Ze staropolskich anegdot i przypowieści. Aleksander Brückner

Чтение книги онлайн.

      Kiedy zawarto wszelki sposób do mówienia.

      Jakoż i pismo wyniść ma na ludzkie oczy?

      Abo go spalą, abo mól w kącie roztoczy.

      Choćby i wyszło, tyle głosu uczyni,

      Co drumka abo mucha w hirkańskiéj pustyni.

      Przedawszy parę wołów chłopek na Kleparzu:

      Przynieś, co najlepszego trunku, gospodarzu!

      Postrzegszy frant gospodarz u błazna piéniędzy,

      Skosztować małmazyey poda mu czym prędzéj.

      Rozumiał ów, że piwo, jakie pijał doma;

      Że słodsze, będzie groszem abo droższe dwoma,

      Ani będzie od mazi droższa małmazyja.

      Dobywszy z torby kukle, gryzie a popija.

      Aż skoro trzeci garniec zawróci mu głowę —

      Nie wié, że już piéniędzy zostawił połowę —

      Poszedł ze psy na barłóg. Nazajutrz, kukiołki

      Zażywszy, każe znowu na swe nosić wołki.

      Pije po wczorajszemu; aż skoro dzień trzeci,

      Pyta, co za ten trunek przychodzi Waszeci?

      Jakby chłopa koprową gomułką w pół przeszył,

      Tak się, słysząc, że wszytko zostawi, ucieszył.

      A szynkarz, kiedy z niego drwiąc piéniądze chowa:

      Mędrszy pójdziesz do domu, niźli do Krakowa.

      Napiwszy i potrzebnéj nauczywszy sztuki,

      Jedeneś koszt za trunek dał i od nauki.

      Nie do smaku – do targu abo do szacunku,

      Nie do gęby, – każ dawać do kaléty trunku.

      A chłop idąc do domu, w czuprynę się skrobie;

      A toż Bysin mazija, a toż Kraków tobie!

      Dość chłopu łba gorzałka, dość piwo zarazi;

      Dość nań kupić, żeby wóz nasmarował, mazi.

      Nie chłopów, siłu dziś tak szlachty głupiéj ginie:

      Przedawszy wieś, pieniądze przepiją na winie.

      Szlachcionka jedna, panny nie miawszy służebny,

      Kmiotkę w lnianą koszulę ubrawszy ze zgrzebny,

      Bierze z sobą w gościnę. Ale wprzód napomni,

      Żeby jak najprzystojniej, wszytko jak najskromni,

      Czyniła, co jéj każą; waszmościała wszytkim,

      I odwykała wiejskim obyczajom brzydkim;

      Mianowicie u stołu patrzyła, jeśli ją

      Posadzą, jako panny jedzą, jako piją:

      Milczéć; spyta kto, cicho odpowiedziéć; słuchać;

      Na łyżkę całą gębą po wiejsku nie dmuchać;

      Nie rządzić; nie przestawiać, żeby nie znać na niéj;

      Ręce założyć, skoro na nię pojrzy pani;

      Pokrajawszy, na nożu w gębę kłaść z talerza;

      Uczy tańca wielbłąda i wilka pacierza.

      Siedzą panie; w niezwykłéj stoi czuba szacie

      Przed niemi, aż się hałas jakiś stał w komnacie.

      Prosi jej gospodyni, nie żałując prace,

      Żeby zajrzała, kto tam tak barzo kołace.

      A ta z nizkim ukłonem: Jegomość pan kurek

      Stłukł pannę maglownicę, wleciawszy na murek.

      Śmiejąc się gospodyni: daj zdrowie Ichmościom;

      Wielcem rada w domu swym niebywałym gościom.

      Ztąd przypowieść: Pan Kurek z panną Maglownicą,

      Kiedy się waszmościają pachołek z woźnicą.

      A że już skończę bajkę z przypowieścią społu,

      Posadzono tęż czubę z inszymi do stołu.

      Był na półmisku kapłon pieczony; wziąwszy ta

      Kolano, z apetytu zębami go chwyta;

      Ciągnie garścią, СКАЧАТЬ