Elity Mediolanu. Tara Pammi

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ za dużo. Stoi pan na czele międzynarodowego przedsiębiorstwa, jest pan człowiekiem zamożnym. Otacza się pan pięknymi kobietami, lubi pan szybkie samochody. I władzę. Nie mamy ze sobą absolutnie nic wspólnego, bo chyba każdy widzi, że nie jestem ani piękna, ani nie należę do sfer, w których pan czuje się jak ryba w wodzie. O modzie mam nikłe pojęcie, a że utrzymuję się z pensji nauczycielskiej, kwestie wyboru biżuterii i kreacji raczej nie spędzają mi snu z powiek, a na eleganckie przyjęcia nie uczęszczam.

      – Z pensji nauczycielskiej? – zainteresował się. – Pracuje pani jako nauczycielka?

      – Tak. Uczę przedmiotów ścisłych i przyrodniczych w liceum. – Zacisnęła usta. Mogła się spodziewać, że nie zrobi to wielkiego wrażenia na człowieku, który stał na czele międzynarodowej firmy produkującej luksusowe samochody.

      On jednak nie spuszczał z niej uważnego spojrzenia.

      – Pani profesor – powiedział powoli, przekrzywiając głowę. – Kto by się spodziewał… Muszę przyznać, że jestem zaintrygowany, a trzeba pani wiedzieć, że kobiety rzadko są w stanie mnie zaintrygować. Jest pani pełna niespodzianek, panno Vito.

      Chciała sprecyzować, że tytułu profesorskiego nie posiada, a zawód nauczyciela, choć bywa naprawdę ciekawy, nie ma w sobie nic tajemniczego. Ale jakoś nie mogła wydobyć głosu. Miała wrażenie, że cisza między nimi aż tętni od jakiegoś dziwnego napięcia.

      – Wyobrażam sobie, że pensja nauczycielska nie jest zawrotnie wysoka – odezwał się Raphael po chwili.

      – Nie, ale zupełnie wystarczająca jak na moje potrzeby – ucięła. Nie miała najmniejszego zamiaru zwierzać się panu Mastrantino z wysokości swoich dochodów.

      – Zwłaszcza że od teraz o pani potrzeby zadba dziadek – rzucił Raphael. – Bardzo zamożny dziadek… Ograniczenia finansowe to już przeszłość, prawda, panno Vito?

      Pia ostrożnie odstawiła kieliszek na płytki posadzki. Wino zupełnie przestało jej smakować.

      – Jak już mówiłam, nie potrafię bawić się w gierki – powiedziała, podnosząc głowę. – Będę wdzięczna za szczerość. Co pan ma przeciwko mnie, panie Mastrantino?

      Nie odwróciła wzroku, gdy zmierzył ją zimnym spojrzeniem.

      – Och, to zupełny drobiazg. Po prostu widzę, że dla zysku manipuluje pani uczuciami starszego człowieka – powiedział powoli.

      Ach, więc o to chodziło. Raphael Mastrantino uważał, że Pia zjawiła się w Mediolanie zwabiona fortuną Giovanniego. Prawdopodobnie zamierzała go okraść. Cóż, musiała przyznać, że taka interpretacja faktów nie była pozbawiona logiki, chociaż zupełnie błędna. A dla niej bardzo krzywdząca.

      – Rozumiem, że tak się panu wydaje – powiedziała bezbarwnym tonem. – Ale myli się pan. Przyjechałam do Mediolanu na zaproszenie dziadka, który jest obecnie moim jedynym żyjącym krewnym. Ponieważ życie tak się ułożyło, że dotąd nie wiedzieliśmy nawzajem o swoim istnieniu, z radością zgodziłam się spędzić wakacje pod jego dachem. W ten sposób będziemy mogli dobrze się poznać. Naprawdę nie ma pan powodów do niepokoju. Zresztą nie bardzo rozumiem, dlaczego czuje się pan uprawniony do tego, żeby się wtrącać w prywatne sprawy między mną a Giovannim.

      – Nie rozumie pani? – On też odstawił kieliszek. – Więc chętnie to pani wyjaśnię. Otóż, troszczę się o Giovanniego. Zależy mi na nim dużo bardziej niż tym wszystkim łasym na pieniądze pieczeniarzom, którzy mienią się jego krewnymi. Ciągną do jego pieniędzy jak muchy do miodu, a ja od lat robię wszystko, by chronić go przed ich zachłannością; uważam to za mój obowiązek. Proszę więc przyjąć do wiadomości, że nie spuszczę pani z oka. Jeden fałszywy krok, a rozgniotę panią jak pijawkę.

