Fjällbacka. Camilla Lackberg

Чтение книги онлайн.

      Po powrocie do domu Erika czuła się kompletnie wyczerpana. Jechali w pełnej napięcia ciszy. Erika zdawała sobie sprawę z trudnego wyboru, przed jakim stanął Henrik. Powie Birgit, że nie był ojcem dziecka Alex, czy będzie milczał w nadziei, że to nie wyjdzie na jaw? Pomyślała, że mu nie zazdrości. Zresztą nie umiałaby powiedzieć, jak zachowałaby się na jego miejscu. Prawda nie zawsze jest najlepszym rozwiązaniem.

      Zapadł już zmierzch. Erika pomyślała z wdzięcznością, że ojciec zainstalował zewnętrzne oświetlenie, które zapalało się automatycznie, gdy ktoś się zbliżał do domu. Bała się ciemności. W dzieciństwie myślała, że z tego wyrośnie, bo przecież dorośli nie mogą bać się ciemności. Tymczasem, choć skończyła trzydzieści pięć lat, nadal zaglądała pod łóżko, by się upewnić, czy nikt na nią nie czyha. Żałosne.

      Pozapalała światła w całym domu. Potem nalała sobie duży kieliszek czerwonego wina i zwinęła się w kłębek na wiklinowej sofie na werandzie. Wbiła wzrok w otaczającą dom gęstą ciemność. Poczuła się bardzo samotna. Tyle osób opłakiwało Alex lub było wstrząśniętych jej śmiercią. Erice pozostała tylko Anna. Zastanawiała się, czy Anna płakałaby po niej.

      W dzieciństwie były sobie z Alex bardzo bliskie. Kiedy Alex zaczęła unikać kontaktów, a w końcu zniknęła w związku z przeprowadzką, dla Eriki był to koniec świata. Ta przyjaźń była tylko jej. W dodatku Alex – poza ojcem – była jedyną osobą, która okazywała, że jej zależy na Erice.

      Erika o mało nie utrąciła nóżki od kieliszka, stawiając go mocno na stole. Poczuła nagle, że nie usiedzi w miejscu i musi coś zrobić. Nie musi przed sobą udawać, że nie poruszyła jej śmierć Alex. A zwłaszcza że obraz Alex przedstawiony przez jej bliskich i przyjaciół nie odbiegał od obrazu tej Alex, którą kiedyś znała. To była wręcz obca osoba. Wprawdzie ludzie zmieniają się w drodze od dzieciństwa do dorosłości, ale rdzeń ich osobowości pozostaje niezmienny.

      Erika wstała i włożyła palto. W kieszeni namacała kluczyki od samochodu. W ostatniej chwili przypomniała sobie o latarce, wsunęła ją do drugiej kieszeni.

      W fioletowej poświacie z ulicznej latarni dom na szczycie wzgórza wyglądał bardzo posępnie. Erika postawiła samochód na parkingu za szkołą. Nie chciała, aby ktoś zobaczył, jak wchodzi do domu.

      Podkradła się do ganku, korzystając z osłony wysokich krzewów rosnących w przydomowym ogrodzie. Miała nadzieję, że dawny zwyczaj się nie zmienił, i sięgnęła pod wycieraczkę, gdzie tak samo jak dwadzieścia pięć lat temu leżał zapasowy klucz. Drzwi zaskrzypiały lekko, gdy je otwierała. Miała nadzieję, że nikt z sąsiadów nie słyszał.

      Bała się, wchodząc do ciemnego domu. Lęk przed ciemnością przyprawił ją o uczucie duszności. Oddycha-ła głęboko, aby uspokoić nerwy. Z ulgą przypomniała sobie o latarce, chociaż nie miała pewności, czy baterie się nie rozładowały. Okazało się, że latarka działa. Kiedy zaświeciła, Erika poczuła się nieco spokojniejsza.

      Przesunęła światłem latarki po salonie na parterze. Nie umiałaby powiedzieć, czego szuka. Miała nadzieję, że żaden sąsiad ani przechodzień nie zobaczy światła i nie zawiadomi policji.

      Pokój był bardzo ładny i przestronny. Jasne skandynawskie umeblowanie z brzozowego drewna, o prostych kształtach, zastąpiło typowe dla lat siedemdziesiątych brązowo-pomarańczowe wnętrze, które zapamiętała z dzieciństwa. Domyśliła się, że to dzieło Alex. W pokoju panował idealny porządek. Na obiciu kanapy nie dostrzegła najmniejszego zagniecenia, a na stoliku nie było choćby jednej gazety, przez co pokój robił wrażenie opuszczonego. Nie zauważyła niczego godnego uwagi.

      Przypomniała sobie, że kuchnia jest w głębi domu. Było to duże, przestronne pomieszczenie. Idealny porządek zakłócała tylko stojąca w zlewie samotna filiżanka po kawie. Erika przeszła z powrotem przez salon i weszła na piętro. Od razu skręciła w prawo i wkroczyła do dużej sypialni. Pamiętała, że kiedyś była to sypialnia rodziców Alex. Teraz była tu najwidoczniej sypialnia Alex i Henrika. Urządzono ją również z wielkim gustem, ale więcej było akcentów egzotycznych, tkanin w kolorze brązu i fioletu. Na ścianach wisiały afrykańskie maski. Był to spory, wysoki pokój, dzięki czemu dobrze prezentował się zawieszony w nim duży żyrandol. Alexandra oparła się częstej dla letników pokusie zapełnienia domu motywami morskimi. W czynnych latem miejscowych sklepikach takie motywy szły jak woda, od zasłon we wzory w muszelki po obrazy z węzłów.

      W odróżnieniu od innych pomieszczeń, do których zajrzała, sypialnia sprawiała wrażenie zamieszkanej. Tu i ówdzie rozrzucone były drobne osobiste przedmioty. Na nocnym stoliku leżały okulary i tomik wierszy Gustafa Frödinga. Na podłodze leżały rozrzucone pończochy, a na łóżku kilka swetrów. Erika po raz pierwszy poczuła, że Alex naprawdę tu mieszkała.

      Zaczęła СКАЧАТЬ