Okrutnik. Spełniona przepowiednia. Aleksandra Rozmus

Чтение книги онлайн.

      Była wściekła. Tyle razy ryzykowała dla gościa, który jej nie potrafi zaakceptować. Niejednokrotnie udowadniała swoją lojalność, a już na pewno tym, że pomogła mu odnaleźć i zbudzić armię, która teraz tylko czeka na sygnał, by stanąć wraz z nim, ramię w ramię do walki o losy mieszkańców tych ziem. Sama poniekąd ma w tym uczestniczyć i zabijać swoich pobratymców w imię Peruna, lecz gdy przegra, czekać ją będzie coś o wiele gorszego od śmierci. Mógłby to chociaż docenić. Musiała się opanować, a to najlepiej robiła na dnie jeziora, wtedy była oddzielona od problemów świata zewnętrznego taflą wody. Gdy woda dotknęła jej skóry, uszła z niej cała złość, działała na nią kojąco. Nie zastanawiała się nawet, dlaczego wokół jeziora nie wyczuwa żadnego ze swoich towarzyszy niedoli, jej głowa była wolna od myśli. Liczyła się tylko ta chwila, która napawała ją szczęściem tak wielkim, jakiego nie czuła już od dawna. Zanurzyła głowę i zamknęła oczy, dając wodzie swobodę poruszania jej ciałem. Gdy tak spadała w otchłań, coś zmąciło jej spokój, otworzyła oczy, ale było już za późno. Coś ostrego złapało ją za ramię i wyrzuciło z wody na ląd. Zanim się zorientowała, o co chodzi, dostała w twarz, a jej ciało poleciało i zatrzymało się dopiero na najbliższym drzewie. Wtedy zobaczyła swojego oprawcę, w towarzystwie jakiego nie chciałaby nigdy się znaleźć. Przed nią stał Grzesiek, a obok niego cały zastęp diabłów. Był tam ważniak Boruta, nieokrzesany Rokita, żarłok Fugas i brzydal Iskrzycki. To jeszcze nic, bo każdy z nich dosiadał wielkiego smoka, któremu gorące opary wydobywały się z nozdrzy, z daleka można by uznać, że to płonie las. Ślina, która ciekła im z pysków, powoli tworzyła małą sadzawkę. Nie bała się niczego tak bardzo jak ognia. No, a teraz miała lekko mówiąc – przesrane. Każdy z diabłów uśmiechał się szeroko widząc jej odsłonięte piersi, które starała się zasłonić, nie miała jednak czym. Ku jej wielkiemu zaskoczeniu okazało się, że podczas wyciągania z wody wpadła wprost na smocze opary i jej włosy zostały spalone, przez co ucierpiała też dolna część jej pleców. W momencie gdy spadła jej adrenalina zaczęła odczuwać niemożliwy ból i do jej nozdrzy doszedł okropny swąd spalonego ciała.

      – Dobrusiu, chyba wiesz dlaczego tu jesteśmy, prawda? – zaczął Grzesiek. Nie odezwała się, nie była w stanie wydobyć głosu. Diabły zaśmiały się głośno widząc jej strach, a smoki, ku jej przerażeniu, zaczęły wydawać się jeszcze większe, jakby żywiły się strachem.

      – Zdradziłaś Welesa, zmieniłaś stronę i myślałaś, że nikt się o tym nie dowie? Konsekwencje miały cię obejść? Myślałaś, że będziemy czekać do końca grudnia, by dopaść cię w czasie bitwy? – dopytywał Grzesiek, wiła nie była w stanie trzeźwo myśleć. Nie mogła zrobić nic, by się uratować, nie zdoła uciec, nie pokona ich, nawet Grześkowi nie dałaby rady. Mogła tylko siedzieć zwinięta na ziemi i czekać na ból, który nastąpi prędzej czy później. Czekała na ich ruch, sama nie decydując się na żaden. W końcu się doczekała, pierwszy ze smoka zeskoczył Iskrzycki i zbliżył się do niej. Jego twarzy była paskudna, cała pokrzywiona z wystającymi zębami, które uniemożliwiały zamknięcie mu pyska przez co ślina skapywała mu tak często i gęsto jak i smokom.

      – Nie jesteśmy tu bez powodu – odezwał się wyjątkowo inteligentnie brzmiącym głosem. – Masz szanse na odkupienie, twoja wola czy to zrobisz. – Prawdopodobnie się uśmiechnął, wiła nie była w stanie odróżnić tego od grymasu.

      – Czego chcecie? – powiedziała na tyle cicho, że ledwo co sama usłyszała siebie, zagłuszyło to jej pustkę w głowie. Bała się myśleć o czymkolwiek.

      – Wiedziałem, że bystra dziewczyna z ciebie. – Pokiwał głową z uznaniem. – Gwoli ścisłości, zasady już się zmieniły. Wrócisz do nas, gdy wyświadczysz światu przysługę. Wystarczy, że uśmiercisz Okrutnika, co СКАЧАТЬ