Transmissie . Морган Райс

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ niet echt geloven, wat eigenlijk niet logisch was gezien alle dingen die hij de afgelopen dagen had moeten geloven.

      De NASA campus was alles dat het SETI gebouw niet was. Het was groot, verspreid over meerdere gebouwen, in een omgeving die uitzicht bood op zowel de baai als de omringende heuvels. Er was een bezoekerscentrum dat in feite een tent was, gebouwd op een schaal die nauwelijks te bevatten was, spierwit en beschilderd met het NASA logo. Maar ze reden verder, naar een plek die voor het publiek was afgesloten, achter een hek en een slagboom waar Dr. Levin haar ID moest laten zien om hen naar binnen te krijgen.

      “Ik word verwacht,” zei ze.

      “En wie zijn dit, mevrouw?” vroeg de bewaker.

      “Dit zijn Kevin McKenzie en zijn moeder,” zei Dr. Levin. “Ze horen bij mij.”

      “Ze staan niet op de—”

      “Ze horen bij mij,” zei Dr. Levin weer, en voor het eerst kreeg Kevin een idee van de hardheid die nodig was voor haar functie. De bewaker aarzelde even, en haalde toen een paar bezoekerspasjes tevoorschijn, die Dr. Levin aan hen overhandigde. Kevin hing de zijne om zijn nek, en het voelde als een trofee, een talisman. Hiermee kon hij gaan en staan waar hij wilde. Hiermee zouden mensen hem echt geloven.

      “We moeten naar de onderzoeksafdeling,” zei Dr. Levin. “Kijk alsjeblieft uit dat je niets aanraakt, want een aantal experimenten zijn zeer kwetsbaar.”

      Ze leidde hen een gebouw binnen dat voornamelijk leek te bestaan uit delicate rondingen van staal en glas. Dit was het soort plek dat Kevin had verwacht te zien toen ze naar Mountain View kwamen. Dit was hoe een plek die naar de ruimte keek eruit hoorde te zien. Aan weerszijden van de gang waren laboratoria, met geavanceerde apparatuur die suggereerde dat ze vrijwel alles konden testen. Er stonden lasers en computers, banken en apparaten die eruitzagen alsof ze voor scheikunde waren ontworpen. Er waren werkplaatsen vol lasapparatuur en onderdelen die eruitzagen alsof ze voor auto’s bedoeld waren, maar Kevin wilde graag geloven dat ze voor voertuigen op andere planeten waren gemaakt.

      Dr. Levin vroeg rond, blijkbaar op zoek naar waar de mensen waren die verbonden waren aan het nieuws over de boodschap van Pioneer 11. Als ze iemand passeerden hield ze hen aan, en Kevin kreeg de indruk dat ze iedereen in het gebouw kende. SETI mocht dan een onafhankelijk instituut zijn, zoals zij had gezegd, maar het was duidelijk dat Dr. Levin hier veel tijd doorbracht.

      “Hey, Marvin, waar is iedereen?” vroeg ze een bebaarde man in een geruit shirt.

      “De meesten hebben zich verzameld in het centrum voor supercomputer onderzoek,” zei hij. “Bij iets als dit willen ze zien wat de pits opleveren.”

      “De pits?” vroeg Kevin.

      Dr. Levin glimlachte. “Dat zal je wel zien.”

      “Wie zijn dit?” vroeg de bebaarde man.

      “Wat zou je zeggen als ik je vertelde dat Kevin hier aliens kan zien?” vroeg Dr. Levin.

      Marvin lachte. “Je kunt nog zo je best doen om de reputatie van gestoorde alienjager te vervullen, Elise. Je bent net zo sceptisch als de rest.”

      “In dit geval misschien niet,” zei Dr. Levin. Ze keek naar Kevin en zijn moeder. “Deze kant op.”

      Ze leidde hen naar een ander gedeelte van het gebouw, en Kevin voelde dat dit gedeelte nog meer beveiligd was, met waar hij ook keek ID-scanners en camera’s. Bovendien was het de schoonste plek die hij ooit had gezien. Een stuk schoner dan bijvoorbeeld zijn slaapkamer. Het leek wel of er geen stofje was toegestaan, laat staan stapels met kleren die zijn kamer vulden tot zijn moeder hem opdroeg om te gaan opruimen.

      De laboratoria waren bijna leeg nu, en leeg op een manier die suggereerde dat de mensen haastig waren vertrokken omdat er elders iets spannenders gaande was. Het was makkelijk om te zien waar ze heen waren gegaan. Terwijl ze hun bestemming naderden, zag Kevin mensen die zich in de gang verdrongen. Hij ving fragmenten op van wat ze tegen elkaar zeiden.

      “Er is een signaal, een echt signaal.”

      “Na al die tijd.”

      “Het is niet alleen telemetrische data, of zelfs scans. Er is iets… anders.”

      “We zijn er,” zei Dr. Levin. Ze kwamen aan bij een ruimte waar de deur open was gelaten, duidelijk zodat alle mensen zich naar binnen konden proppen. “Laat ons door, alsjeblieft. We moeten Sam spreken.”

      Het bleek een grote ruimte te zijn, gevuld met knipperende lichten die omgeven waren door looppaden. Het leek een beetje op een theater waar de acteurs computers waren. Kevin herkende ze als computers, ondanks het feit dat ze in niets leken op de kleine, nauwelijks functionerende laptop die zijn moeder voor hem had gekocht om zijn huiswerk op te doen. Dit waren apparaten zo groot als salontafels, auto’s, kamers, allemaal matzwart en glinsterend van de lichtjes. De mensen die erbij zaten hadden pakken aan zoals technische onderzoekers op televisie droegen.

      “Onder de indruk?” vroeg Dr. Levin.

      Kevin kon alleen maar knikken. Hij had er geen woorden voor. Het was… ongelofelijk.

      “Wat is dit voor plek?” vroeg zijn moeder, en Kevin wist niet of het goed of slecht was dat zelfs zijn moeder het niet begreep.

      “Dit is de plek waar NASA haar supercomputer onderzoek doet,” legde Dr. Levin uit. “Kunstmatige Intelligentie, kwantumcomputeren, meer geavanceerde supergeleiders. Het is tevens de apparatuur die ze gebruiken om te werken aan… complexe kwesties. Kom, we moeten met Sam praten.”

      Ze leidde hen tussen de mensen door en Kevin volgde. Hij deed zijn best om snel genoeg te zijn, voordat de openingen die ze creëerde weer gevuld raakten met mensen. Hij haastte zich achter haar aan tot ze bij een lange, enigszins kromme man kwamen die bij een van de computers stond. Anders dan de anderen droeg hij geen schoon pak. Zijn lange, knokige vingers leken in elkaar verstrikt te raken terwijl hij typte.

      “Professor Brewster,” zei Dr. Levin.

      “Dr. Levin, ik ben blij dat u… wacht, u heeft bezoekers meegenomen. Dit is niet echt het moment voor een rondleiding, Elise.”

      Конец ознакомительного фрагмента.

      Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

      Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

      Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.

/9j/4Q9oRXhpZgAATU0AKgAAAAgADAEAAAMAAAABFFAAAAEBAAMAAAABDLIAAAECAAMAAAADAAAA ngEGAAMAAAABAAIAAAESAAMAAAABAAEAAAEVAA СКАЧАТЬ