Elza Rademeyer Omnibus 4. Elza Rademeyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ pille het jy dan vir jou gekoop?”

      “Ag, sommer pilletjies,” antwoord oom Josie ontwykend. Hy prikkel so tant Mart se nuuskierigheid nog meer.

      “Het jy dan ’n kwaal of iets?”

      “Watwou ek ’n kwaal hê! Ek makeer niks.”

      “Jy makeer niks, maar jy koop darem pille? Dit verstaan ek nou glad nie.”

      “Jy hoef ook nie te verstaan nie, Mart. ’n Man wil maar partykeer ’n bietjie hups voel,” skok hy haar tjoepstil.

      Toe hulle Knysna bereik, stop oom Josie by die eerste motorhawe. Die geluk is aan hulle kant, want toevallig weet die petroljoggie presies waar die plaas Doupan geleë is. Dog, dis ’n ander saak om die pad daarheen te beduie. En toe hulle uiteindelik daar wegry, het hulle slegs ’n vae benul van in watter rigting die plaas geleë is.

      Jessica nestel haar kop met ’n gevoel van geluksaligheid teen Bennie se bors en sluit haar oë. Sy voel hoedat hy deur die badkamer se deur met haar beweeg.

      Hy dra haar bed toe, flits dit deur haar gedagtes, maar sy is willoos om haar teen te sit. Waarom moet sy? Dis nie vir Julia wat hy wil hê nie. Dis vir haar, Jessica. Na die duiwel met Julia! Die een of ander tyd sal Bennie haar tog vertel van Julia, en dan sal sy hom vertel dat sy weet. Dat dit nie saak maak nie, nie regtig nie. Haar liefde vir hom is groot genoeg om hom te vergewe. Sy sal hom help om te vergeet dat …

      Haar gedagtes stol en sy staar hom verskrik aan toe sy sonder enige ontsag op die bed neergegooi word. Wat het gebeur? Hoekom lyk sy gesig dan nou so anders? So asof hy met afgryse na haar kyk!

      “So, dan ís jy niks anders as ’n regte klein flerrie nie! En glad nie uitsoekerig nie. Of dit nou die vent van gisteraand is, en of dit nou ’n eerbare man is wat jy probeer verlei, maak klaarblyklik aan jou geen saak nie! Loop was jou gesig dat ons kan ry,” en sonder meer keer hy sy rug op haar.

      Die deur het lankal agter hom toegegaan, toe sy nog versteen in die lugleegte waar sy gesig was, lê en staar. Dis asof die betekenis van sy woorde nie tot haar verstand kan deurdring nie. Langsamerhand kom sy egter tot die besef dat hy haar nie net tot in haar siel geskok het met sy wrede insinuasie nie, maar dat hy haar ook verneder het. Tot in die laagste vorm van vernedering! En eers toe die warm trane deur haar wimpers pers, kom sy in beweging.

      Haar gesig is skoongewas, maar bleek en uitdrukkingloos toe sy ’n rukkie later swygend langs hom in die motor klim. Sy is bewus daarvan dat hy sydelings na haar blik, maar sy hou haar argeloos, en eers op George word die stilte tussen hulle verbreek toe hy voor ’n kafee stilhou en uitklim.

      “Jy sit stil!”

      Dis ’n bevel, dink Jessica wrang. Moet sy nie nou probeer om weg te kom nie? Maar haar tas en tjekboek is alles in die bagasiebak. En natuurlik, hy staan met opset so in die kafee dat hy haar kan dophou. Hoe ver gaan sy kom as sy probeer om weg te kom voordat hy haar inhaal?

      Haar kop ruk op toe sy iemand skielik luid sy naam hoor sê.

      “Bennie de Lange! Wanneer laas het ek jóú gesien? En vreemd genoeg, net gister het ek ook jou naam gehoor. Maar dit was darem seker net van ’n naamgenoot wat die oumense gepraat het, want daardie Bennie de Lange word gesoek vir die ontvoering van ’n meisie. Hy en ’n Jan van Zyl. Of hét jy ook gehelp met die ontvoering?”

      Hy lag bulderend vir sy grappie, maar in Jessica word dit yskoud van vrees. Want dis vir haar baie duidelik dat Bennie bot is teenoor die verkeersman. Ook sy kry ’n vernietigende kyk toe hy in die motor klim en daar is ’n meedoënlose uitdrukking op sy gesig toe die motor met ’n vaart wegry voor die kafee.

