Eens begeerd. Блейк Пирс

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ alle drie de FBI-agenten stapten uit op vaste grond en doken onder door de kolkende lucht onder de nog steeds ronddraaiende bladen doo. De weg waar de helikopter geland was, was niet meer dan parallelle bandensporen door het woestijnonkruid.

      Riley merkte op dat de weg er niet erg gebruikt uitzag. Toch bleek dat er de afgelopen week genoeg voertuigen overheen waren gereden om de sporen te verbergen die de moordenaar had achtergelaten met het voertuig waarin hij was gereden.

      De lawaaierige helikoptermotor werd stil, waardoor het makkelijker was om te praten terwijl Riley en Bill Holbrook te voet volgden.

      "Vertel ons wat je kunt over dit meer", zei Riley tegen Holbrook.

      "Het is een van de reservoirs die door dammen langs de Acacia-rivier zijn ontstaan," zei Holbrook. "Dit is het kleinste van de kunstmatige meren.... Het is vol met vis en is bovendien een populaire recreatieplek, maar de openbare ruimtes liggen aan de andere kant van het meer. Het lichaam werd ontdekt door een paar tieners die stoned van de wiet waren. Ik zal je laten zien waar.”

      Holbrook leidde ze weg van de weg naar een stenen heuvelrug met uitzicht op het meer.

      "De kinderen bevonden zich precies waar wij nu staan," zei hij. Hij wees naar de rand van het meer. "Ze keken daar beneden en zagen het. Ze zeiden dat het er gewoon uitzag als een donkere vorm in het water.”

      "Hoe laat op die dag waren de kinderen hier?" vroeg Riley.

      "Iets eerder dan het nu is," zei Holbrook. "Ze hadden van school gespijbeld en werden stoned.”

      Riley nam de hele scène in zich op. De zon hing laag en de toppen van de rode rotswanden aan de overkant van het meer stonden in brand met licht. Er waren een paar boten op het water. De zuivere daling van de heuvelrug naar het water was niet ver - misschien maar een meter of drie.

      Holbrook wees naar een plaats in de buurt waar de helling minder steil was.

      "De kinderen klommen naar beneden om daar een kijkje te nemen", zei hij. "Toen kwamen ze erachter wat het werkelijk was.”

      Arme kinderen, dacht Riley. Het was zo'n twee decennia geleden dat ze marihuana had geprobeerd op de universiteit. Toch kon ze zich de afschuw van zo'n ontdekking onder invloed goed voorstellen.

      "Wil je naar beneden klimmen om wat grondiger te kunnen kijken?" vroeg Bill aan Riley.

      "Nee, ik heb een goed uitzicht vanaf hier," zei Riley.

      Haar gevoel vertelde haar dat ze precies was waar ze moest zijn. De moordenaar had het lichaam immers niet over dezelfde helling gesjouwd als waar de kinderen naar beneden waren gegaan.

      Nee, dacht ze. Hij stond hier.

      Het leek er zelfs op dat de schaarse vegetatie op de plek waar ze stond nog een beetje afgebroken was.

      Ze haalde een paar keer adem, en probeerde zich in zijn perspectief te verzetten. Hij kwam hier ongetwijfeld 's nachts. Maar was het een heldere nacht of een bewolkte nacht? Nou, in Arizona in deze tijd van het jaar, was de kans groot dat de nacht helder was. En ze herinnerde zich dat de maan ongeveer een week geleden helder zou zijn geweest. In het ster- en maanlicht had hij kunnen zien wat hij deed – mogelijk zelfs zonder zaklamp.

      Ze stelde zich voor dat hij het lichaam hier had gelegd. Maar wat had hij daarna gedaan? Blijkbaar had hij het lichaam van de rand gerold. Het was recht naar beneden gevallen in het ondiepe water.

      Maar iets aan dit scenario vond Riley maar raar. Ze vroeg zich opnieuw af, zoals ze in het vliegtuig al deed, hoe hij zo onvoorzichtig kon zijn geweest.

