MALARZ DUSZ. Отсутствует
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу MALARZ DUSZ - Отсутствует страница 24
Название: MALARZ DUSZ
Автор: Отсутствует
Издательство: OSDW Azymut
Жанр: Юмористическая проза
isbn: 978-83-8215-103-9
isbn:
Montserrat nie musiała wchodzić do kuchni: córki i żona Bertrana wyszły na salę, zaalarmowane nagłym zamieszaniem. Emma zdziwiła się na widok podekscytowanej przyjaciółki; nie widziała jej od kilku miesięcy.
– Dalej, towarzyszko! – Montserrat szła z uniesioną pięścią między stolikami. – Dołącz do walki!
Większość robotników siedzących przy stołach nagrodziła ją oklaskami. Tylko niektórzy gwałtownie zerwali się z krzeseł. Na podłogę poleciały talerze i szklanki. Do lokalu weszło kilku przemoczonych metalowców. Bertrán spojrzał na Emmę, błagając ją wzrokiem, by zabrała stąd przyjaciółkę. W sali panował coraz większy zgiełk. Jakiś potężny mężczyzna zmusił do wstania klientów, którzy nadal siedzieli przy stolikach. Postawił mu się cherlak o zakazanej gębie. Żona Bertrana popchnęła dziewczynę w stronę Montserrat, świadoma niebezpieczeństwa.
Emma się wahała, ale kobieta postawiła sprawę jasno:
– Idź z nią, bo inaczej zdemolują lokal!
Konus o zakazanej gębie z hukiem poleciał na stół. Śmiechy zmieszały się z wyzwiskami pod adresem księży i burżujów.
Montserrat nadal trzymała w górze pięść, ale nie zaciskała jej już tak mocno. Spoglądała na Emmę: niezdecydowanie przyjaciółki nie umknęło jej uwadze. Wreszcie opuściła rękę.
Żona Bertrana znów popchnęła Emmę, tym razem mocniej.
Ta pokręciła głową, patrząc na Montserrat; dzieliło je kilka pustych stolików. Nie do końca rozumiała, co się dzieje. Zaledwie kilka godzin wcześniej biegła do przytułku, wystraszona błyskawicami rozświetlającymi miasto. „Co poza łaską zapewniają nam sakramenty święte? Trzy cnoty boskie. Jakie to cnoty? Wiara, nadzieja i miłość”. Potrafiła powtórzyć to bez zająknięcia! Siostra Inés wałkowała to z nią rano w słabo oświetlonym, zimnym pomieszczeniu. Emma trzęsła się w przemoczonym ubraniu przyklejonym do ciała. Robiła to przede wszystkim dla Dalmaua i Josefy, ale także dla swojej przyjaciółki, także dla niej – oczywiście! Żeby don Manuel uwierzył, że pozwala się nawrócić, żeby jej znowu nie zamknęli. A teraz Montserrat stała przed nią rozpłomieniona, pełna energii i zachęcała, by przyłączyła się do strajkujących robotników.
Chociaż Emma trochę wysuszyła się przy kuchni, dół jej spódnicy nadal był mokry. Przeszkadzał jej: ocierał się o nogi i przypominał o porannym biegu. Po to się tak stara, żeby teraz Montserrat przewodziła pikietom? „Wiara, nadzieja i miłość”. Roześmiała się, kręcąc głową.
– Nie – odpowiedziała.
– Stałaś się burżujką? – zakpiła Montserrat.
Stojące w pobliżu osoby wyczekująco patrzyły na Emmę.
Ta rozłożyła dłonie i pokazała swój strój, obrzucając go pogardliwym spojrzeniem.
– Chcesz mi pomóc w zmywaniu? – zapytała w odpowiedzi. – Niedługo będzie dużo brudnych naczyń – dodała, przebiegając wzrokiem po stolikach.
– No to sobie zmywaj! – rzuciła lekceważąco Montserrat, po czym ponownie wzniosła pięść. – Strajk! – krzyknęła.
