.
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу - страница 15
Hulle jok vir haar, flits dit deur Jessica se gedagtes terwyl sy staan en toekyk hoe Bennie liefderyk sy moeder omhels. Hulle weet van Julia. Hulle is almal kop in een mus.
En later, terwyl hulle sit en tee drink in die sitkamer, het sy steeds moeite om haar ergernis en ontsteltenis te verberg.
Kyk net die skynheiligheid! dink sy bitter. Bennie wat met sy pa oor die koop van Geluk praat asof hy nie weet van die bestaan van ’n mens soos Julia Mouton nie! Asof sy, Jessica, nie met haar eie oë die skrik op sy gesig gesien het toe sy pa netnou hier buite so uit sy beurt haar naam genoem het nie. En luister net na tannie Millie se oordrewe vriendelikheid. Asof sy glo sy gaan daarmee vir haar, Jessica, koop vir haar seun, sodat Julia hom nie meer kan dwing om met háár te trou nie.
“Ek babbel so baie, maar jy is seker moeg, nè, Jessica? Sodra jy jou tee gedrink het, kan jy gerus ’n bietjie in jou kamer gaan lê en ontspan. Ek sal jou laat roep sodra middagete gereed is. Het jy dit geniet op Oudtshoorn? Die volstruisryery?”
“O, ja. Dit was regtig ’n ondervinding!” hou sy ook maar ’n front van vriendelikheid voor, maar haar verstand werk oortyd. As hulle dink hulle gaan haar in hierdie huis gevange hou totdat hulle haar dwing om Bennie de Lange se vrou te word, maak hulle ’n groot fout. Maar sy sal haar kans mooi afwag.
Die kans kom toe baie gouer as wat sy verwag het, want terwyl sy broeiend by haar kamervenster staan en uittuur na buite, sien sy Bennie en sy ouers oor die werf stap na ’n skuur toe wat ’n hele ent van die huis af is. Blitsig is sy by die telefoon wat sy al met die intrapslag daar in die gang raakgesien het.
“Mart Steenkamp se losieshuis,” gee iemand oplaas antwoord.
“Kan ek met tant Mart praat, asseblief? Dis dringend!”
“Met Mart? Haai, Jessica, is dit dan nie jy nie, kind? Dis tannie Sofie hier. Mart en Joos is vinnig hier weg gisteroggend. Haai, kind, leef jy darem nog?”
“Tannie Sofie, asseblief, ek moet dringend met tant Mart praat! Roep haar asseblief dadelik!”
“Maar, kind, hulle is mos nie hier nie. Hulle is dan gisteroggend al hier weg.”
“Tant Sofie, waarheen is hulle?” val Jessica die oumens vinnig in die rede.
“Nee, dit weet ek nou nie. Ek weet net hulle is op soek na jou.”
“Hulle soek na my? Hoekom soek hulle na my?”
“Omdat jou lewe in gevaar is. Weet jy dan nie dat daardie mansmens wat jou ontvoer het, ’n skelm is nie? Jy moet tog versigtig wees, kind. En Mart het gesê dat Julia jou ook glo soek om te vermoor. Waar is jy?”
“Tannie, luister nou baie mooi. Ek word gevange gehou hier in Knysna se distrik op ’n plaas met die naam van Doupan. Ek gaan egter nou probeer om te ontsnap. Sê vir oom Josie hy moet my kom haal. Ek sal in die veld gaan skuil, maar ek sal die pad dophou en hom voorkeer voordat hy die opstal bereik. Verstaan tannie?”
“Ja, maar ek weet nie wanneer ek ou Joos en Mart weer gaan sien nie. Maar hulle sal altemit vanaand bel, dan sal ek hom sê.”
“Ek kan nie langer praat nie, tannie Sofie. Ek is bang die mense betrap my by die foon. Sê net vir oom Josie hy moet gou kom.”
Jessica se selfvoldaanheid oor die boodskap wat sy darem kon deurgee, is van korte duur, want toe sy wegdraai van die telefoon, staan tant Millie se huishulp fronsend agter haar.
