Elza Rademeyer Omnibus 4. Elza Rademeyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ daardie spoggerige een.”

      Oom Josie trap rem dat die bande skuif. “Maar wie sê vir jou dis nie die pad Doupan toe nie?”

      “Hoe moet ek weet? Jy jaag dan soos die duiwel verby. G’n mens kan so vinnig lees wat daar geskryf staan nie.”

      “Dis hy!” sê oom Josie verras toe hy terugstoot. “Kyk, daar staan die naam yslik groot geskryf.”

      “Dit kan ek ook nóú sien,” sê tant Mart. “Maar ek verstaan nie hoekom hulle so ’n deftige naambord het vir hul plaas as hulle sommer ’n hierjy-spul is nie.”

      “Onthou, dit was maar ons eie gedagtes, ou Mart. Miskien hét hulle geld.”

      “Jy meen hulle kan dalk belangrike mense wees, Josie?”

      “Ons sal nou-nou uitvind. Maar belangrik ofte nie, as hulle iets aan ons ou doggie gedoen het, gaan hulle met mý te doen kry.

      “Joos, as dit die huis is wat daar oorkant sit, dan ís hierdie mense nie ’n hierjy-spul nie. Dis dan ’n dubbelverdiepinghuis.”

      Oom Josie se bravade krimp aansienlik toe hy voor die groot, moderne woning stilhou. Ook tant Mart deins weg van soveel weelde.

      “Kyk net die tuin, Josie! Dit lyk dan soos ’n park. Spuitfonteine, die lot! Ek hoef seker nie af te klim nie, nè?”

      “Natuurlik klim jy af.”

      “Ek kan nie, Joos. Ek het dan nog dieselfde rok aan wat ek gister aangehad het.”

      Maar haar woorde is skaars koud toe Bennie se pa hulle reeds by die motor tegemoetkom.

      “Goeiemiddag. Daan de Lange,” reik hy oom Josie eerste die hand. “Het u dalk verdwaal, of …”

      “Ja,” sê tant Mart vinnig.

      “Nee,” sê oom Josie. “Nee, ons het nie verdwaal nie. Ons is op soek na Bennie de Lange.”

      “Dis my seun. Hy is hier binne. Kom. Klim uit, dan gaan roep ek hom vir u.”

      Oom Josie en tant Mart klim strammerig uit en volg hom na die sitkamer.

      “Sit so ’n bietjie,” nooi hy hulle vriendelik, en roep sommer ook sy vrou nader. Na ’n oor-en-weer-bekendstellery vra hy om verskoon te word terwyl hy Bennie gaan roep.

      Tant Millie skakel die lig aan voordat sy teenoor hulle plaasneem. “Dit lyk asof dit enige oomblik kan begin reën,” begin sy gesprek voer, maar staar dan skielik intens na oom Josie se gesig. “Het u gesê u van is Landman? Josie Landman? Maar hoor hier, dan is jy mos niemand anders as Duiweltjie nie?”

      “Einste!” roep oom Josie verras uit. “En jy was Millie Cronjé. Ek wou mos sê jy lyk vir my bekend.”

      “My hene, Duiweltjie, en wat bring jou vandag hier? Dis darem jare wat ons mekaar laas gesien het, is dit nie?”

      “Skooldae laas.”

      “En is Mart … is sy jou … vriendin?” vra tant Millie tongknopend, want sy’t amper vergeet dat tant Mart mos op ’n ander van aan haar voorgestel is.

      “My vriendin? Nee, gelukkig is die ou dierasie niks van my nie. Ons ken mekaar maar net toevallig deur die dogter wat ons saam grootgemaak het.”

      Dié verduideliking verstaan tant Millie nie, dus begin sy met oom Josie gesels oor hulle skooldae op Beaufort-Wes.

      Tant Mart is bestorwe. Asof dit nie genoeg is dat sy so asvaal en nederig in vergelyking met hierdie deftige Millie voel nie, word sy nog ’n ou dierasie ook genoem. En die troetelnaam van Duiweltjie wat die Millie-vroumens aanhoudend besig, staan haar ook nie aan nie. Joos is Joos. Watse Duiweltjie-besigheid is dit dié? En luister net vir ou Joos. So soetsappig dat ’n mens kan stik daaraan. ’n Mens sal nooit kon dink hy is nie op ’n welwillendheidsbesoek hier nie!

