Diep spoor. Jeanette Stals

Чтение книги онлайн.

      Alles is afgehandel en isangoma stuur ’n medisyneman saam met die familie terug om sy werk by hulle umuzi te gaan doen. Hy kou die kruiemedisyne wat hy saamgebring het fyn en slurp ’n bietjie water op om dit mee te verdun, loop van een hut na die volgende en sproei van die mengsel daaroor. Wanneer sy mond leeg raak, kou en slurp hy weer en herhaal die proses. Ook by die beeskraal.

      Klaar met hierdie behandeling, gaan haal hy houtpenne uit ’n velsak en smeer iets daaraan. Met ’n skerp klip maak hy ’n holte aan die regterkant van elke hut se opening en sit ’n pen in die grond. Ook by die beeskraal se hek, buite-om die umuzi en op al die ander plekke wat vir hom belangrik is, plant hy een van die penne. Toe hy daarmee klaar is, kry hy ’n vet os as vergoeding en vertrek weer.

      Die Oudste neem ’n gloeiende stomp uit die vuurmaakplek en druk dit in die hut waarmee Thabisa vir Lungile gehelp het. Blitsig vat die dekgras vlam en die hele hut brand af tot net as oorbly. Die heks se naam sal nooit weer genoem word nie en Oupa slag ’n bees om saam met die voorvaders die noue ontkoming te vier. Toe hy ’n paar druppels uit die galblaas op Thabisa laat val, borrel vreugde in haar op – sy is hier en sy lewe.

      Jabu het nie saam met hulle teruggekom nie, net vir hulle oupa gesê dat hy op reis gaan. Die Oudste het nie gevra waarheen nie, want diep in hulle harte was die familie verlig. Dis dalk beter dat Jabu eers ver weg ontslae gaan raak van die heks se invloed.

      Thabisa gaan uitgeput op haar slaapmat lê, maar sy kan nie slaap nie. Sy dink aan Jabu. Was dit woede of wou hy Lungile die pyn spaar? Keer op keer hoor sy weer die plofgeluid van die knopkierie en dit vra aanhoudend: Hoe kon dit sy wees? So mooi en sag. Hoe is dit moontlik? Sy wat vir my ’n eie suster geword het.

      Trane kom by die hoeke van Thabisa se oë uit en loop teen haar slape af. Sy kan dit nie keer nie. En sy wil ook nie.

      7

      Stellenbosch

      ’NPAAR MAANDE NÁ GERRIT SE DOOD skryf Katrien vir Fransie by die goewermentskool in. “Jy is baie jonk,” sê sy. “Maar dis wat jou pa sou wou hê. Dat jy net so slim word soos hy was.”

      ’n Week later kom hy dikmond by die huis. “Ek hou nie van skool nie.”

      “Hoekom dan nou?” wil Katrien weet.

      “Meester Brown maak nie reg nie.”

      “Jy bedoel hy is nie Pappa nie?”

      “Nee, hy is nie.”

      Fransie was nog klein toe hy al op die bank in die voorhuis gesit en dophou het waar Gerrit die kinders leer. Soms het hy aan die slaap geraak, maar meestal het hy grootoog na Gerrit se lesse geluister.

      “Wat doen hy wat anders is?” probeer Katrien agter die kap van die byl kom.

      “Hy praat net Engels en hy slaan ons as ons nie verstaan nie.”

      “Vir jou ook?”

      “Nee. Maar hy sal nog.”

      “Sekerlik net as jy stout is, Fransie. Is die anders kinders baie stout?”

      Hy lag. “Party seuns trek gesigte as Meester nie kyk nie.”

      “Nou ja, dan kan jy mos verstaan dat hy die lat moet swaai.”

      Fransie raak weer ernstig. “Maar Pappa het altyd vertel van Holland. Al die plekke op die kaart gewys. Die kinders het nie gesigte getrek of geraas nie.”

      “Jou pa was ’n besonderse mens, Fransie. Daar is nie nog so ’n onderwyser soos hy nie.” Sy vryf oor haar seun se kop. “So, jy sal maar skool toe moet gaan en mooi vir meester Brown moet luister.”

      “Maar die ander seuns—”

      “Wat van hulle?”

      “Hulle is baie groter as ek.”

      “Dis omdat hulle plaaskinders is, eers skool toe kom as hulle al sewe of agt is. Maar Benjamin wat soggens saam met jou loop, is net ’n rapsie ouer as jy.”

      “Dis nie regverdig nie,” hou Fransie vol. “Ons is die enigste twee wat nie kan perdry nie, al die ander kan al.”

      “Oom Johannes leer jou tog.”

      “Maar hoe kan ek ordentlik leer as ons nooit meer plaas toe gaan nie?”

      Katrien СКАЧАТЬ