“Goeiemiddag,” groet sy verbouereerd en forseer haar gesigspiere in ’n glimlag. “Ek is jammer oor die ongevraagde gebruik van die telefoon, hoor. Wag, hier is geld,” en sy dolwe sommer ’n hele handvol note uit haar handsak. “Gee dit vir jou mense,” en toe haas sy haar terug kamer toe.
Bennie se ouers is nog besig daar by die skuur. Dit lyk asof hulle besig is om ’n klompie hanslammers bymekaar te maak en die skuur in te jaag. Toe sy egter die huishulp oor die werf sien draf op pad daarheen, talm sy nie ’n oomblik langer nie. Met haar ligte tassie in die hand bestorm sy die agterdeur. Daar is, gode sy dank, geen siel in sig nie. Sy sal die naaste bosse kan haal sonder dat hulle haar van die skuur af kan sien.
“Daar’s hy nou, nou kan die reën maar kom,” sê Bennie se pa tevrede toe hy die skuur se deur toemaak. “As James nie gepraat het nie, het ek skoon vergeet van die hanslammers en paar angorabokke. Julle weet, ek dink dis groot reëns hierdie.”
“Ja, dit lyk so,” antwoord Bennie met sy blik op die dreigende donker wolke bo hul koppe. “Ons gaan afgesny wees van die buitewêreld as dit regtig reën, Pa weet, nè? Met die brug wat nog in aanbou is en die padverlegging by die drif.”
“Dis hoekom ek so ongeduldig was dat julle moes kom. Jy weet hoe vinnig kom die spruite en die rivier af wanneer dit reën. En hulle het alreeds water van gisteraand en laas nag se bietjie reën.”
“Sodra julle mans julle hande gewas het, kan ons maar gaan eet. Bennie, sal jy vir Jessica gaan roep vir ete wanneer jy klaar is?”
“Goed, Ma.” En toe draai hy fronsend na sy pa. “Waar kom Pa vaneffe daaraan om vir Jessica te sê Pa het gedink haar naam is Julia?”
Oom Daan krap sy kop. “Maar het jy dan nie in daardie brief wat jy van Biesiesdal af geskryf het, iets geskryf van ’n Julia wat darem sorg dat jy af en toe iets in jou maag kry nie?”
Bennie knik sy kop gelate. “Ja, ek het, Pa. Maar Jessica weet nie eens ek ken vir Julia nie. Dis ook nie nodig dat sy moet weet ek ken Julia nie. Netnou glo sy ek het ’n dieper verhouding met Julia gehad of so iets. Ek wil nie hê my toekomstige vrou moet dink ek hou my met Julia se soort op nie. Pa sou verstaan het wat ek bedoel as pa Julia moes sien.”
“Ag, toe maar, dis nie so erg nie, my seun,” paai tant Millie. “Ek het die ding mos darem reggepraat. Toe, loop was nou julle hande!”
“Joos, jy moet kom dat ons kan ry,” skud tant Mart vir oom Josie uit sy slaap. “Dit gaan reën. Hier het al twee yslike druppels op die voorruit geplof. Netnoumaar val ons vas hier in die modderpaaie.”
“Hoekom het jy my so lank laat slaap? Dis dan al skemer buite?”
“Dis g’n skemer nie. Dis die donker wolke wat dit so dynserig maak daar buite. Maar as ons langer hier sit, sal die nag ons vang.”
“Ek moet jou sê, ek voel nou skoon ’n ander mens,” sê oom Josie toe hy uiteindelik agter die stuurwiel inskuif. “Daardie pille doen wondere.”
“Watse pille ís dit, Josie? Is dit regtig vir … vir jy weet wat?”
“O, ja. Wil jy nie ook een probeer nie?” terg hy haar. “Ou Mart, as hulle vir ons van daardie pille gee, en hulle gooi ons weer saam in ’n dubbelkamer, dan gaan die vonke spat.”
“Joos!” sê tant Mart skerp. “Watse stuitigheid is dit nou met jou? Ek ken jou mos nie so nie!”
“Pasop dat jy my nie eersdaags vir die eerste keer regtig leer ken nie. Toe, nou moet jy jou oë oophou vir die naambord. Jy moenie dat ons weer verbyry nie, my dier.”
Tant Mart is skielik maar te dankbaar dat sy ’n rede het om haar kop weg te draai, СКАЧАТЬ