      Haar iesegrimmige gedagtes word onderbreek toe oom Daan die vertrek binnekom en hy by hulle plaasneem.

      “Bennie sal seker nou terug wees. Hy’t net gou gaan kyk waar sy vriendinnetjie rondloop. Sy was nie netnou in haar kamer toe hy haar gaan roep vir ete nie,” wend hy die laaste sin tot sy vrou.

      “Dis so koud om buite rond te loop. Ek het gedink sy sou verkies om ’n bietjie te rus. Sy’t vir my so bleek en moeg gelyk.”

      Uiteindelik onthou oom Joos darem hoekom hy hier is, en hy skraap sy keel amegtig. Hy skuif ook ongemaklik rond in sy stoel.

      “Mense, ja, dis eintlik ’n netelige sakie waaroor ek hier is. Ek en Mart. Die meisietjie waarvan julle praat, haar naam is nie straks Jessica Pretorius nie?”

      “Ja, dis sy!” roep tant Millie verras uit. “Ken julle haar dan?”

      “Dis my dogter,” sê oom Josie.

      “Eintlik is sy mý dogter,” sê tant Mart beslis, en werp ’n uitdagende blik na oom Josie.

      Dit noodsaak hom om eers te verduidelik hoe die vurk in die hef steek voordat hy by sy doelwit kan kom. “En nou weet ek nie wat julle planne is met my dogter nie, maar ek vat haar nou terug Biesiesdal toe. Julle kan vergeet daarvan dat sy met julle Bennie sal trou. Ek is jammer om dit nou in jul gesigte vir julle te sê, maar ek sal nie toelaat dat my dogter met ’n man trou wat ’n kind by ’n ander vrou het nie. En as ek haar nie ongeskonde terugkry hier vandag nie, gaan ek Bennie ry tot binne-in Daantjie se kalwerhok!”

      Tant Millie word doodsbleek. Insinueer Joos dat Bennie ’n kind het? Dis mos bog? Ook oom Daan snap nie onmiddellik nie, maar toe hy wel snap wat oom Joos bedoel, spring hy loshande uit sy stoel uit op. “Watse nonsens praat jy nou? My Bennie, ’n kind by ’n vrou? Belaglik!”

      “Nee,” kom tant Mart ook tussenbeide, “dis nie belaglik nie, dis die waarheid. Julia Mouton het met haar eie mond vir ons gesê Bennie is die pa van haar kind.”

      “Julia Mouton? Is dit nie die meisiekind waarvan Bennie geskryf het nie, vrou?” vra oom Daan vertwyfelend.

      “Hy het van ’n Julia Mouton geskryf, ja, maar sy kan nie ’n kind van hom hê nie. Sy kan nog nie eens weet of sy ’n kind van hom verwag nie, al sou sy … Dis onmoontlik! Bennie is dan twee weke gelede eers hier weg Biesiesdal toe. En hy’t dan uitdruklik geskryf hy’t haar daar eers ontmoet. Hoe kan sy dan nou al weet of sy ’n kind van hom verwag?”

      “Al wie ons regtig sal kan sê wat aangaan, is Bennie. Wag, ek loop soek hom,” sê oom Daan dan ook en kies dadelik koers na buite. Maar hy is net by die deur uit toe hy moet terugdraf. Want geeneen sal dit na buite waag in die siedende storm wat so skielik tot uitbarsting gekom het as hy nie daarvoor toegerus is nie.

      Jessica skrik toe ’n groot reëndruppel haar op die neus tref, en toe nog een, en nog een! Sy kyk verskrik in die lug op en word yskoud van vrees toe sy die donker wolke sien. Miskien moet sy hoër op klim, daar na die rotse se kant toe. Maar sal sy van daar af nog die pad na die plaas kan dophou? Dalk tog. En buitendien, oom Josie kan dalk eers môre hier opdaag. Sy sal móét skuiling soek vir die nag.

      Toe die storm se geweld oor haar losbars, is sy onmiddellik deurweek, maar sy strompel moeisaam verder die berg uit. Omdraai sal sy waaragtig СКАЧАТЬ