Grzechy młodości. Edyta Świętek

Чтение книги онлайн.

      – Ano nie. Taka mi się trafiła.

– To przecież Henryk Jercha[7]! – krzyknął ktoś w gęstniejącym tłumie, rozpoznawszy wysoką postać.

      – Tak, tak! Nasz Nieustraszony Keny!

      – Bohater! Jak zwykle przybył w odpowiednim momencie!

      – Trzeba mu dać medal za tych wszystkich, których uratował do tej pory.

      – I puścić wzmiankę w Dzienniku Telewizyjnym. Zasługuje na to jak mało kto!

      – Ludzie! A niech ktoś z was leci zadzwonić po pogotowie! – krzyknął zniecierpliwiony ratownik.

      Wraz z pomocnikiem ułożyli nieszczęśnicę na trawie i przystąpili do udrażniania dróg oddechowych. Nim nadjechała karetka, kobieta, pobudzona kilkunastoma uciśnięciami w klatkę piersiową, odkrztusiła wodę i zaczęła samodzielnie oddychać.

      – No już dobrze, dobrze. Będzie pani żyć. – Dryblas pogłaskał ją po policzku, a ona, zaskoczona takim gestem ze strony zupełnie obcego człowieka, załkała cichutko, lecz żałośnie. – Nie ma o co płakać. Zaraz przyjedzie doktor. Lepiej będzie, jeśli panią przebada – stwierdził.

      Jakby w odpowiedzi dobiegł ich przeciągły jęk sanitarki.

      Elżbieta Trzeciak leżała na trawie, spoglądając w przymglone, różowiejące niebo. Promienie słońca prześwitywały znad koron drzew. Przyjemnie było poczuć ich ciepło na twarzy. Wchłonąć w płuca zapach nadbrzeżnej łąki. Usłyszeć świergot ptaków, brzęczenie owadów, plusk przepływającej w pobliżu Brdy.

      A jednak serce Elżuni ściskała straszna żałość. Bo choć w chwili, gdy wydawało jej się, że za moment wyzionie ducha, pożałowała swego desperackiego kroku, to jednak wciąż pamiętała, że ma tylko cztery powody, by żyć i nieskończenie wiele, by umrzeć.

      Wiesław, Maria, Jan, Hanna – wyliczyła kolejno w myślach imiona swoich dzieci.

      A potem przez jej ciało przepłynęła fala nieprzyjemnych spazmów przechodzących w ból brzucha. Było jej zimno, a do skóry przywierało mokre ubranie, lecz mimo to poczuła świeżą wilgoć między udami – znacznie cieplejszą.

      – Ojej! Ma pani tutaj krew! – przejął się człowiek zwany Nieustraszonym Kenym. Z przestrachem spoglądał na podomkę, która była zadarta na tyle nieprzyzwoicie, że odsłaniała sporą część nóg uratowanej. – Uderzyła pani o coś pod wodą?

      – Nie… Nie wiem – odparła Trzeciakowa, dla której to wszystko przebiegło jakoś tak szybko, że niewiele zarejestrowała w pamięci. Przypuszczała, co może być przyczyną krwawienia.

      Boże! Co ja najlepszego narobiłam!

      Zaczęła żałośnie łkać, zaciskając dłonie na przemoczonej do cna odzieży. Wierzgała niezdarnie, ryjąc ziemię piętami. W jej gardle narastał krzyk rozpaczy.

      – Boli? – dociekał zmartwiony Henryk. – Proszę się nie ruszać, by nie pogarszać sytuacji. Niech pani wytrzyma, niech pani będzie dzielna. Pogotowie już przyjechało. Już idą ratownicy. Wszystko będzie dobrze, żabciu. Wszystko będzie dobrze – pocieszał Elżbietę, głaszcząc jej dłoń.

      – No i co my tutaj mamy? – zapytał sanitariusz z karetki, który jako pierwszy dotarł na miejsce. A widząc, że niedoszła ofiara Brdy jest przytomna, choć mocno rozhisteryzowana, odetchnął nieznacznie i zapytał: – Kogoś tym razem uratował, Keny?

      – Ano wyłowiłem kobitkę, ale ona cosik krwawi.

      – Tak, widzę. Pakujemy panią na nosze – oznajmił mężczyzna. – Coś panią boli? Może się pani ruszać?

      – Brzuch – jęknęła Elżunia.

      Nie chciała przy tych wszystkich obcych gapiach wspominać o tym, że prawdopodobnie nieumyślnie doprowadziła do poronienia.

[3] Pion odpowiedzialny za ochronę operacyjną kościołów i związków wyznaniowych.

[4] Postaci autentyczne: Czesław i Władysław Mateccy zakupili w 1928 r. budynek, w którym otwarli Dom Towarowy.

[5] Postaci autentyczne: Stefan Majewicz, Władysław Kosicki i Józef Kosicki zakupili w 1919 r. hotel, który prowadzili aż do wybuchu II wojny światowej.

[6] Wiktor Weynerowski – założyciel wytwórni obuwia, którą po latach przekształcono w Bydgoskie Zakłady Obuwia „Kobra”.

[7] Postać autentyczna. Najsławniejszy bydgoski ratownik WOPR. Uratował około 200 osób. Wystąpił jako kaskader w filmie Zamach (1959 r.) w reżyserii Jerzego Passendorfera.