Крыштальная ноч. Дар’я Трайдэн
Чтение книги онлайн.

Читать онлайн книгу Крыштальная ноч - Дар’я Трайдэн страница 5

СКАЧАТЬ было рыс і пэўнасцяў, было толькі «прыгожыя», «неверагодны», «дасканалая». Яны перакруцілі алфавіт, перакулілі, трэслі яго, пакуль не зацурчаў, не пабег хутчэй, чым маглі б іхнія ногі. Разагналі бег літар і скокнулі ў струмень (тэарэтыкі-постструктуралісты тлумачаць яго вытокі вельмі нудна і не могуць самастойна нарадзіць такі вадаспад: пільнуюць кіта, усё пра яго ведаюць, а кіт адмаўляецца іх есці, не пускае перабіраць свае вантробы, сэ-ля-ві). Кіт ухапіў яго і Амаранту ля рачнога парога, і яны ўдваіх скалануліся ад сціскання глыткі, якая штурхала іх унутр, далей ад усіх, бліжэй да ўсяго. Пісалі без пунктуацыйных знакаў, у адзін радок, тымі літарамі, якія аказаліся пад таропкімі скурчанымі пальцамі (хутчэй бы вярнуць рукі, хутчэй бы прывесці сябе на вышыню, хутчэй бы дацягнуцца, дамаліцца).

      За пару хвілін да таго, як улонне сціснулася ў гарачыні, Амаранта выгукнула: «Я хачу ад цябе дзіця».

      Ён падхапіў расповедам пра тое, як жадае быць у целе Амаранты: пакінуць там сляды, вывучыць, памяняцца вадкасцямі, застацца ў ёй, зрабіць ёй дзіця.

      Яна пісала «так, так, так», робячы памылкі. Тэлефон выслізгваў з пальцаў, што сцякалі яе сокамі. Кранала электронную клавіятуру, пакідаючы на экране плямы. Чытала праз прымружаныя павекі, праз галлё веек, праз чырвань прыліўшай да твару крыві. Рабіла рытмічныя жрэцкія рухі, пакуль цішыня не перарывалася гукам новага паведамлення. Глядзела на літары, якія ўзнікалі без перарыву, шчоўк-шчоўк, лісты падаюць у яе скрыню, папера праціскаецца ў яе раскрытую шчыліну, хутка будзе ўжо да верху, хутка перальецца, выбухне, сціснецца, як паміраючая зорка, разляціцца аскепкамі крышталю.

      Наступныя тыдні Амаранта нечым поўнілася, пашыралася і разыходзілася ўглыб. Заўсёды адчувала пасярэдзіне жывата нястрыманы голад: хацела ўсяго, нават зямлі (сніла, як есць яе з рукі, ліжа чорныя пальцы).

      Нешта ў ёй адбывалася, нешта рвалася і ўтваралася.

      Ля люстэрка яна ўзняла прыпол да самага твару, агаліўшы ногі, трыкутнік майткоў і жывот – белае, чорнае, белае, кветкі. Глядзела сабе ў вочы, пакуль ціснула на скуру. Зрэнкі расплыліся па-над сінім колерам – ва ўлонні рухалася тое, пра што было напісана.

      Дом

      Дом будаваўся ў двары маіх стрыечных сясцёр. Адразу было зразумела, што ён будзе вялікім, узвысіцца над старэнькім пяціпавярховікам, дзе я гасцявала ўлетку. З вокнаў новага дома можна будзе ўбачыць рэчку Муху і зялёныя палі, дзе ранкам туман ахінае вербалозы. Будучыя жыхары дзявятага паверха выйдуць на гаўбцы і паглядзяць на бетонны прамавугольнік даху таго дома, што стаяў тут раней за іхні. Недакуркі і пачарнелыя запалкі паляцяць уніз, пакідаючы паміж дамамі выразную лінію варожасці.

      Усё мясцовыя дзеці лазілі за агароджу, каб пагуляць на будоўлі. Я чула гісторыі пра хлопцаў, якія ўзбіраліся на другі паверх без лесвіц, ведала, што нехта з падлеткаў амаль загінуў, бачыла, як злавесна свеціцца кабіна крана па начах. Гэтае месца, якое кожны дзень мянялася, страчвала рысы і набывала новыя, было падобнае да сну, у які вяртаешся ўжо СКАЧАТЬ