Margot en die meerman. Anita du Preez

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ so eksoties nie. Ek gee musiek.”

      “Eksoties genoeg, sou ek sê,” sê hy en kyk haar opsommend aan. “Ek wou mos sê jy is nie jou gemiddelde sterfling nie.”

      “Ek is doodnormaal,” antwoord sy skerp. Hy moenie Wikus se streke uithaal nie. Sy is moeg daarvoor om te hoor dat sy anders is.

      “Agge nee,” spot hy, “ek het juis so ’n hekel aan normaliteit.”

      Iets omtrent die sangerige ondertoon van sy spraak bly haar steeds pla. Hoe kan sy oë so ’n besonderse kleur wees? Dit pas mos nie heeltemal reg by sy soel vel nie? Al is die kombinasie ’n reusesukses. Die langerige swart hare wat net onder sy ore teen sy nek lê en die vorm van sy sexy mond lyk dan na dié van ’n kontinentale eerder as ’n Suid-Afrikaanse man.

      “Bietjie van ’n baster,” sê hy.

      Sy kyk weg. Sy het sowaar al weer gestaar. Hy weet dit duidelik ook. Sy oë het gewys hy weet presies wat sy dink. Sy bloos diep uit haar nek by die gedagte dat hy weet dat sy hom aantreklik vind. Dis ongelooflik irriterend dat hy haar heeltyd een voor is. Hy is tog immers ooglopend jonger as sy.

      “My ma is Spaans,” beantwoord hy die vrae in haar kop. Hy stoot sy bord agteruit en vryf met ’n oordrewe gebaar genotvol oor sy plat maag. “My pa ’n Boer,” voeg hy by en rek sy lenige lyf uit.

      Die vent is so gemaklik in sy vel soos een of ander eksotiese soort kat, dink Margot.

      “My kat se naam is Petrus,” sê sy.

      Nou waar het dít nou vandaan gekom? Sy kan haarself skop! Die man weet goed watter effek hy op haar het. Jy kan dit sien aan die manier waarop hy sy onderlip liggies tussen sy tande vasbyt net voordat hy sy hand voor sy mond sit. Hy vergeet hy kan nie sy geamuseerde oë wegsteek nie. Hy speel met haar. Die blikskottel!

      “En jou papegaai s’n?” Die puntjie van sy tong is sigbaar tussen spierwit tande.

      Sy skuif haar stoel driftig agteruit.

      “Jammer … jammer! Dit was ongevraag.” Hy hou sy hand uit om haar te keer. “Simpel grappie, ek weet.”

      Sy gluur hom boos aan. Dié soort ding het sy nou regtig nie nodig van ’n japsnoet nie. “Ek word vier-en-dertig, meneer Lemmer, nie vier-en-tagtig nie. Nou weet jy.” Sy het geen idee hoekom sy die paar maande weg lieg nie.

      “En ek word een-en-dertig, juffrou Lombard.” Hy kyk haar onverstoord oor sy glas aan. “Dus is ons albei mooi verby die gevreesde syfer dertig. Nie dat dit ter sake is nie. Ek is nie bewus van enige wet wat sê dat mense wat saam iets eet presies ewe oud moet wees nie.”

      Hy leun oor en skink vir haar nog wyn in haar glas. Sy bly huiwerig sit. As sy nou loop, plaas dit dalk net meer klem op die feit dat sy dit nou uitgeblaker het dat sy weet sy is heelwat ouer as hy. Die blote feit dat sy gewys het dit pla haar, openbaar ook dat sy hulle in haar gedagtes opgepaar het en toe besluit het die ouderdomsverskil is ’n faktor.

      ’n Faktor in wat? ’n Romanse? As sy haarself kon skop, was haar skene al potblou. As sy net nie so vervlaks deursigtig was vir die mannetjie nie. Om een of ander rede sien hy regdeur haar, en dit ontsenu haar heeltemal. Sy sal haar wyn rustig klaar drink asof sy mooi outjies soos hy voor brekfis opeet, haar kop bymekaarhou en dan waardig die aftog blaas, besluit sy.

      Sy sit terug en neem klein slukkies van die wyn. “Hoe het jou ouers ontmoet?” vra sy om die stilte te verbreek.

      Sou dit deesdae deurgaan as gesofistikeerde small talk? Dié soort geselsies voel vreemd op haar tong. Dis nie asof sy gewoonlik tyd of lus het vir sulke praatjies nie. Sy het lankal verleer hoe dit werk. ’n Rekenaar vra nie daarvoor nie.

