Elza Rademeyer Omnibus 4. Elza Rademeyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ natuurlik was ek daar. Ek en oom Joos Landman was in kamer …”

      “Watse onsin raak jy kwyt!” sê oom Josie ergerlik oor haar skouer.

      “Ag, vergeet dit maar, juffrou. Al wat ek eintlik wil sê, is dat ek my onderstel gekry het. Julle hoef nie verder te soek daarvoor nie. Tot siens!”

      “Is jy regtig kinds?” raas oom Josie toe sy die gehoorstuk terugplaas. “Die hele George gaan nou weet ons twee het by mekaar geslaap in een kooi. Sal my niks verbaas as dominee dit ook te hore kom daar op Biesiesdal nie!”

      “Jy reken dit kan straks gebeur, Josie?”

      “Ag, kom ons ry. As ons so draai, kom ons donker vanaand op Doupan aan.”

      Vir ’n lang ruk is dit doodstil in die motor. Tant Mart sit en wonder of dominee Nel regtig sal hoor dat sy saam met ’n man in ’n bed geslaap het. Sy sal haar mos morsdood skaam!

      “Mart! Jy moet nou kyk vir die naambord van die plaas. Sal seker niks anders as ’n stuk verroeste sinkplaat met ’n paar skewe letters op wees nie.”

      Later raak oom Joos bekommerd. “Mart, ons het darem nou al bitter ver gery. Sou ons op die regte pad wees?”

      “Ek weet nie, Josie. Dis dan net bosse en bome. Het die petroljoggie nie gepraat van ’n houtbruggie wat ons moet oor nie?”

      “Nee, hy’t dan juis gesê as ons by ’n houtbruggie kom, moet ons weet ons is verkeerd. Dan het ons te ver gery.”

      “O gaats, Joos, dan is ons verkeerd. Kyk, hier is die houtbruggie reg voor ons.”

      Oom Josie bring die motor tot stilstand en frons. “En jy’t nêrens ’n afdraaipad gesien nie, Mart?”

      “Nee. Ver terug was daar een, maar daar was so ’n sierlike boog oor die pad, dit kon tog nie hy gewees het nie?”

      “Hoekom nie?”

      “Is jy verspot! Net ryk, vooraanstaande mense het geld om sulke naamborde aan te bring op ’n plaaspad.”

      “Wat het daarop gestaan?”

      “Nee wat, Josie, ek het nie eens gekyk nie.”

      Oom Josie sug. Toe trek hy die motor onder ’n boom in en skakel die enjin af.

      “En nou? Ons sal die plek mos nooit kry as jy hier wil sit en wag totdat hier eendag ’n motor kom om die pad te vra nie. Ons het dan wanneer laas ’n voertuig teëgekom!”

      “Mart, my rug is morsaf. Gee aan daardie bottel water by jou voete.” Tant Mart sit verstom en toekyk terwyl oom Josie twee van sy pilletjies sluk en uitklim om hom ewe gemaklik op die agterste sitplek van die motor tuis te maak. “Jy kan mos nie nou hier wil lê en slaap nie, Joos?”

      “En vir wat nie? Ek is nie meer ’n jong man wat kan aanhou sonder om moeg te word nie, Mart. Hou nou jou mond sodat ek vir ’n paar minute my oë kan sluit.”

      Dis juis op hierdie tydstip wat Bennie en Jessica by die sierlike boog wat die pad na Doupan aandui, indraai. Bennie bring ook sy motor onder ’n boom tot stilstand en kyk dan deurdringend na Jessica. “Jessica, mag ek jou ’n guns vra?”

      Sy ignoreer sy vraag en staar stip deur die venster aan haar kant, onbewus van die pleitende uitdrukking in sy oë.

      “My meisie, ons kan nie só daar by my ouers aankom nie. Wat gaan my ma-hulle dink! Sal jy nie maar probeer om normaal op te tree nie? Ons kan die vete tussen ons later uitstryk. Die een of ander tyd moet ons gesels, maar, asseblief, laat dit net vir ’n rukkie daar. En probeer om darem tog net vriendelik teenoor my ouers te wees. Sal jy?”

