Wist Ze Maar. Блейк Пирс

Чтение книги онлайн.

      HOOFDSTUK VIJF

      Eerlijk gezegd had Kate een wel een beetje een terugslag verwacht over wat ze had gedaan, maar niet in de mate die ze meemaakte toen ze het Derde District bereikte. Ze wist dat er iets te gebeuren stond toen ze de blikken zag van de agenten die ze passeerde terwijl die hun kantoortaken uitvoerden. Sommige blikken toonden ontzag terwijl anderen stonken naar een soort vermakelijke spot.

      Kate liet het allemaal van zich afglijden. Ze voelde zich nog te opgewonden door de confrontatie op de veranda van Neilbolt om zich daar zorgen over te maken.

      Nadat ze enkele minuten in de lobby had gewacht, kwam een nerveus ogende officier haar tegemoet. “Jij bent mevrouw Wise, toch?” vroeg hij.

      “Ja, dat ben ik zeker.”

      Ze zag een flits van herkenning in zijn ogen. Het was een blik die ze in vervlogen tijden de hele tijd had gekregen toen officieren of agenten, die ooit over haar hadden gehoord, haar voor het eerst ontmoetten. Wat had ze die blik gemist.

      “Chief Budd wil je graag even spreken.”

      Ze was eerlijk gezegd nogal verrast. Ze had meer gehoopt iemand te kunnen spreken in de trant van adjunct-commissaris Greene. Hoewel hij misschien een harde noot was aan de telefoon wist ze dat hij makkelijker kon overtuigd worden tijdens een persoonlijke ontmoeting. Chief Randall Budd was echter een no-nonsense man. Ze had hem een paar jaar geleden maar één enkele keer ontmoet. Ze herinnerde zich de gebeurtenis nauwelijks maar wist wel dat Budd een indruk achterliet van iemand met een sterke wil en een strikt professionele houding.

      Toch wilde Kate niet geïntimideerd of helemaal bezorgd lijken. Dus stond ze op en volgde de officier de wachtruimte uit en terug door het stierenhok. Ze kwamen langs verschillende bureaus waar ze de onzekere blikken over zich liet glijden terwijl de officier haar door een gang leidde. In het midden van de hal bevond zich het kantoor van Randall Budd. De deur stond open, net alsof hij al geruime tijd op haar had gewacht.

      De officier had niets te zeggen; toen hij haar bij Budds deuropening had afgeleverd, draaide hij zich om en vertrok. Kate keek het kantoor in en zag Chief Budd haar naar binnen wenken.

      “Kom binnen,” zei hij. “Ik zal niet liegen. Ik ben helemaal niet blij maar ik bijt niet. Doe de deur achter je dicht, wil je? ”

      Kate stapte naar binnen en deed wat haar werd gevraagd. Ze nam toen een van de drie stoelen die aan de andere kant van Budds bureau opgesteld stonden. Het bureau leek meer bezaaid te zijn met persoonlijke bezittingen dan werk gerelateerde items: foto’s van zijn familie, een gesigneerde honkbal, een gepersonaliseerde koffiemok en een soort sentimentele kogelhuls in een gedenkplaatje.

      “Laat ik beginnen met te zeggen dat ik me goed bewust ben van je staat van dienst,” zei Budd. “Meer dan honderd arrestaties in je carrière. Bovenaan de klas op de academie. Gouden en zilveren medailles in acht opeenvolgende kickbokstoernooien bovenop de standaard FBI-training waar je ook uitblonk. Je maakte naam dat je dingen gedaan kreeg en de meeste mensen hier in dit departement respecteren je godsamme nog steeds.”

      “Maar?” Zei Kate. Ze zei het niet in een poging grappig te zijn. Ze liet hem gewoon weten dat ze het kon hebben om berispt te worden... hoewel ze eerlijk gezegd niet dacht dat ze het echt verdiende.

      “Maar ondanks dat alles heb je niet het recht om erop uit te trekken om mensen aan te vallen alleen omdat je denkt dat ze misschien betrokken zijn geweest bij de dood van een van de dochters van een goede vriendin.”

      “Ik heb hem niet bezocht met de bedoeling hem aan te vallen,” zei Kate. “Ik kwam enkel aan de deur om wat vragen te stellen. Toen hij fysiek met me werd, verdedigde ik mezelf gewoon.”

      “Hij vertelde mijn mannen dat je hem de trap van de veranda naar beneden gooide en zijn hoofd tegen de vloer van СКАЧАТЬ