      Het is waar, vanaf hier op de rand had hij waarschijnlijk niet gezien kunnen hebben dat het lichaam niet ver is gezonken. De kinderen hadden de zak beschreven als "een donkere vorm in het water". "Vanaf deze hoogte was de ondergedompelde zak waarschijnlijk onzichtbaar geweest, zelfs op een heldere nacht. Hij ging ervan uit dat het lichaam was gezonken, zoals nieuwe dode lichamen dat doen in zoet water, vooral wanneer ze met stenen zijn verzwaard.

      Maar waarom dacht hij dat het water hier diep was?

      Ze gluurde naar beneden in het heldere water. In het late namiddaglicht kon ze gemakkelijk de ondergedompelde rand zien waar het lichaam was geland. Het was een klein horizontaal gebied, niet meer dan de bovenkant van een rotsblok. Rondom was het water zwart en diep.

      Ze keek over het meer uit. Stevige kliffen staken overal uit het water. Ze kon zien dat Nimbo Lake een diepe canyon was geweest voordat de dam hem met water had gevuld. Ze zag maar een paar plaatsen waar men langs de kustlijn kon lopen. De zijkanten van de klif vielen recht naar beneden in de diepte.

      Rechts en links van haar zag Riley randen die vergelijkbaar waren met de rand waar ze stonden, en die ongeveer even hoog waren. Het water onder die kliffen was donker en vertoonde geen tekenen van het soort rand dat hier beneden lag.

      Ze voelde een tinteling van begrip.

      "Hij heeft dit eerder gedaan," vertelde ze Bill en Holbrook. "Er ligt nog een lichaam in dit meer....”

      *

      Op de helikoptervlucht terug naar het hoofdkwartier van de FBI Phoenix Division, zei Holbrook, "Dus je denkt dat het toch gaat om een seriemoordenaar?”

      "Ja, dat denk ik," zei Riley.

      Holbrook zei, "Ik was er niet zeker van. Ik was er tot nog toe niet zeker van. Ik wilde gewoon een goede agent op de zaak. Wat heeft je anders doen vermoden?”

      "Er zijn andere randen die er net zo uitzien als de rand waar hij dit lichaam overduwde," legde ze uit. "Hij gebruikte een van die andere drop-offs eerder, en dat lichaam zonk precies zoals het hoort. Maar misschien kon hij deze keer niet dezelfde plek vinden. Of misschien dacht hij dat dit dezelfde plek was. Hoe dan ook, hij verwachtte dit keer hetzelfde resultaat. Hij had het mis.”

      Bill zei, "Ik zei toch dat ze daar iets zou vinden.”

      "Duikers zullen dit meer moeten doorzoeken," voegde Riley eraan toe.

      "Dat zal wat werk vergen," zei Holbrook.

      "Het moet sowieso gedaan worden. Er is daar ergens een ander lichaam. Daar kun je op rekenen. Ik weet niet hoe lang het daar al ligt, maar het is er wel.”

      Ze pauzeerde en beoordeelde mentaal wat dit alles zei over de persoonlijkheid van de moordenaar. Hij was competent en bekwaam. Dit was geen zielige loser, zoals Eugene Fisk. Hij leek meer op Peterson, de moordenaar die haar en April had gevangen en gekweld. Hij was sluw en evenwichtig en hij genoot van het doden - een sociopaat in plaats van een psychopaat. Bovenal was hij zelfverzekerd.

      Misschien te zelfverzekerd voor zijn eigen bestwil, dacht Riley.

      Het zou wel eens zijn ondergang kunnen zijn.

      Ze zei, "De man die we zoeken is niet een of andere zielige crimineel. Ik denk dat hij een gewone burger is, redelijk goed opgeleid, misschien met een vrouw en familie. Niemand die hem kent, zou denken dat hij een moordenaar is.”

      Riley keek naar Holbrook’s gezicht terwijl ze praatten. Hoewel ze nu iets wist van de zaak dat ze nog niet eerder had geweten, vond ze Holbrook nog steeds volkomen ondoorgrondelijk.

      De helikopter cirkelde over het FBI-gebouw. De schemering was gevallen en het gebied eronder was goed verlicht.

СКАЧАТЬ