Калі цябе спаткае казка…. Ганна Навасельцава

Чтение книги онлайн.

      Свет ідзе па слядах чарадзея.

      Здабывае прымройлівы лёс.

      СМЯХОТНАЯ (НЕ)БЫЛІЧКА ПРА ЧАРАДЗЕЯЎ НЕВЯЛІЧКІХ…

      Паслухайце, падзівіцеся, людцы добрыя! Ладна ды згодна жылі сваякі-суседзі, Саўка Саўчыкаў ды Грышка Грынчыкаў. Паважаныя, шанаваныя, працавітыя, ашчадныя, старанныя… аж праз меру. Абодва заўзятыя аматары рыбаліць. Хоць, як вядома, меры тут і няма… Нідзе няма: ні як старанным ды працавітым быць, ні як вуду трымаць. Хоць і таптуху шанавалі… Але ж усялякае здаралася!

      Дык вось я пра што! Сябравітыя, значыць, суседзі, адна і загана, што любяць хваліцца. Ды не так самі сябе, як адзін аднаго… А ўжо калі пачнуць хваліць – не нахваляцца! Як яно зазвычай бывала… Прыйдзе Саўка ў які гурт, памаўчыць важна ды і завядзе простую гаворку:

      – А ў Грышкі ж карова не карова, а проста золата!

      – Што, малаком хоць заліся? – у яго пытаюцца.

      – Куды там! На малако – як тая каза… Затое ж разумная! Разумней, чым Грышкава жонка!

      – Як гэта так?

      – А што вы думаеце! Іду надоечы праз сваю палоску, мы ж разам косім лазнянскі лужок, дык бачу зусім парадак. Сена і скошана, і высушана, на сене ж ляжыць Грышкава…

      – Жонка?

      – Куды там! Карова! Сена на ўсю ляпу хапае як не падавіцца! А побач стаіць…

      – Грышка?

      – Грышкава жонка! Каровы не ганяе, сена ў валок заграбае! Ты, Грыпіна, кажу, карову пужні, каб не рабіла шкоды. А яна мне кажа, не карова, зразумела, а жонка: «Не буду каровы гнаць! Яна мне сказала, што ёй Грышка дазволіў!»

      – Га-га-га! Карова сказала, што ёй Грышка дазволіў есці летам сена! Карове, не жонцы…

      – А можа, і жонцы, – разважліва цягне Саўка. – Грышка ж не скупы, самі ведаеце!

      – Ды ведаем! Сваёй шыкоўнай трохі палапленай світкай сёмы год хварсіць! А боты ж, боты! Падаб’е каторы раз жалеззем – і як новыя! А шапка! І зімовая, і летняя. Вось які наш Грышута! Самы-самы…

      – А і зусім у яго карова чарадзейная! – запэўнівае ўсіх Саўка. – Не вераце?

      – Верым! Бо размаўляе!

      – І-і-і! Не толькі размаўляе! Сама на пашу ходзіць, сама з пашы вяртаецца. Мне Грыпіна так і казала: «Я з каровай толькі дзеля добрай кампаніі хаджу! Лепей, чым з Грышкам».

      – Вось яно, сямейнае шчасце!

      – Э-э-э! Не кажыце! Мне Грышка сам надоечы дзейкаў, што, маючы такую чарадзейную карову, – шчаслівы… І жонкі яму не трэба! Самы-самы…

      – А ты, Саўка, шчаслівы? – спытаюцца ў яго. – Калі ж надумаеш жаніцца?

      – Ды дзе ж тое шчасце падзелася, – цяжка ўздыхне той. – Не ведаю…

      Колькі часу мінецца, а з суседзямі, са сваякамі, з суседскімі сваякамі дойдзе тая гамонка да Грышкі. Дык той, як гэта кажуць, не чакаючы зімы, ідзе ў які, малы ці вялікі, гурт… Пра нейкую драбязу запытае, уздыхне ды скажа самае галоўнае:

      – А ў Саўкі ж конь проста залаты, проста чарадзейны!

      – Што, лётае, нібы вецер? Дужы, нібы асілак?

      – Куды там! Валюхаецца, нібы качка! Недакормленая… Але ж разумны! Разумней за Саўку!

      – Як гэта так? – у яго запытаюцца.

      – А што вы думаеце! Іду надоечы праз сваю палоску, мы ж разам косім лазнянскі лужок, дык бачу, як Саўка сена возіць… Воз кладзе ды ў каня пытаецца, ці трэба болей класці, ці ж не… Конь, праўда, яму нічога не адказвае.

      – Чаму гэта? Відаць не такі чарадзейны, як твая карова, што добра гаворыць…

      – Ды не! Ганарысты, мабыць, аж болей за самаго Саўку, які, ці ведаеце, самы ганарысты!

      – Як гэта так?

      – А вось так! Едзе ўранні на сваім кані, седзячы задам наперад. Відаць, каб не вітацца… І не вітаецца! Нос угору, хвост трубой…

      – Конь нос угору? А Саўка…

      – Не! Саўка нос угору! А каніска яго чарадзейны хвост трубой! Відаць, каб хвост па носе не даставаў! Во як бывае…

      – А Саўка ж наш, Саўка! Як з яго не цешыцца!

      Усе ведаюць, што Саўка на язык лоўкі, Грышка – не надта каб… Таму ж Грышку як могуць дапамагаюць. Пытаюцца прыязна, заклапочана:

      – Што ж яшчэ той конь чарадзейны робіць?

      – А ўсё! Працавіты, шэльма, не тое, што ягоны гаспадар…

      – Ты ж казаў, што ён быццам худая качка?

      – Дык праўду казаў! Ад таго і худы, што спрацаваўся. Саўка на возе спіць, а конь воз цягне. У канаву… Саўка прачнецца, пасварыцца і далей храпе. А конь зноў воз цягне. З канавы ў лес…

      – А СКАЧАТЬ