Zatruty ogród. Alex Marwood

Чтение книги онлайн.

      9 | Romy | Wrzesień 2001

      Nikt nie przychodzi jej na ratunek. Płaczące dzieci zostawia się do czasu, aż się uspokoją, chyba że któreś z nich jest ranne. Ojciec mówi, że zachowania manipulacyjne powodują, że tracimy czas, i nadszarpują naszą reputację. Po pięciu minutach, podczas których Kucharze w Wielkiej Sali nakrywają do stołów i zamiatają podłogę, omijając Romy, jakby była posągiem, ociera oczy i wstaje. Wraca do ogródka ziołowego i z dziką zajadłością zaczyna wyrywać chwasty.

      Napełniwszy płytki koszyk, idzie wyrzucić je na pryzmę kompostową, kiedy pod wiodącą na cmentarz łukowatą bramą pojawia się Eilidh. Romy unosi głowę i mija przyjaciółkę stojącą wśród liści balsamki.

      – Romy – zagaduje Eilidh, ale ona się nie zatrzymuje.

      Eilidh idzie za nią. Romy wie, że w końcu z nią porozmawia, ale nie jest jeszcze na to gotowa. Kiedyś różnica między nami nie miała znaczenia, myśli. Ale teraz ma, i to boli.

      – Przepraszam, Romy – mówi Eilidh i Romy czuje, że znowu ogarnia ją złość. Odwraca się, żeby spiorunować przyjaciółkę wzrokiem, i widzi, że jej niebieskie oczy są wilgotne od łez.

      – Płacz to manipulacja – mówi. – A może dzieci Ojca mogą płakać?

      Ona nigdy nie będzie Jedynym, myśli złośliwie Romy, patrząc, jak Eilidh próbuje przełknąć łzy. Jest za miękka. Ktokolwiek nim będzie, musi być bezwzględny. Nie tak brutalnie bezwzględny jak Jaivyn, ale i nie tak ckliwy jak Eilidh.

      Ale właśnie dlatego ją lubię. Nie potrafię być wobec niej złośliwa. Ona też nigdy nikogo nie potraktowała podle, aż do dziś, chociaż można jej zarzucić jedynie to, że nie stanęła w mojej obronie.

      – Przepraszam – powtarza przyjaciółka. – Co miałam zrobić? Jestem najmłodsza z nich, nie licząc Heulwen.

      – I mojej siostry – prostuje Romy.

      – Tak – zgadza się Eilidh. – Ale takie są zasady. Wiesz o tym. Nie mogę ich ignorować. Nikt z nas nie może ich ignorować. Ale to nie znaczy, że nie jesteśmy przyjaciółkami, Romy. Bo jesteśmy. Zawsze będziemy przyjaciółkami. Razem przetrwamy Koniec. Są jednak zasady.

      – Nawet jeśli to ty jesteś Jedynym?

      – Oczywiście.

      – Nawet jeśli jest nim moja siostra?

      – Nie martw się, Romy. Już zawsze będziemy przyjaciółkami. Obiecuję.

      – Nie musiałaś tak stać i pozwalać mu… – Romy czuje, że jej także łzy napływają do oczu. Odwraca się, żeby ukryć twarz. – Nie musiał mi tego robić.

      – Nie – zgadza się Eilidh. – Nie musiał. Jest okropny. Chłopcy są okropni. Myślę, że popisywał się przed Urim.

      – Bardzo to dojrzałe – rzuca Romy i opróżnia zawartość koszyka na pryzmę kompostową. Odwraca się i rusza w stronę grządki.

      – On nie jest dojrzały – stwierdza Eilidh. – Tylko głupi.

      Romy boi się tego, co wydarzy się, kiedy nadejdzie Koniec. Wszyscy się tego boją – strach ogarnia wszystkich za każdym razem, gdy pojawiają się wieści z Zewnątrz – ale świadomość tego, jak łatwo pokonał ją Jaivyn, uświadamia Romy ogrom niebezpieczeństwa. Kiedy upadnie cywilizacja, a miasta opustoszeją, będą musieli stawić czoło tysiącom Jaivynów, niezależnie od tego, jak dobrze są ukryci.

      Muszę być gotowa, myśli. Nie mogę być jak Eilidh, która wierzy, że wszyscy są mili. Uri ma rację, potrzebujemy Strażników. Lecz musimy też wiedzieć, jak się obronić. Przed najeźdźcami i przed Jaivynami, którzy żyją wśród nas. Potrzebuję broni. Za kilka lat pójdę na praktyki do Kowali. Nóż. Oto czego chcę. Noża, żebym mogła się obronić, kiedy przyjdzie po mnie СКАЧАТЬ