Białe ciała. Jane Robins

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ tak że zaczynam się czuć ociężała i nudna i dociera do mnie, że jakimś sposobem weszłam w rolę głupiej owcy podążającej za nimi tępo od stoiska do stoiska, podczas gdy oni degustują po kawałku chorizo, salami, chleba maczanego w rzadkich oliwach z oliwek. Felix nieobecnym głosem wypytuje o procesy produkcyjne i aromaty i po raz pierwszy zauważam, że mówiąc cicho, jak ma w zwyczaju, zmusza innych, żeby się ku niemu pochylali.

      W pewnym momencie poświęca szczególną uwagę mnie, proponując:

      – Spróbuj tego, Callie. Czy nie ma intrygujących nut, słonej i kwaśnej jednocześnie? – I wsuwa mi kawałeczek koziego sera do ust, gdy posłusznie je otwieram.

      Tilda teraz wdzięcznie trzyma go pod rękę i patrzy na mnie, czekając na moją reakcję.

      – Jest gorzkawy – odpowiadam. – Nie tak jak cheddar.

      Potem idziemy dalej, do stoiska, w którym sprzedają świeżo wyciśnięty sok jabłkowy; łysy facet nalewa go do miniaturowych papierowych kubków.

      – Hej, piękna! – mówi do Tildy. – Spróbuj tego. – A potem następuje nieuniknione: – Ja cię chyba skądś znam.

      Wszędzie, dokąd Tilda pójdzie, rozpoznają ją jako aktorkę z Rebeki. Nawet gdy jest w ciemnych okularach. Kosztuje soku, ale nic nie mówi i kiedy oddaje kubeczek, Felix odciąga ją od stoiska. Tamten łysy pochyla się w moją stronę.

      – Kim on jest? To jej ochroniarz?

      Łapiemy taksówkę i jedziemy na Curzon Street; Tilda i Felix idą do kuchni, żeby przygotować lunch z zakupionych na targu produktów, a ja siadam na kanapie i przerzucam leżącego na stoliku do kawy „Vogue’a”, wącham próbki perfum, wcieram je w nadgarstki i w szyję. Zauważam, że Felix zerka czule na Tildę układającą jedzenie na talerzach, obserwuje ją idącą do łazienki. Kiedy moja siostra stamtąd wychodzi, rzuca:

      – Dobrze ci w niej.

      Przebrała się w powiewną bluzkę koloru łososiowego, prawie przezroczystą; jestem pewna, że to Felix ją kupił, w prezencie. Nawet na moje niewprawne oko wygląda na drogą.

      – Ładnie – potwierdzam.

      Tilda defiluje przez pokój jak Cara Delevingne na wybiegu, mówiąc:

      – Givenchy!

      – Skoro tak mówisz…

      Patrzę, jak zarzuca Felixowi ręce na szyję i całuje go z wdzięcznością, delikatnie, a potem staje przy nim tak blisko, że gdy dalej przygotowują posiłek, ich ramiona się stykają.

      Opuszczam wzrok na „Vogue’a”, ale go nie czytam. Zamiast tego przysłuchuję się ich rozmowie; Tilda głównie zadaje Felixowi pytania: „Co u Julia?”, „Ile dziś rano przebiegłeś?”, „Podoba ci się mój lakier do paznokci?”, „Podobają ci się te buty?”. Wygląda na to, że jego opinia na temat tych wszystkich przyziemnych spraw jest silnym spoiwem ich związku, i atmosfera w kuchni staje się intymna. Wtedy, ni stąd, ni zowąd, Felix woła:

      – Niech to szlag! Nie kupiłem wody gazowanej…

      Jego agresywny ton i wściekła mina sprawiają, że w całym pokoju natychmiast robi się zimno; jakby nagle woda pod prysznicem z gorącej zamieniła się w lodowatą. W dodatku są nieproporcjonalne do wagi problemu.

      Włączam się więc:

      – Mogę pić wodę z kranu.

      A Tilda dodaje:

      – Ja też.

      Ale Felix jest już w połowie drogi do drzwi, które za sobą zatrzaskuje, i zanim zejdzie po schodach, słyszymy kolejne:

      – Szlag by to trafił!

      – O co mu chodzi? – Wstaję z kanapy, żeby podejść do Tildy, która stoi w kuchni oparta o lodówkę, jakby jego słowa siłą ją tam zatrzymały.

      – Bóg raczy wiedzieć… Dla Felixa woda gazowana jest ważna.

      Widzę, że stara się nie płakać, co także wydaje mi się przesadną reakcją.

      – Daj spokój, przecież możesz mi powiedzieć… Nie chodzi o wodę, prawda?

      Kręci głową i szarpie za rękawy, naciąga je na nadgarstki.

      – Wiem, że chcesz, abym i ja go kochała – mówię, lekko dotykając jej ramienia i patrząc, jak się wzdryga. – I kocham. Jest świetny… ale to było dziwne. Chodzi tylko o wodę, a on tak się wściekł.

      – Ma w pracy dużo stresu i czasami tak się zachowuje. Puszczają mu nerwy.

      – To było niepokojące.

      Tilda znowu kręci głową na znak, że nie powinnam go krytykować, i mówi drżącym głosem:

      – Poczekaj, to zobaczysz. Kiedy wróci, będzie już całkiem normalny.

      Pod wpływem impulsu zbliżam się i podciągam rękaw jej jedwabnej bluzki od Givenchy powyżej łokcia, odsłaniając białą skórę usianą żółtofioletowymi siniakami, które przypominają roztarte kleksy.

      Chwytam ją za rękę, żeby lepiej się przyjrzeć.

      – Przestań! – woła. – Odwal się!

      – Tildo! Co się dzieje? Proszę, powiedz.

      Odpycha mnie mocno, tak że wpadam na blat kuchenny, i opuszcza rękaw. Biegnie najpierw do sypialni, a potem do sąsiadującej z nią łazienki, zatrzaskuje za sobą drzwi i przekręca klucz w zamku.

      Jestem zaskoczona całym tym zdarzeniem. Jak się domyśliłam? Jak wyczułam, że ma posiniaczone ramiona? Nie da się tego wytłumaczyć. Tamtego dnia nad Tamizą ich nie miała. Wtedy jej ciało było mlecznobiałe, bez skazy, oprócz pieprzyka na lewym barku.

      Siadam na jej łóżku, patrząc na zamknięte drzwi łazienki i zastanawiając się, co powiedzieć – jesteśmy sobie bliskie, ale nie umiem się z nią komunikować, stale ją odpycham tym swoim prostactwem, bezpośredniością. Wołam łagodnie:

      – Wszystko w porządku?!

      Ale ona nie odpowiada. Więc się kładę, wtulam twarz w jej poduszkę, wciągam w nozdrza zapach i czekam. Raz po raz dochodzą do mnie różne dźwięki: szum wody, kroki. Po jakimś czasie Tilda odpowiada głośno:

      – Nic mi nie jest, Callie!

      I kiedy wreszcie wychodzi z łazienki, jest świeża i radosna, choć wygląda trochę niezdrowo, ma zaczerwienione oczy. Już znowu mam poprosić, żeby powiedziała mi, co się dzieje, ale w tej samej chwili z sąsiedniego pokoju dobiega hałas. Felix wrócił (ma swój klucz!). Obie wychodzimy więc z sypialni i stwierdzamy, że jest odmieniony – uśmiecha się szeroko, w dłoni trzyma butelkę wody gazowanej, którą stawia zamaszyście na blacie kuchennym, a obok kładzie kluczyki od samochodu, z okrągłym breloczkiem СКАЧАТЬ