Aerte. Jarosław Kasperek

Чтение книги онлайн.

      – Początek –  wyrwało mi się.

      – Słucham? –  zdziwił się kapitan.

      – Mamy zacząć od początku, tzn. od początku Nowej Ery – dodałem. –  Od Wielkiej Przemiany, momentu, kiedy Ludzkość dokonała Ewolucyjnego Skoku Świadomości.

      Uwe podszedł do trójwymiarowej, zawieszonej w powietrzu mapy. Z napięciem śledziliśmy jego powolne ruchy.

      – Spójrzcie tu – – powiedział, powiększając obraz. –  Tam właśnie lecimy.

      Przyjrzałem się uważnie obrazowi naszej planety z tego okresu. Nie był to przyjemny widok.

      Rozdział II

      Nick

      Pewien Szaman leżał sobie wygodnie na trawie, podziwiając zachód słońca. Trenował właśnie trudną sztukę Nie– Myślenia. Kontrolowanie procesu myślenia nie jest łatwe, ale prowadzi do wyciszenia, a medytacja była zresztą jedną z niewielu możliwych rozrywek tu, na tym pustkowiu. Było to nieskażone ludzkim działaniem miejsce, gdzie przyroda była przyjazna, dzikie zwierzęta nie stanowiły problemu, a owady niezbyt krwiożercze.

      Sam wybrał takie życie i nie żałował. Czyste potoki pełne ryb, bogactwo różnorodnych roślin, świeże powietrze –  to było to, czego potrzebował. A te zachody słońca! Wow!

      Odetchnął głęboko. Oddech jest esencją życia –  uczono go kiedyś –  bez odpowiedniego oddechu człowiek nie ma mocy. Tak mawiał jego Mistrz, który był kahuną lapa'au, czyli hawajskim szamanem. I nie chodzi o taki zwykły, codzienny oddech, ale specjalny, z solidną motywacją osiągnięcia wysokiego poziomu naenergetyzowania. Oddychając w szczególny sposób i wprowadzając się w odpowiedni stan świadomości, możesz uzyskać Jedność ze Wszechświatem, Pierwszym Stwórcą, Bogiem czy jak Go nazwiesz. Gdy ci się to uda –  Potężna Moc zasila Twoje ciało i potrafisz czynić rzeczy niezwykłe. Sam Mistrz robił ciekawe rzeczy, chodził boso po rozżarzonych węglach lub po zaledwie trochę przestygłej lawie, tak tylko trochę, by uniosła jego ciężar, ale jego głównym zajęciem było uzdrawianie. Mawiał, że uzdrawianie jest sumą miłości, którą w sobie nosisz i wiary. Dotyczyło to również chorych, którzy do niego przychodzili. Wiara pomagała w uzdrawianiu, wiara w Mistrza i jego możliwości. ,,Mistrz” –  uśmiechnął się szaman –  był właściwie bardziej naszym przyjacielem i kolegą niż typowym belfrem. Dzięki niemu tu jestem. Chciałem się łączyć ze Wszechświatem za pomocą umysłu. On pokazał mi drogę, ale sam musiałem nią pójść. Zajęło mi to niecały rok. Nie tak źle, bo niektórzy próbują całe życie.

      Nagle uniósł głowę, coś nowego pojawiło się w okolicy, zaczął odbierać ludzkie myśli. Zbliżało się kilkoro ludzi, na szczęście nastawionych przyjaźnie. Miał już różne wizyty, ale najczęściej to nieliczni mieszkający tu Indianie przychodzili do niego jak do szamana. Pomagał jak umiał, leczył i udzielał rad, no i nazwali go Pahana, czyli Starszy Biały Brat, a niektórzy mówili po prostu Biały Szaman. W odróżnieniu od ich własnego szamana, który nie traktował go co prawda jak konkurenta, ale też specjalnie nie dążył do współpracy. No i dobrze, mieli przecież różne cele i priorytety. Kiedyś kahuna wezwał go do siebie i powiedział: –  Inkarnowałeś się w swoim ciele, by czerpać i przekazywać wiedzę, która dociera do ciebie bezpośrednio od Stwórcy. Twoja nauka tutaj jest zakończona. Jesteś przygotowany, żeby dalej iść własną drogą. MALAMA PONO –  zakończył po hawajsku, co w dokładnym tłumaczeniu oznacza ,,troszcz się dalej o siebie i o wszystko, co potrzebuje twojej pomocy”.