      4

      “Ek dink ons moet eers hier in ’n restaurant eet voordat ons uitry Doupan toe,” stel oom Josie voor toe hulle deur Knysna ry. “Daardie ou pakkie skyfies wat jy op Wildernis vir ons gekoop het, was net genoeg om my honger te maak, Mart.”

      “Ja, ek glo nie ons gaan gou weer kos sien vandag nie. Arme Jessica, sy gaan dalk bitterlik ontsteld wees. Sy weet tog seker nie van Bennie se dinge nie?”

      “Nee, hý sal haar tog nie vertel nie, maar dit kan wees dat Julia haar al ingelig het.”

      “Haai, Joos, sê nou Julia het Jessica …”

      “Bly stil, Mart. Jy spreek nie daardie gedagtes van jou hardop uit nie!”

      Tant Mart bly stil, maar haar kommer oor Jessica se veiligheid duur voort, en terwyl hulle ’n rukkie later in die restaurant sit en wag vir hul bestelling, roer sy die saak weer aan.

      “Joos, dink jy Bennie se ouers sal darem keer as Julia vir Jessica … e … iets wil aandoen, of so?”

      “Keer? Ek weet nie, Mart. Jy weet sulke belangrike mense leef anders as ons. As hulle net ’n glas voor die mond en ’n bottel in die hand het, kan hoor en sien vergaan om hulle.”

      Tant Mart maak ’n jammerlike klikgeluidjie met haar tong. “Om te dink ek het nogal gedink dié Bennie kom uit ’n ordentlike huis. Hy’t so goed van buite gelyk.”

      “Ja, maar so is die lewe maar. In vandag se lewe kan ’n mens niemand meer vertrou nie. Mooi, hier kom ons kos.”

      “Dit lyk heerlik,” sê tant Mart en val dan ook onmiddellik weg aan die biefstuk nadat oom Josie die seën gevra het. Sy is egter spyt dat sy dit bestel het, want hoe eet ’n mens nou biefstuk as jy nie tande het om mee te kou nie? Hoe meer sy kou, hoe minder wil dit fyn kom. Oplaas besluit sy om maar die kans te waag en die stuk vleis af te sluk. Dis ’n fout, want dit steek vas en hoe groter haar oë rek en hoe harder sy sluk, hoe meer weier die vleis om die pad na haar maag te vind.

      Toe oom Josie uiteindelik opkyk en sien wat aan die gang is, het tant Mart reeds trane in haar oë. Vir ’n oomblik skrik hy hom boeglam vir haar pers gesig en pas toe maar die enigste raad waarvan hy weet toe en tref haar met ’n allemintige hou tussen die blaaie. Dit is verstandige optrede op hierdie tydstip. Die koutjie skiet met ’n boog deur die lug om ’n goeie meter verder onder ’n tafeltjie te lande te kom.

      “Dankie tog, Josie,” prewel tant Mart verleë. Sy is dankbaar dat hulle twee alleen in die restaurant is en soek in haar roksak vir ’n snesie. Sy frons. Wat voel dan nou so snaaks hier in haar roksak? So bekend?

      “Haai, Josie, kyk! Hier’s my onderstel!”

      “Sit weg die goed, Mart. ’n Mens hou nie sulke onfatsoenlike goed in die lug vir almal om te sien nie! Wys jou maar net, jy is ook al aan die kinds word.”

      “Gmf! Asof dit ek was wat dit daar weggesteek het! Haai, dit was ek. Nou onthou ek. Dit het my seergemaak,” verdraai sy vinnig die waarheid. “Ons sal die hotel moet laat weet hulle hoef nie meer daarna te soek nie, weet jy, Joos?”

      “Ek gaan hulle nie sê nie. Jy kan self vir hulle vertel van jou kindsheid.”

      “Ek sal ook. Jy moet net vir my by ’n telefoonhokkie stilhou. Ons kan mos nie dat daardie arme mense die hele George omkeer op soek na goeters wat nooit weg was nie.”

      Die ontvangsdame is egter nie meer dieselfde een wat die vorige nag daar diens gedoen het nie. En sy weet van geen sout of water, óf van tande wat weg was nie.

      “U sê u is mevrou Steenkamp СКАЧАТЬ