Rabbedoe se temmer. Elza Rademeyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ haar blik oor die werf dwaal, en ervaar skielik iets wat soos hartseer voel. “Ek hoop die henne lê goed, en dat Piet nie die pad sal vat nie.”

      Tant Ellie pink ook onverwags ’n traan weg. “Mooi ry, en moenie mevrou Maartens se adres verloor nie.”

      “Hoe ’n soort mens was my ma, tant Ellie?” vra Vicky, traag om te ry.

      “Jy’t haar mos geken. Jy was dan al sewentien toe sy dood is.”

      “Ek weet, ja. Maar na wie aard ek? Na haar of na my pa?”

      “As ek moet sê, het jy iets van albei in jou. Maar jou rabbedoestreke en gekruide taal kom definitief nie van jou ma af nie. Sy was ’n verfynde dame. Tog kon sy op haar punte staan. Sonder haar sou jou oorlede pa van die begin af tot mislukking gedoem gewees het. Jou pa het die plaas by sy ouers geërf, maar as dit nie vir jou ma was nie, sou Rietvlei nooit die spogplaas geword het waarop jy grootgeword het nie. Die toekoms sal leer of jy jou ma se staal in jou het, en of jy ook sommer net deur die lewe gaan ploeter soos jou pa. En nou moet jy ry, dit word laat.”

      2

      Sy sal tant Ellie wys sy is nie soos haar pa nie, neem Vicky haar voor toe sy die draadhek agter haar toemaak en haar blik vir oulaas oor die werf laat gly. Sy sal uitstyg in die lewe. Elke sent wat sy verdien, gaan sy spaar. Kort voor lank kom koop sy Rietvlei onder die Engelsman se bas uit!

      Die pad is lank. So nou en dan kom sy agter Jorsie se spoedmeter toon aan dat sy te vinnig ry. Dan verminder sy teësinnig spoed, want nugter weet wat sy gaan maak as Jorsie haar in die steek laat. Dis nie meer die tyd toe sy haar pa kon skakel in noodgevalle en woerts-warts was sy geholpe nie. Maar nou ja, sy sal haar deur niks laat onderkry nie. Buig of bars, sy sal die heel boonste sport bereik! En nie wanneer eendag nie, sommer baie gou!

      Die motor het nie lugverkoeling nie. Dis einde November en bloedig warm. Vicky is natgesweet en moeg toe sy uiteindelik by die adres in Plattekloof aankom. Vir ’n wyle bly sy sit om eers die plek in oënskou te neem. Dit lyk nie te sleg nie. Mevrou Maartens se huis is weliswaar nie so groot en modern soos die meeste ander huise in die straat nie, maar dit lyk skoon en netjies.

      Sy knap eers vinnig haar grimering op voordat sy voordeur toe stap en die klokkie druk. Die vrou wat die deur kom oopmaak, is nie meer so jonk nie, maar sy lyk ver van twee en negentig af. Die wyse waarop sy vraend bekyk word, sê vir Vicky die vrou weet nie mevrou Maartens verwag haar nie.

      “Goeiemiddag,” groet sy dus vriendelik. “Ek is Vicky Webster, mevrou Maartens se nuwe geselskapsdame. Sal u asseblief vir haar sê ek is hier?”

      Die vrou frons. “Maar … e … Wag, kom eers binne, dan kan ons gesels.”

      Vicky volg die vrou na die sitkamer en neem op ’n stoel plaas toe die vrou aantoon sy moet sit. Sy kruis haar bene en loer vlugtig rond. Antieke meublement en Persiese matte …

      “U betrap my nou ’n bietjie onverhoeds,” sê die vrou. “Ek is Sarita, mevrou Maartens se dogter. My moeder het ongelukkig nie kans gehad om vir my te sê dat u op pad is nie.” Sy swyg ’n wyle, ’n hartseer trek op haar gesig. “Ek is jammer ek kon u nie laat weet nie, juffrou Webster, maar my moeder het gisteroggend ’n hewige hartaanval gehad. Sy is gisteraand oorlede.”

      Vicky se oë rek. “Oorlede?”

