Fjällbacka. Camilla Lackberg

Чтение книги онлайн.

      Erika przyjechała swoim samochodem i – jak poprzednim razem – postawiła go na parkingu za szkołą. Dom był pełen ludzi. Przez chwilę zastanawiała się nawet, czy nie zawrócić. Nim zdążyła się zdecydować, było już za późno. Podszedł Henrik i pomógł jej zdjąć kurtkę.

      Przy stole, na którym urządzono bufet, panował tłok. Erika nałożyła sobie spory kawałek kanapkowego tortu z krewetkami i stanęła w kącie, obserwując towarzystwo.

      Jak na tę okoliczność atmosfera była wyjątkowo pogodna, ale wyczuwało się pewne napięcie. Erika widziała po twarzach gości, że narzucili sobie niefrasobliwość, która niczym maska skrywała rozmyślania o przyczynach śmierci Alex.

      Przebiegła wzrokiem po twarzach obecnych. Birgit siedziała w rogu kanapy, ocierając łzy chusteczką. Karl-Erik stał za nią. Jedną rękę nieporadnie położył na jej ramieniu, a w drugiej trzymał talerzyk z tortem. Henrik sunął przez pokój, przechodząc gładko od jednych gości do następnych, podając rękę i dziękując za kondolencje, namawiając na kawę i ciasto. Doskonały gospodarz w każdym calu. Równie dobrze mogłoby to być przyjęcie koktajlowe, a nie stypa po pogrzebie żony. Tylko głęboki oddech przed podejściem do kolejnej grupki zdradzał, że sporo go to kosztuje.

      Jedyną osobą, która zachowywała się inaczej, była Julia. Z podciągniętą nogą zasiadła na parapecie werandy i utkwiła wzrok w morzu. Ktokolwiek podchodził, by złożyć wyrazy współczucia czy po prostu powiedzieć coś miłego, musiał odejść z kwitkiem. Ignorowała wszelkie próby nawiązania rozmowy, wpatrując się w białą przestrzeń za oknem.

      Erika drgnęła. Ktoś dotknął jej ramienia. Trochę kawy wylało się na spodek.

      – Przepraszam, nie chciałam pani przestraszyć.

      Francine uśmiechała się do niej.

      – Nic się nie stało. Po prostu się zamyśliłam.

      – Myślała pani o Julii? – Głową wskazała postać siedzącą w oknie. – Widziałam, jak pani na nią patrzy.

      – Tak, przyznaję, że mnie zainteresowała. Zupełnie się odgrodziła od rodziny. Nie mogę rozgryźć, czy to żal po śmierci Alex, czy złość z jakiegoś powodu.

      – Chyba nikt nie potrafi jej rozgryźć. Musiało być jej niełatwo. Brzydkie kaczątko, które wzrastało między dwiema pięknymi łabędzicami. Zawsze odsuwana i pomijana. Nie chodzi o to, żeby byli dla niej niedobrzy, ale o to, że jej nie chcieli. W okresie studiów we Francji Alex nawet o niej nie wspomniała. Dlatego bardzo się zdziwiłam, kiedy po przeprowadzce do Szwecji odkryłam, że ma młodszą siostrę. O pani mówiła więcej niż o Julii. Musiały was łączyć bardzo silne więzy.

      – Czy ja wiem? Byłyśmy małe i jak to dzieci wyobrażałyśmy sobie, że będziemy nierozłączne, że nasza przyjaźń przetrwa do grobowej deski i tak dalej. Gdyby Alex się nie wyprowadziła, pewnie byłoby tak samo jak z innymi dziewczynkami, gdy dorastają i stają się nastolatkami. Przypuszczalnie rywalizowałybyśmy o chłopców, ubierałybyśmy się zupełnie inaczej, wylądowałybyśmy na innych szczeblach drabiny społecznej i porzuciłybyśmy jedna drugą na rzecz nowych przyjaciół, lepiej odpowiadających aktualnemu czy też pożądanemu etapowi w życiu. Oczywiście Alex miała wielki wpływ na moje życie, nawet kiedy już byłam dorosła. Chyba nigdy nie udało mi się pozbyć poczucia odrzucenia i myśli, że widocznie powiedziałam albo zrobiłam coś nie tak. Coraz bardziej się odsuwała, aż w końcu któregoś dnia zniknęła. Kiedy się spotkałyśmy jako dorosłe, byłyśmy sobie obce. A teraz mam dziwne uczucie, jakbym na nowo ją poznawała.

      Erika pomyślała o rosnącej liczbie stron nowej książki. Na razie były to luźne zapiski z wydarzeń i własnych przemyśleń. Jeszcze nie była pewna, jaki nada im kształt, ale wiedziała, że coś z tym musi zrobić. Instynkt pisarski podpowiadał jej, że ma szansę napisać coś bardzo prawdziwego, ale nie umiałaby powiedzieć, gdzie przebiega granica między instynktem a osobistym zaangażowaniem. Niezbędna u pisarza ciekawość popychała ją również, choć bardziej z osobistych względów, do poszukiwania odpowiedzi na pytanie o okoliczności śmierci Alex. Mogłaby dać sobie spokój z tą historią i z żałosnymi znajomymi Alex i zająć się własnymi sprawami. Nie wiedziała, czemu tkwi w tym pokoju, pełnym obcych ludzi.

      Erikę uderzyła pewna myśl. Przypomniała sobie obraz z szafy i nagle uprzytomniła sobie, dlaczego wydały jej się takie znajome ciepłe barwy nagiego ciała Alex. Zwróciła się do Francine:

      – Wie pani, gdy spotkałyśmy się w galerii…

      – Tak?

      – Był tam obraz, zaraz koło drzwi. Wielkie płótno, namalowane w samych ciepłych barwach – żółć, czerwień, oranż…

      – Wiem, o który pani chodzi. A co? Czyżby chciała go pani kupić? – Francine uśmiechnęła się.

      – Nie, ale ciekawa jestem, kto go namalował.

      – To dość smutna historia. Malarz nazywa się Anders Nilsson. Pochodzi stąd, z Fjällbacki. Alex go odkryła. To wielki talent. Niestety, ciężki alkoholik, co najprawdopodobniej zniszczy go jako artystę. Dziś nie wystarczy wstawić obrazy do galerii i czekać na popularność. Artysta musi też umieć się wypromować, pokazywać się na wernisażach, chodzić na przyjęcia i w stu procentach wychodzić СКАЧАТЬ