      – Pijawkę jest bardzo trudno rozgnieść, bo to zwierzę z gatunku pierścienic. Nie ma szkieletu, a jej skóra jest zadziwiająco odporna na urazy – powiedziała odruchowo, splatając ramiona na piersi. – Panie Mastrantino, czemu zawdzięczam tak interesujący dobór epitetu? Inni krewni Giovanniego to pieczeniarze, ale ja jestem, według pana, pijawką?

      – Zacznijmy od tego, że nie mam żadnej pewności, czy naprawdę jest pani krewną Giovanniego Vita – odparł zimno. – Natomiast co do tego, że bez skrupułów drenuje pani jego konto bankowe, pewność mam stuprocentową. Samotny staruszek, który marzy o rodzinie, i do głowy mu nie przyjdzie, żeby sprawdzić tożsamość „wnuczki cudownie odnalezionej po latach” musiał się wydawać łatwym celem.

      – Ach, więc uważa mnie pan nie tylko za osobę chciwą, ale też za oszustkę? – upewniła się.

      Nie odpowiedział od razu, tylko uśmiechnął się do niej, leniwie, uwodzicielsko. Uznałaby ten uśmiech za szczery, gdyby nie to, że jego spojrzenie pozostało lodowate.

      – Si. Wszystko wskazuje na to, że tak właśnie jest, szanowna pani.

      – Pozory mogą mylić – odparła, siląc się na spokój. Powtarzała sobie, że uleganie emocjom jest czystą stratą energii. Musiała postępować racjonalnie. Skoro życzyła sobie, żeby inni rozmawiali z nią rzeczowo, trzymając się faktów, sama też powinna się zachowywać w ten sposób. – Może pan wierzyć w to lub nie, ale naprawdę jestem wnuczką Giovanniego Vita.

      Była wnuczką Giovanniego Vita. Kiedy wypowiedziała na głos tę prostą prawdę, poczuła, że wzruszenie chwyta ją za gardło. Na pewno tę reakcję można by wyjaśnić chemią organizmu, ale nie mogła skupić się na myśleniu o oksytocynie, serotoninie i kortyzolu. Walczyła ze łzami.

      – Moja babcia, Lucia, żyła z Giovannim – podjęła, splatając palce i zaciskając je mocno, aż pobielały. – Kochała go ogromnie, ale była kobietą dumną. Zbyt dumną, żeby status kochanki mógł jej wystarczyć. Więc pewnego dnia, po wyjątkowo burzliwej kłótni, po prostu odwróciła się na pięcie i odeszła. Zamieszkała w Stanach, tam urodziła dziecko. Nigdy nie związała się z innym mężczyzną. Moi rodzice zginęli w wypadku, gdy miałam trzy lata, i babcia mnie wychowała. O dziadku nie mówiła nigdy, a ja nie pytałam. Podejrzewałam, że to dla niej zbyt bolesny temat, że chce zapomnieć… Kiedy babcia zmarła, porządkowałam jej rzeczy i trafiłam na listy. Gruby plik listów. Wszystkie były adresowane do Giovanniego. Musiała pisać je do niego przez całe życie, ale żadnego nie wysłała. Więc… zebrałam się na odwagę i sama napisałam list do Giovanniego Vito, a on natychmiast mnie do siebie zaprosił. Taka jest prawda, szanowny panie.

      – To piękna historia. Prawda natomiast jest taka, że podczas tych kilku tygodni, które spędziła pani w Willi Vito, Giovanni zdążył już przelać na pani konto tysiące dolarów.

      Ach, więc o to chodziło. Pia poczuła, że robi się purpurowa. Nic dziwnego, że Mastrantino uważał ją za oszustkę, która bez skrupułów okradała starszego pana, grając na jego uczuciach! Czy naprawdę musiała się tłumaczyć ze swojego wstydliwego problemu temu mężczyźnie, który patrzył na nią z mieszaniną fascynacji i obrzydzenia, tak jak patrzy się na… pijawkę? Gdybyż tylko mogła zapaść się pod ziemię! Niestety, Mediolan leżał w regionie tektonicznie stabilnym i żadne osuwisko nie miało prawa pojawić się w ogrodzie Willi Vito w najbliższym czasie.

      – Dziadek Gio nie powiedziałby panu o… СКАЧАТЬ