      Voor sy verbaasde oë ondergaan Jessica net daar ’n metamorfose. “Ag, alles reg, man,” lag sy hom stralend toe. “Moenie bekommerd wees nie. Ek sal niks voor jou ouers laat blyk van enige onenigheid tussen ons nie. Ry, ek is nuuskierig om die plaas te sien.”

      Hy frons bekommerd. Bedoel sy wat sy sê, of is sy dalk met die een of ander slenter besig?

      “Komaan, wat kyk jy my so verstom aan? Ek is moeg van kwaad wees en kwaad lyk. Ek sal, wanneer ons alleen is, weer kwaad lyk.”

      “Ek weet nie of ek jou moet vertrou nie,” spreek hy sy vertwyfeling hardop uit.

      “Luister, ek weet hoe jy voel. Ek weet mos hoe ek sou gevoel het as ek met ’n suur dikmondvriend by my mense sou aankom. Ek het die strydbyl neergelê. Tevrede?”

      “Meer as tevrede, baie dankie, Jessica.” En om sy dankbaarheid te betoon, plaas hy sy hand oor hare.

      ’n Gebaar wat maak dat sy al haar wilskrag moet inspan om dit nie weg te klap nie. Toe maar, besluit sy in haar enigheid, haar kans sal kom. Sy moet net geduldig en lieftallig bly totdat sy by ’n telefoon kan uitkom.

      Op sy beurt dink Bennie weer hy glo haar glad nie. Maar laat sy dit net waag om enige streke uit te haal! Sy hande brand al lankal om haar oor sy skoot te trek en haar nukke uit haar uit te klop.

      Daan de Lange hou al van vroegmôre af die plaaspad dop. So dan en wan spreek hy sy kommer hardop uit. “As daardie kinders nie nou kom nie, gaan hulle probleme hê om by die huis uit te kom. Dit het laas nag hoeka al kwaai gereën bo in die berg, en hierdie dreigende wolke voorspel nóg groot reën.”

      “Het jy gepraat?” vra sy vrou, Millie, plotseling vanuit die deur toe sy nader kom met ’n skinkbord tee.

      “Ek weet nie waar draai die kinders so nie. Bennie het mos gesê hulle gaan vroeg ry toe hy gisteraand daar van Oudtshoorn af gebel het, het hy nie? Jy weet, as hierdie wolke oopbars, is dit ’n kwessie van ’n uur en al die riviere is vol.”

      “Ek het nooit aan die padverlegging hier onder in die drif gedink nie, weet jy, Daan. Bennie sal mos nooit daar kan deur as die spruit afkom nie.”

      “Dis wat my bekommer, vrou. Maar hoor hier, is dit nie ’n motor wat nou daar op die oorkantste bult verskyn het nie?”

      “Dit lyk so. Wag, ek gaan gou ’n kam deur my hare trek. Ons moet mos darem indruk maak op Bennie se vriendin.”

      Oom Daan glimlag toe hy hoor hoe tant Millie links en regs bevele daar in die kombuis vir die huishulp gee voordat sy kamer toe trippel met die gang langs. Dit is nogal ’n belangrike gebeurtenis wat vandag plaasvind, dink hy by homself. Dit is die heel eerste meisie wat Bennie huis toe bring. Gits, wat is haar naam nou weer? Ai, hy is tog so sleg wanneer dit by die onthou van name kom. Maar dis ook darem seker nie die ergste nie. Bennie sal haar tog mos voorstel, dink hy terwyl hy gretig die motor op die stoep gaan inwag. Die motor het ook skaars stilgehou, toe maak hy galant die meisie se deur vir haar oop.

      Sy gaan van hierdie omie met sy goedige gesig hou, is Jessica se eerste gedagte toe sy uitklim en die oom sy uitgestrekte hand neem. Al is hy die pa van ’n skobbejakseun soos Bennie de Lange!

      “Jessica, dis nou my pa, Daan de Lange, en pa, Jessica Pretorius,” stel Bennie haar vinnig voor.

      “Aangename kennis, Jessica,” sê oom Daan. En toe fronsend: “Jessica? Hoekom het ek dan nou gedink jou naam is Julia?”

      Tant СКАЧАТЬ