      “Ja. Uit die aard van die saak sal u diens dus nie meer benodig word nie.”

      Vicky is so verslae dat sy nie weet wat om te sê nie. Gelukkig lui die voordeurklokkie.

      Toe Sarita die vertrek verlaat om dit te gaan beantwoord, wonder Vicky onthuts wat haar nou te doen staan. Haar geld is so min, sy sal Calitzdorp kwalik weer haal. En wat sal tant Ellie sê as sy daarheen teruggaan? Wat ’n penarie!

      Maar dan word haar gedagtes kortgeknip deur ’n manstem in die voorportaal. “Is Tersia hier?” hoor sy hom vra.

      “Nee, sy werk mos nou. Ek weet nie of sy begrafnis toe sal kom nie,” hoor sy Sarita antwoord voordat daar êrens in die huis ’n telefoon begin lui.

      “Verskoon my, Wouter,” klink Sarita se stem weer op. “Die telefoon hou my al die hele oggend besig. Gaan solank sitkamer toe, ek is nou daar.”

      Toe kom die man die sitkamer binnegestap. En dis so amper of Vicky snak hardop na haar asem. Loshande die aantreklikste man wat sy in haar lewe nog gesien het!

      Hy sien haar nie dadelik raak nie. Dog, toe sy blik op haar val, steek hy vas en staar haar verras aan voordat hy glimlag. ’n Glimlag wat haar hart reg agteroor laat tuimel. Toe kom hy nader om voor haar te kom staan.

      “Ek is Wouter Hoyt,” sê hy. “En mag ek vra wie jy is?”

      “My naam is Vicky Webster.”

      “Is jy familie van die Maartense, of net ’n vriendin?”

      “Nie een van die twee nie,” sê Vicky, en maan haarself om nie te verdrink in sy mooi bruin kykers nie. “Ek het so pas hier gearriveer as geselskapsdame vir mevrou Maartens. Ek het nie geweet sy is intussen oorlede nie.”

      “Waar woon jy?”

      “Op Calitzdorp.”

      “Gits, dis ver. Wat gaan jy nou doen?”

      Sy lig haar skouers. “Ek weet nie. Seker maar terugry Calitzdorp toe.”

      Hy kyk haar vir ’n wyle opsommend aan voordat hy wegdraai en op ’n stoel teenoor haar plaasneem. “Jy kan vir ons kom werk?” sê-vra hy dan.

      Sy frons. “Wat bedoel jy daarmee?”

      “Ek en my broer soek toevallig ook ’n oppasser vir ons ouma. Sy woon by ons in die huis, net so drie huise verder af in die straat.”

      “Is jul ouma siek?”

      “Nee. Eintlik is sy blakend gesond. Haar verstand is net nie meer wat dit moet wees nie. Ons het ’n oppasser gehad, maar dié het verlede week bedank.”

      “Waar is jul ouers dan? Kan julle ma nie na haar omsien nie?”

      “Ons ouers is oorlede. Tans pas ek ouma Jennifer op, maar dis nie ’n man se werk nie. Ek gaan in elk geval ná die vakansie terug universiteit toe, dus moet ons dringend ’n oppasser kry.”

      “Is jou ouma gevaarlik? Ek bedoel, moet ’n mens versigtig wees vir haar?” vra sy lugtig, en voel hoe haar hart bolmakiesie slaan toe hy lag.

      “Nee, nie in die minste nie. Volgens die dokters is dit maar die gewone kindsheid wat sommige ouer persone opdoen as gevolg van verkalkte are. My broer het ’n advertensie in die koerant geplaas, maar tot dusver het ons nog geen reaksie daarop ontvang nie. So hoe lyk dit, stel jy belang? Ons sal jou goed betaal.” Toe noem hy ’n bedrag wat haar oë laat rek.

      “Jy kom darem nou skielik op my af.”

      “Ek sal jou sê wat: ek gaan stel jou voor aan my ouma, dan kan jy besluit of jy kans sien vir die werk.”

      “Goed dan,” stem sy in. “Miskien is dit ’n uitkoms vir my.”

      Voordat hulle verder kan gesels, kom Sarita die СКАЧАТЬ