      “Wil jy regtig weet, of is jy nou net vriendelik?” vra hy tot haar verbasing.

      Sien hy al weer deur haar motiewe? Sy blou oë daag haar uit om eerlik te wees. Dit ruk haar nogal. Sy is nie gewoond daaraan dat mans oor so iets omgee nie. Normaalweg is hulle so in hul skik om oor hulleself te praat dat hulle nie eens so ver dink as om te wonder of jy regtig wil hoor of net voorgee nie.

      Sy vraag pas skielik nie lekker in haar prentjie van die stereotiepe man nie. Die enkeles met wie sy te doene gehad het sedert sy en Wikus uitmekaar is, het nie goed gereageer op haar reguit manier nie. Haar totale gebrek aan bedrog het veral nie goed afgegaan by Jac van Staden nie. Daardie laaste aand was beslis die nekslag. Toe hy met jaende drankasem op haar rusbank gesteurd vra: “Kry jy dan nooit lus nie?” kon sy haar darem net nie keer nie. “Ja, soms,” het sy geantwoord, “maar nie vir jou nie.”

      Dit was die einde. Sy het sedertdien nie eens weer probeer nie. Nou sit hierdie beeldskone, bloedjong skepsel hier voor haar en hy laat haar twyfel. Dis asof sy nie meer heeltemal so vasbeslote is nie. Sy raak bewus daarvan dat hy vraend na haar kyk.

      “Ek wil weet,” sê sy eenvoudig.

      “My pa was ’n toergids en my ma uit ’n skatryk Spaanse familie. Hulle het ontmoet toe haar ouers hom in Dar es Salaam gehuur het vir ’n toer deur Tanzanië. Dit was jou spreekwoordelike liefde met die eerste oogopslag.”

      “Vertel?” vra sy.

      “Albei my oupas was beneukte ou mans. My pa se pa het hom van die familieplaas in Suid-Afrika verjaag oor een of ander onbenullige misverstand. Hy was maar ’n anderster mens, my pa. Ook nie jou gewone sterfling nie.” Hy kyk op. “Soos ek vermoed jy ook nie,” sê hy met ’n laggie. “Hy het besluit om die wêreld aan te durf. Doodeenvoudig begin om mense deur Afrika op reise te neem. Later sy eie baie suksesvolle toermaatskappy bedryf.”

      “Gaan aan,” hou sy vol.

      “My ma se pa was van adellike afkoms en baie trots daarop. Hy was ’n suksesvolle argitek in Spanje. Nou nie in die klas van iemand soos Gaudí nie, maar uiters welgesteld. Hy het nie nodig gehad om te werk nie – ou familiegeld help nogal. Maar hy was dol oor reis. Veral eksotiese bestemmings het hom gelok. Dis hoe hy en sy vrou en dogter in Tanzanië beland het. The rest is history, soos hulle sê.”

      “En jy?” Snaaks, sy wil nou regtig weet.

      “Ek is gebore in Dar es Salaam, twee weke ná my ouers se troue.” Hy kyk af en peuter met ’n rafeltjie van die blou-en-wit blokkiestafeldoek. Hy torring dit uit en rol dit tydsaam tussen sy lang vingers op voor hy verder praat.

      “Ons het daar gewoon vir ’n paar jaar. Toe hier na die eiland verhuis. My pa se wanderlust het hom nooit gelos nie. Hy het op ’n dag net verdwyn. My ma was verpletter. So much for eternal love. Ons is terug Spanje toe na haar ouers. Ek het nie ingepas nie. Ek is later Suid-Afrika toe gestuur na my ander oupa. Ek het my hoërskoolloopbaan sommer daar by die plaaslike skool in Saldanha langs die Weskus voltooi. Daarna is ek Port Elizabeth toe. Ek het vir ’n tyd lank by ’n sportwinkel gewerk, en ná ure by die akwarium. Geld gespaar en mariene biologie by UPE gaan studeer. Nou duik ek vir ’n lewe.”

      Margot sit oopmond en luister. Hoe is dit moontlik dat iemand se stem jou kan laat voel of jy gestreel word? Sy skuif ongemaklik rond op haar stoel. Die son val nou skuins onder die sambreel in.

      “Dus,” sê hy met mondhoeke wat effens ondertoe aftrek terwyl hy haar vas in die oë kyk, “is ek nie net ’n bietjie van ’n baster soos ek netnou gesê het nie, maar ook ’n bietjie van ’n bastard, soos die Engelsman sou sê.”

      Sy woorde stuur koue rillings langs СКАЧАТЬ