gesig en sy blik verteder toe hy sy arms om haar sluit en naby haar oor praat sodat sy hom kan hoor.

      “Die water het ons afgesny van die huis. Ons sal weer moet bergop. Daar is ’n grot daar bo. Sien jy kans om te klim? Ek sal jou help.”

      Haar blik beweeg hulpsoekend stroomop en stroomaf, maar dis baie duidelik dat hulle nooit die oorkantste oewer veilig kan bereik nie. Toe knik sy. Want anders kan sy doen? Uit frustrasie en pyn haarself in die kolkende watermassa werp? Nee, dan maar liewer ’n nag van pyn en hartseer in ’n grot saam met die man wat sy, ondanks alles, so verskriklik liefhet.

      Dis ’n lang en moeisame tog die berg uit. Veral die laaste ent na die grot moet hulle met groot omsigtigheid klim, want die reënvlae en aandskemerte beperk hul uitsig so dat hulle niks verder as ’n meter voor hulle kan sien nie. Gelukkig ken Bennie die omgewing soos die palm van sy hand en hy ondersteun Jessica voortdurend. Toe hulle oplaas die ingang na die grot bereik, steek Jessica vertwyfeld vas.

      “Moet ons hier in?” vra sy benoud en wys na die donker gat.

      “Toe maar, dis nie so erg as wat dit lyk nie. Die grot is ruim binne. Dis net die tonnel hier voor wat so skrikwekkend geheimsinnig lyk. Ek sal eerste ingaan en net gaan seker maak of dit veilig is binne. Reg?”

      Jessica knik en kyk hoe hy wegraak in die donkerte. Toe ’n vlermuis rakelings teen haar kop kom draai, los sy verskrik ’n gilletjie.

      “Is daar fout?” hoor sy Bennie roep.

      “Hier’s vlermuise!”

      “Toe maar, hulle is onskadelik. Koes maar net.”

      Dis makliker gesê as gedaan, veral as ’n mens op ’n smal rotslysie staan en die reptielagtige vlerkgedoentes sleep in pare teen jou gesig verby. Sy los ’n sug van dankbaarheid toe daar ’n skynsel van ’n flou liggie in die bek van die tonnel verskyn.

      “Kom, ek help jou deur die tonnel.”

      Jessica laat ook nie op haar wag om gehelp te word nie. Nog nooit was sy so dankbaar oor die bestaan van ’n ding soos ’n kers nie. En toe sy binne is, kyk sy verras om haar rond. Die grot lyk maar ’n bietjie spookagtig in die flikkerende kerslig, maar die plek ís ruim, en dis droog.

      Bennie staan ook swyend en inspeksie doen. Dan grinnik hy opeens. “Wel, hier is ons. Sal ons dit Die Vyfster-hotel doop? Kyk, ons het darem hout, daar’s ’n paar komberse, ons het kerse, vuurhoutjies en selfs ’n waskom. Wat meer kan ’n mens begeer?”

      Jessica trek so hard haar asem in dat Bennie vraend na haar kyk.

      “My tas!”

      “Jou tas? O, ons sal maar sonder ons tasse moet klaarkom.”

      “Nee, man. Ek praat van my tas wat daar bly lê het. Daar waar die bobbejaan … waar jy my gejaag het. Ek het my tas daar vergeet!”

      “Het jy ’n tas by jou gehad?” Sy knik. “Wat is daarin? As dit klere is, gaan dit buitendien nou sopnat wees.”

      “Dit sal nie nat wees nie. Ek het dit onder ’n rotsblok ingeskuif. My tjekboek is daarin, my klere, en ’n bietjie kos,” erken sy verleë.

      “Kos? Watse kos?”

      “Sommer van die orige kos wat tant Mart vir ons ingepak het vir die pad en wat ons toe nie geëet het nie. En ek dink die droëkoekies en biltong wat oom Josie en tant Mart vir jou ouers saamgestuur het, is ook daarin.”

      “Jessica, jy’s ’n skat! Luister, ek gaan gou ’n vuurtjie aanpak sodat jy droog kan kom. Ek dink die beste ding wat jy kan doen, is om ontslae te raak van daardie nat klere van jou. Ons kan dit hier by die vuur hang om droog te word. Het jy iets wat jy kan aantrek in daardie tas van jou?”

      “Daar’s twee sweetpakke in as ek reg onthou.”

      “Mooi. Een vir jou, en een vir my. Onderklere?”

      Sy bloos. “Ja, maar ek weet nie of daar iets gaan wees wat vir jou gaan pas nie.”

      “Dit maak nie saak nie. Solank daar net iets vir jou is.”

      Toe die vuur begin brand, kom hy orent en kom staan digby haar. “Jessica, ek het nie ’n kind verwek by Julia nie. Sy verwag glo wel ’n baba, en sy’t my gevra om met haar te trou sodat sy vir haar kind ’n naam kan gee. Wat sy jou vertel het, weet ek nie. Daaroor kan ons netnou gesels nadat ek jou tas gaan haal het en ons eers warm en droog is, maar ek wil hê jy moet weet dat ek nog nooit op ’n intieme voet met Julia verkeer het nie, laat staan nog ’n baba verwek het! Glo jy my? Nee, moenie wegkyk nie. Kyk in my oë en sê vir my of jy dink ek lieg?”

      Tot haar ontsteltenis skiet haar oë vol trane en sy sluk verbouereerd. Ag, kan sy hom nie maar glo nie? Maar hoe moet sy weet of hy die waarheid praat?

      “Toe maar, jy hoef my nie te antwoord nie. Ek kan sien jy glo my nie. Verskoon my, ek is nou terug.”

      Sy knip verslae haar trane weg toe hy deur die tonnel kruip en storm agterna. “Wag, Bennie!”

      “Ja?” kom sy antwoord bot van buite en sy byt op haar onderlip.

      “Sal jy regkom? Dis dan pikdonker buite. Moet jy nie liewer die tas los nie?”

      Vir ’n paar tellings hoor sy net sy diep asemhaling iewers naby die bek van die grot.

      “Jy hoef jou nie te bekommer oor my veiligheid nie, Jessica. Ek sal regkom, dankie. Ontklee jy jou maar en draai jou solank in een van die komberse toe. En bewaar jou as jy probeer wegkom!”

СКАЧАТЬ