Dobry omen. Терри Пратчетт

Чтение книги онлайн.

      –To jest takie uczucie, jakby ci powiedzieć… Mam! Przeciwne do tego, co czujesz, gdy mówisz na przykład, że coś wisi w powietrzu – mówił Azirafal.

      – Nie używam tego sformułowania. Nigdy. Działa tak, żeby ciągle coś wisiało w powietrzu – odparł Crowley.

      – Coś, jakby spływała na ciebie łaska i dobro – ciągnął zrozpaczony Azirafal.

      – Nonsens. Ja nic nie czuję. Przynajmniej nic takiego – stwierdził pogodnie Crowley. – Jesteś nadwrażliwy.

      – Aniołowie nie są nadwrażliwi.

      – Wydaje mi się, że tutejsi po prostu lubią to miejsce, a ty odbierasz ich skumulowaną sympatię.

      – W Londynie nigdy nie czułem czegoś podobnego.

      – No właśnie. To dowodzi, że mam rację. Ale jesteśmy na miejscu. Te same kamienne lwy – oświadczył Crowley.

      W świetle reflektorów zobaczyli ten sam rząd rododendronów ciągnących się wzdłuż podjazdu. Żwir chrzęścił pod kołami tak jak jedenaście lat temu.

      – Trochę za wcześnie na składanie wizyt zakonnicom – powątpiewał Azirafal.

      – Skądże znowu. One są na nogach o każdej porze dnia i nocy. Przestrzegają reguły. Albo diety odchudzającej.

      – Tani dowcip. I niestosowny.

      – Nie bądź taki obrażalski. Już mówiłem, że to nasi ludzie. Czarne zakonnice. Potrzebny był nam szpital w pobliżu bazy lotniczej.

      – Teraz już nic nie rozumiem.

      – Chyba nie myślisz, że żony amerykańskich dyplomatów mają w zwyczaju rodzić w przyklasztornych izbach porodowych na głębokiej prowincji. Wszystko miało wyglądać naturalnie. W pobliżu Lower Tadfield jest baza lotnicza. Małżonka attaché udała się na uroczyste otwarcie, chwyciły ją bóle, a szpital w jednostce jeszcze nie działał. Nasz człowiek podpowiedział, że „kawałek stąd jest szpitalik przyklasztorny” i dalej już wiesz. To było dobrze pomyślane.

      – Prócz kilku drobnych szczegółów – skwitował Azirafal z zadowoleniem.

      – Ale prawie się udało – ripostował Crowley, czując, że jednak powinien bronić interesów firmy.

      – Widzisz, zło zawsze niesie ze sobą ziarno samozagłady. Jest skrajną negacją, więc nawet w chwilach triumfu objawia znamiona upadku. Czyli bez względu na to jak doskonały i wszechstronnie dopracowany będzie plan przedsięwzięcia, jego immanentnie zła natura obróci się przeciwko inspiratorom, bez względu na to jak wspaniałe perspektywy rysują się podczas realizacji, końcem zawsze będzie zniszczenie przedsięwzięcia. Machina piekielna roztrzaska się o rafę niegodziwości i pogrąży w otchłani zapomnienia.

      Po chwili rozważań Crowley odpowiedział:

      – Sto do jednego, że była to zwykła niekompetencja. Ale zaraz, zaraz…

      Gwizdnął cicho pod nosem.

      Na żwirowym podjeździe stał rząd samochodów, którymi na pewno nie jeździły zakonnice. Nawet jego bentley wyglądał przy nich jak ubogi krewny trabanta. Każdy wóz miał GT albo TURBO w nazwie i antenę radiotelefonu na dachu i był tegorocznym modelem renomowanej firmy.

      Crowley poczuł, że swędzą go ręce. Azirafal uzdrawiał rowery i złamane kości, on zaś z trudem hamował się, by teraz nie ukraść radia ani nie przedziurawić kilku opon.

      – No, no. Za moich czasów do jednego mini morrisa wchodziły cztery zakonnice.

      – To chyba nie tu – mruknął powątpiewająco Azirafal.

      – Może się sprywatyzowali.

      – Albo ty pomyliłeś adres.

      – Ręczę, że to tutaj. Wysiadamy.

      Trzydzieści sekund później trafiły ich dwa celnie wystrzelone pociski.

      Mary Hodges, dawniej Loquacious, wychodziło tylko jedno – usiłowanie przestrzegania zasad. Lubiła zasady, gdyż upraszczały życie i świat.

      Wszelkie zmiany nie wychodziły jej. Zwłaszcza na dobre. W zakonie Sióstr Trajkotek było jej wprost znakomicie. Pierwszy raz w życiu miała przyjaciół i własny pokój. Rzecz jasna, była świadoma, że uczestniczy w poczynaniach, które z innego punktu widzenia były niskie i podłe. Przez trzydzieści lat zdążyła się dobrze przyjrzeć życiu i nie miała złudzeń, do czego zdolni są ludzie, byle tylko związać koniec z końcem. Poza tym jedzenie było dobre i stale spotykała ciekawych ludzi.

      Po pożarze zakon, a właściwie to, co z niego zostało, przeniósł się. Spełniło się to, do czego został powołany, więc zakonnice rozeszły się każda w swoją stronę.

      Mary nie odeszła. Podobało się jej tu, w Tadfield Manor, gdyż, jak mówiła, ktoś musi dopilnować remontu, a dzisiaj trudno znaleźć tanich fachowców. Trzeba stać nad nimi cały czas i pilnować. Słowa te w pewnym stopniu były pogwałceniem ślubów zakonnych, ale matka przełożona rozwiała wątpliwości, twierdząc, że nie ma powodów do zmartwienia, gdyż łamanie ślubów leżało w naturze czarnych zakonnic i nawet za sto lat nic się nie zmieni. A dokładnie to za jedenaście lat, więc skoro gołąbeczka zdecydowała się pozostać i działać na miejscu, СКАЧАТЬ