Uczestnicy pikiety opuścili lokal w ślad za nią. Zapanowała cisza, którą po chwili przerwał Bertrán.
– Zbierzcie wszystko, co pozwalali! – nakazał kobietom.
STRAJKUJĄCY METALOWCY NIE ZDOŁALI skruszyć właścicieli fabryk. Po dwóch tygodniach do strajku przyłączyli się furmani, stolarze i węglarze. Dochodziło do krwawych zajść. Jeden z właścicieli zaczął strzelać do pikiety, która próbowała zmusić go do zamknięcia warsztatu; ranne zostały trzy osoby. Manifestanci atakowali tych, którzy nie chcieli przyłączyć się do strajku. Na początku stycznia 1902 roku konny oddział Gwardii Obywatelskiej natarł na trzy tysiące robotników, także kobiet, którzy zebrali się w miejscowości La Mina nad rzeką Besòs. Wiele osób zostało rannych, czterdzieści zatrzymano. Córeczka jednego z metalowców umarła z głodu. Strajkujący nie mieli pieniędzy, żeby wyżywić rodziny. W orszaku żałobnym szły ponad trzy tysiące osób.
Pod koniec stycznia organizacje robotnicze wezwały ludność do składania datków w wysokości dziesięciu centymów tygodniowo, by wspomóc strajkujących i ich najbliższych.
Montserrat – do tej pory oddana walce duszą i ciałem do tego stopnia, że nawet sypiała na ulicy – zaczęła znowu zaglądać do matki. Przychodziła wieczorami na kolację i znikała. Jej brat dobrze zarabiał, wiedziała, że ma oszczędności. W domu nie brakowało jedzenia. Początkowo zabierała resztki dla towarzyszy, po kilku dniach zaczęła przyprowadzać ich do domu.
Dalmau unikał tych kolacji, wolał siedzieć do późna w pracy. Wiedział, jak siostra potraktowała Emmę i że ta postanowiła przerwać naukę u pasterzanek.
– Niech ją pierdolą! – wykrzyknęła.
Bał się, że to właśnie czeka jego siostrę. Ksiądz Jacint poskarżył się, że Montserrat przestała przychodzić na katechezy, narzekał także don Manuel.
– Dałem słowo honoru komendantowi, synu – ostrzegł. – Jeżeli twoja siostra zawiedzie, będzie musiała wrócić do więzienia.
– Nie wystarcza panu moje osobiste zaangażowanie? Mogę pracować więcej. Nie odpowiada to panu? Montserrat nie czuje się dobrze… W więzieniu dużo przeszła, wciąż do siebie dochodzi. Czasami… Czasami nie chce wychodzić z domu.
Mistrz zacisnął wargi i skinął głową, nie do końca przekonany.
Na razie jest bezpieczna, pomyślał Dalmau w drodze powrotnej do domu; było już dobrze po północy. Wyglądało na to, że don Manuel uwierzył w jego tłumaczenia, a przynajmniej przyjął je do wiadomości. Jeżeli nie złoży doniesienia, wojsko ani policja nie będą sobie zawracać głowy jego siostrą – miały poważniejsze problemy.
Kiedy otworzył drzwi mieszkania, opadło go zmęczenie. Marzył tylko o tym, by położyć się do łóżka. Był już po kolacji: Paco co wieczór przynosił mu jedzenie z pobliskiej jadłodajni. Podczas posiłku asystowali mu najczęściej malcy mieszkający w fabryce – Dalmau zawsze coś im zostawiał. Po wejściu do mieszkania wpadł na matkę i siostrę, które czekały na niego w jadalni.
– To prawda, co mi powiedziała matka? – zapytała Montserrat, nawet nie przywitawszy się z bratem.
Dalmau westchnął, zdejmując płaszcz.
– Przypuszczam, że tak – odpowiedział i usiadł z nimi przy stole. – Skoro ci powiedziała.
– To prawda, że Emma chodzi za mnie do zakonnic?
Dalmau spojrzał na Josefę.
– Wymknęło СКАЧАТЬ