Ballada ptaków i węży. Suzanne Collins

Чтение книги онлайн.

      Nie czułby się bardziej obnażony, nawet gdyby stał nago na środku Corso. Wtedy przynajmniej mógłby uciec. Teraz był uwięziony i na widoku, i po raz pierwszy zdał sobie sprawę z tego, że zwierzęta w zoo nie mają się gdzie ukryć. Dzieci zaczęły z ożywieniem rozmawiać ze sobą i wskazywać jego mundur, przyciągając uwagę dorosłych. Twarze wypełniały całą przestrzeń między prętami. Najstraszniejsze były jednak ustawione z dwóch stron kamery.

      Kapitolińskie wiadomości. Ze swoimi wszechobecnymi transmisjami i chwytliwym sloganem: „Jeśli nie ma tego u nas, to to się nie dzieje”.

      Dzieje się i on w tym uczestniczy. Teraz.

      Niemal czuł, jak pojawia się na żywo wszędzie w całym Kapitolu. Na szczęście pod wpływem szoku wmurowało go w ziemię, bo szaleńcze bieganie w kółko w poszukiwaniu drogi ucieczki byłoby jeszcze gorsze od sterczenia wśród hołoty z dystryktów. Nie istniała łatwa droga na zewnątrz, tę arenę zbudowano dla dzikich zwierząt. Próba ukrycia się byłaby chyba najbardziej żałosna. To dopiero stanowiłoby smaczny kąsek dla dziennikarzy. Puszczaliby materiał w kółko, aż do wyrzygania, doszłaby jeszcze głupawa muzyczka i podpisy. Snow się posypał! Włączyliby to do prognozy pogody: Snow źle znosi upały! Musiałby to oglądać do końca życia. Nie mógłby się bardziej zhańbić.

      Co mu pozostało? Jedynie nie stracić zimnej krwi i patrzeć prosto w kamerę, dopóki nie nadejdzie ratunek.

      Wyprostował się jak struna, lekko odchylił ramiona i zrobił znudzoną minę. Widownia zaczęła go nawoływać – najpierw rozległy się wysokie głosiki dzieci, potem dołączyli dorośli, pytając, co robi, dlaczego jest w klatce, czy potrzebuje pomocy? Ktoś go rozpoznał i jego nazwisko rozniosło się jak ogień wśród tłumu, który gęstniał z chwili na chwilę.

      – To dzieciak Snowów!

      – Jakich Snowów?

      – No wiesz, tych od róż na dachu!

      Kim byli ci wszyscy ludzie pętający się w zwykły dzień po zoo? Nie mieli pracy? A dzieci nie powinny być w szkole? Nic dziwnego, że w kraju panował taki bałagan.

      Trybuci okrążyli Coriolanusa, drażniąc się z nim. Była wśród nich para z Jedenastego Dystryktu, mściwy drobny chłopak, który domagał się jego śmierci, i kilkoro innych, nowych. Przypomniał sobie wybuch nienawiści w ciężarówce i zaczął się zastanawiać, co by się stało, gdyby go teraz zaatakowali. Być może widownia by im kibicowała.

      Starał się nie panikować, ale czuł pot spływający mu spod pach. Wszystkie twarze – trybutów obok, tłumu za ogrodzeniem – zaczęły się zlewać. Rysy stały się nierozpoznawalne, zostały jedynie ciemne i jasne plamy skóry, przełamane różowawą czerwienią otwartych ust. Poczuł, że nogi mu drętwieją, a płucom brak powietrza. Zastanawiał się, czy nie spróbować wbiec na zjeżdżalnię, kiedy cichy głos za nim powiedział:

      – Przejmij inicjatywę.

      Nie musiał się odwracać, żeby wiedzieć, że to dziewczyna, jego trybutka, i poczuł nieopisaną ulgę, że nie jest całkiem sam. Pomyślał o tym, jak sprytnie zagrała na uczuciach widzów po ataku burmistrza i podbiła ich serca swoją piosenką. Miała oczywiście rację. Musiał pokazać, że wszystko idzie zgodnie z planem, inaczej przegra na starcie.

      Odetchnął głęboko i odwrócił się do Lucy Gray. Siedziała, spokojnie wsuwając za ucho białą różę. Właściwie nieustannie dbała o wygląd. Wygładziła falbanki w Dwunastce, rozczesała włosy na stacji, a teraz przyozdobiła się różą.

      Coriolanus wyciągnął do niej rękę, jakby była największą damą w całym Kapitolu.

      Kąciki ust Lucy Gray lekko się uniosły. Gdy przyjęła jego dłoń, poczuł, jak maleńka elektryczna iskra przeszywa jego ramię. Miał wrażenie, że wraz z nią przeszła na niego część scenicznej charyzmy Lucy Gray. Skłonił się lekko, a ona wstała z ostentacyjną elegancją.

      Ona jest na scenie, ty też, a to jest spektakl, pomyślał i uniósł głowę.

      – Zechcesz poznać kilkoro moich sąsiadów? – spytał.

      – Będę zachwycona – odparła, całkiem jakby rozmawiali podczas popołudniowej herbatki. – Lepiej prezentuję się z lewej – mruknęła, lekko dotykając policzka.

      Nie był pewien, co zrobić z tą informacją, więc poprowadził Lucy Gray na lewo. Uśmiechnęła się szeroko do widzów, jakby ją cieszyło, że się tu znalazła, ale kiedy szli w stronę prętów, ściskała jego palce jak imadło.

      Płytka fosa między formacją skalną i kratami małpiarni kiedyś tworzyła barierę wodną oddzielającą zwierzęta i gości, zdążyła jednak całkowicie wyschnąć. Pokonali trzy stopnie w dół, przeszli przez fosę i wspięli się na płytę, która biegła wzdłuż ogrodzenia, po czym stanęli oko w oko z widzami. Coriolanus wybrał miejsce oddalone o kilka metrów od jednej z kamer – niech zrobi na niego najazd – gdzie tłoczyła СКАЧАТЬ